Die Vonnis van Die Dood, Die Dood van Selfvertroue – Charles Spurgeon

Inleiding
“Maar ons het die vonnis van die dood in onsself gehad, sodat ons nie op onsself sou vertrou nie, maar op God wat die dode opwek.” – 2 Korintiërs 1:9

Die Reg om Oor Ervaring te Spreek
Ons is regverdig, liewe vriende, om oor ons eie ervaring te praat wanneer die vermelding daarvan die voordeel van ander sal wees. Dit geld veral vir leiers in die Kerk, soos Paulus, want hul ervaring is ryker en dieper, en die herhaling daarvan kom met groot gewig en is buitengewoon waardevol. Ons is almal beter wanneer ons in ellende is en besef dat iemand soos Paulus ook onder swaar laste gebuk gegaan het. Ons voel veiliger wanneer ons die pad volg wat die groot Apostel uitgestippel het en ons is vol hoop dat as hy uit sy groot moeilikhede uitgered is, ons ook uit ons kleiner moeilikhede gered sal word. Hierdie voetspore in die sand van tyd help ons om moed te put. Deur die voetspore van die kudde te volg, word ons help om terug te keer na die kudde en die Herder. Dit sou ‘n groot rampspoed wees as mense soos Dawid en Paulus, uit vrees om egosentries te voorkom, ons die inligting oor hul innerlike lewe ontneem het. God het behaag om ‘n groot deel van die Bybel te vul met biografieë en geskiedenisse van menslike aksies, sodat ons wat mense is, daaruit kan leer. Waar ‘n biografie meer oor die innerlike lewe as die uiterlike lewe handel, soos in die Psalms en in Paulus se briewe, is dit ons veel meer versterkend, onderrig en vertroostend, want dit is in die innerlike lewe waar ons dikwels die meeste verwar word en die meeste gevaar loop om verkeerd te gaan.

Die Rykdom van Ervaring in God se Woord
God skenk ons genade om die skat van ervaring wat in Sy Woord gestoor is, goed te benut! Hoe ryk, hoe gevarieerd, hoe uitstekend gekies! As ‘n man deur die lewe van ‘n ander kan leer, dan behoort ons te leer van sulke onvergeetlike lewens soos die wat in die Skrif verewig bewaar is. Veral behoort ons onsself as in ‘n spieël te sien terwyl ons konstant in die hart van Paulus kyk. Wat betref ons eie ervaring van beproewing en bevrydende genade, dit word vir ons gestuur tot ons voordeel en ons moet poog om dit tot die uiterste te benut. Maar dit was nooit bedoel om net vir ons eie persoonlike voordeel te eindig nie. In die koninkryk van God leef geen mens vir homself nie. Ons is verplig om ander te vertroos met die vertroosting waarmee die Here ons vertroos het. Ons is onder ‘n ernstige verpligting om die treurendes en diegene wat in beproewing verkeer op te spoor, sodat ons vir hulle die bemoedigende getuienis wat ons persoonlik kan dra aangaande die liefde en trou van God kan oordra.

Ervaring en Die Vervulling van God se Opdrag
Ons Here het vir ons geestelike rykdom van vreugde gegee sodat ons dit aan ander wat in groot beproewing verkeer, kan oordra. Jy mag dalk dink dat jy nie geroep word om te preek nie, en dit is moontlik dat jy nie die vermoë of die geleenthede het om so ‘n openbare getuie te wees nie, maar jou ervaring is ‘n skat waarvan jy die bewaarder is, en jy is verplig om deur die wet van dankbaarheid al wat jy weet, al wat jy gevoel het, al wat jy deur persoonlike ervaring geleer het, te gebruik tot die vertroosting en die opbou van jou broeders en susters in Christus. Om stil te wees is soms om verraad te pleeg—jy mag dalk as ontrou beskou word vir jou opdrag tensy jy poog om die handelinge van die Here met jou siel vir die gemeenskaplike goed te verbeter.

Die Ervaring van Paulus
Ek wil elke Christen aanmoedig om die lig wat op hom val, te weerspieël. Broer, herhaal jou Meester se stem getrou en duidelik! Wat die Here in jou oor in die privaatheid gefluister het, moet jy volgens jou vermoë op die dakke verkondig! As jy heuning gevind het, eet daarvan, maar eet nie die fees alleen nie, maar roep ander wat die soetheid daarvan sal waardeer sodat hulle met jou kan juig! As jy ‘n fontein ontdek het, drink en les jou dors, maar roep gou die hele karavaan, sodat elke reisiger ook kan drink! As jy siek was en genees is, vertel die blye nuus aan alle siekes om jou en laat hulle weet waar hulle ook kan genees word. Dalk sal jou vertelling van die nuus meer gewig hê by mense as al ons prediking—hulle ken jou en het die verandering gesien wat genade in jou teweeggebring het, en jy sal deur jou eie ervaring bewys en getuienis gee wat hulle nie kan ontken nie. Mag die Heilige Gees jou in hierdie ding help.

Die Vonnis van Dood
Laat hierdie inleiding dien vir ons preek en laat ons eenduisend leer dat, soos Paulus sy ervaring vir die vertroosting en opbou van die gemeentes gebruik het, elke gelowige geroep word om sy ervaring vir die voordeel van sy medegelowiges te gebruik. Die spesifieke ervaring waarvan Paulus praat, was ‘n bepaalde beproewing, of waarskynlik ‘n reeks beproewings, wat hy in Asië verduur het. Jy weet hoe hy in Listra gesteen is en hoe hy deur sy boosgesinde landgenote van dorp na dorp gevolg is, waar hulle die skare teen hom wou opwek. Jy herinner jou die oproer in Efese en die konstante gevaar wat Paulus van alle soorte gevaar in die gesig gestaar het, maar dit mag nie vergeet word dat hy gelyktydig ook ernstig siek was nie en dat die veelvuldige beproewings saamgekom het om ‘n baie diep depressie van die gees te veroorsaak.

Beproewing en Krag in Die Geloof
Sy beproewinge het oorvloedig was—buite was daar gevegte en binne was daar vrese. Ek wil jou aandag vestig op die sterk uitdrukkings wat hy in die 8ste vers gebruik—“Ons was verdruk,” sê hy. Die woord is so asof jy van ‘n wa verpak met gars kan praat, wat dit nie meer kan dra nie—dit is oorlaai en dreig om in die pad te val. Of die woord kan gebruik word as jy van ‘n man praat wat ‘n te groot las dra, wat gereed is om te val. Of dalk nog beter, as jy van ‘n skip praat wat te veel vrag geneem het en amper tot die waterlyn sink, wat lyk of dit in totaal moet sink weens die oormatige druk.

Die Druk op Paulus
Paulus sê dat dit sy toestand van die gees was toe hy in Asië was—“Ons was verdruk.” Om die taal te versterk, voeg hy by, “buite mate.” Hy was verdruk buite mate. Hy kon geen idee van die mate van druk op hom gee nie—dit het na die mate van sy krag gelyk. Al die beproewings, ons word in die Skrif geleer, kom na ons in maat, maar vir die tyd het Paulus self geen grens vir sy beproewing gesien nie en dit het gelyk asof hy heeltemal verpletter was. Paulus kon nie sê hoeveel hy beproef was nie. Hy kon die druk nie bereken nie—dit was erger as wat hy kon inskat!

“Maar ons het die vonnis van die dood in onsself gehad, sodat ons nie op onsself sou vertrou nie, maar op God wat die dode opwek.” – 2 Korintiërs 1:9

Die Grootheid van Paulus se Ervaring
Hy was ‘n edele man—ons kan nie ‘n ander man soos hy vind nie! Hy was een van die mooiste, welbalanseerde, kragtige en invloedryke menslike karakters, en tog sou dit ‘n skadelike ding wees vir hom om op homself te vertrou in enige mate. Hy was buitengewoon bekwame, vergesig en bedagsaam—en tog moes hy nie op homself staatmaak nie. As dit so is—as sy Openbarings van God; as sy diep ervaring; as sy intense toegewyde lewe; as sy merkwaardige wysheid; as sy wonderlike opvoeding; as sy logiese gedagtes en vurige gees—as al hierdie dinge nie genoeg was om hom in staat te stel om op homself te vertrou nie, wat er nonsens sou ons dan nie beoefen as ons selfgenoegsaam word nie? As ‘n leeu se krag nie genoeg is nie, wat kan die honde doen? As die eik swaai, hoe kan die dorings roem? As ‘n mens soos ons durf selfvertroue te hê, verdien ons om daarvoor te boet! Mag God ons bewaar van hierdie boosheid in al sy vermommings, of dit nou is in die vorm van trots oor ons eie geregtigheid, of ons flous om op ons eie oordeel staat te maak! In enige vorm is dit ‘n sonde teen God en ‘n onheil vir onsself! Mag die God van alle Genade dit vernietig, wortel en tak.

Die Gevaar van Selfvertroue
Ons sien, liewe vriende, in die volgende plek, dat dit uiters skadevol is om op onsself te vertrou, aangesien God Self ingemeng het om te voorkom dat Sy geliefde dienaar in hierdie sonde val. Die Here het die boosheid afgeweer deur vir Paulus ‘n groot probleem in Asië te stuur—so handel ons alwyse en almagtige God in Sy voorsienigheid om Sy dienaars te keer om in selfvertroue te val. Vertrou op dit, Hy doen dieselfde vir ons aangesien ons selfs groter behoefte het—Hy reël al ons paaie en stappe, sodat ons nie in selfbelang kan val nie. Miskien affligeer ons Hemelse Vader op hierdie oomblik sommige van julle, en ontneem julle van jul hart se begeerte, of neem Hy die vreugde van julle oë weg. Miskien stel Hy julle in omstandighede waar julle verward en verbyster is en nie weet wat om te doen nie—en dit alles vir hierdie rede—dat julle van onsself af kan weghardloop en na Christus kan vlug—dat julle julle eie dwaasheid kan erken en julle self met ‘n opregte hart aan die Goddelike Wysheid kan toevertrou, want wees verseker, niks kan erger wees as om op onsself te vertrou nie! ‘n Mens mag uit armoede ontsnap, maar as hy in selfvertroue val, het hy uit twee booshede die slegste gekies! ‘n Mens mag ontsnap uit groot foute en tog, as hy trots raak oor sy wysheid, kan dit wees dat sy eie selfvoldaanheid ‘n groter boosheid sal wees as die foute wat hy moontlik gemaak het. Alles is beter as ons eie glorie en selfwaardering. Selfvertroue voor God is ‘n monsterlike boosheid wat die Here nie sal verduur nie! Trouens, Hy haat dit so, dat Hy ‘n vloek daaroor uitgespreek het—“Vervloek is die man wat op die mens vertrou en vlees sy arm maak.” Daardie vreeslike waarskuwingswoord is duidelik van toepassing op diegene wat op onsself vertrou. Laat ek dan opreg nadink oor die feit dat as ek op myself vertrou vir aanvaarding by God, of vir die krag om Hom te dien, ek vervloek is! Ek is so, en ek moet so wees, want op onsself vertrou beteken afgodery en afgodery is ‘n vervloekte ding. Die selfvertrouende mens stel homself in God se plek, want net God alleen kan vertrou word. “Vertrou op Hom te alle tye, julle volk. Stort julle hart uit voor Hom.”

Selfvertroue is Afgodery
As jy op onsself vertrou, lig jy jouself op na die Troon waar net God mag sit, en so word jy ‘n verraader. Om op jouself te vertrou is die gevolg van ‘n grof leuen en dit beskuldig die God van Waarheid van valsheid, want jy ontken as dit ware geloof in God, en jy beweer dat jy vertrou kan word, terwyl die Here verklaar dat geen mens die regte objek van vertroue is nie. “Hy wat op sy eie hart vertrou,” sê Hy, “is ‘n dwaas.” Maar jy sal dit nie aanvaar nie, en dus maak jy God ‘n leuenaar! Om op onsself te vertrou is ‘n stukkie onbehoorlike trots, wat die Majesteit van die Hemel beledig. Dit is ‘n voorkeur vir onsself bo God, sodat ons ons eie opinie bo Sy Openbaring kies. Ons volg ons eie wil in plaas van Sy voorsienigheid. Ons, as’t ware, word onsself gode en tree op asof ons beter weet as God. Daarom is dit ‘n baie groot misdaad teen die Majesteit van die Hemel om op onsself te vertrou.

Die Moeilikeheid van Genesing
En by wie hierdie boosheid bestaan, maak dit die mens ondraaglik vir God! Tog, broeders en susters, moet ek hierdie vierde opmerking maak, dat hierdie boosheid baie moeilik is om te genees—want dit lyk asof dit nodig was dat die Groot Geneesheer self die vonnis van die dood in Paulus moes laat voel—niks minder as dit kon die neiging genees nie. Op ‘n ander geleentheid is dit geskryf, “Lest ek bo mate verhef sou word, is daar vir my ‘n doring in die vlees gegee, die boodskapper van Satan om my te slaan.” In die geval wat in ons teks genoem word, het die slagting van Satan nie genoeg was nie, en God het, in Sy voorsienigheid en liefde, geag dit nodig om die vonnis van die dood oor die Apostel se hart te laat lui. ‘n Vonis van dood! Kan jy die gevoel van ‘n man wat pas gesien het hoe die regter die swart hoed opsit en die vonnis van die dood uitspreek, verstaan? Die veroordeelde sel, die ysterhekke, die gevangenismaaltye, die grimmige wagte—dit is niks in vergelyking met die vonnis van dood—die vonnis van dood! Dit is vreeslik! Paulus moes daardie ellende voel! ‘n Skerp mes was nodig om die kanker van selfvertroue, selfs uit iemand soos Paulus, uit te sny. Hierdie bitter drank, bitter soos gal, moes hy selfs tot die leers drink. Die vonnis moes nie net in sy ore wees nie, maar in sy heel self. “Ons het die vonnis van die dood in onsself gehad.”

Die Genesing van Selfvertroue
Niks minder as dit kon keer dat hy besoedel sou word deur selfvertroue nie, want as minder lyding genoeg was, sou die Here hom nie so ‘n verdrietige smart bespaar het nie. Soos klippe wat na die aarde val, trek ons self toe. As ons ywerig is, sê selfvertroue, “Wat ‘n ywerige man jy is! Jy kan seker alles voor jou dra.” As ons onseker raak, fluister dieselfde trots, “Wat ‘n nederige, beskeie persoon jy is! Jy is nie selfvoldaan of roekeloos nie, jy kan vertrou word.”

‘n Geselskaplike uitspraak sê: “Laat ons nooit sê sterf, totdat ons dood is nie.” Maar dan sal ons die waarheid die meeste ervaar, dat ons vir altyd en ewig leef! Laat ons wanhoop uitstel totdat die boosheid kom. Paulus is in ‘n lae gemoedstoestand gebring—die dood het voor hom geskyn en sy oë van geloof het in die ewighede geskat en dit het hom verhinder om op homself te vertrou. Die man wat voel dat hy op die punt is om te sterf, kan nie langer op homself vertrou nie. Op hierdie manier werk die geneesmiddel ons gesondheid. Wat op die aarde kan ons help wanneer ons op die punt is om te sterf?

Paulus se Uitsig op Dood en Selfvertroue
Paulus moes nie sê, “My rykdom sal my nie help nie,” want hy het geen rykdom gehad nie. Hy het nie nodig gehad om te sê, “My lande en uitgebreide plase kan my nie nou troos nie,” want hy het nie eens ‘n voet grond om sy eie te noem nie—sy hele besitting het in ‘n paar naalde gelê waarmee hy tente gemaak en herstel het. Sy werkstoestelle en ‘n handvol manuskripte was alles wat hy besit het. Hy sê in wese, “Niks op aarde kan my nou help nie. My tong, waarmee ek gepreek het, kan nie met die Dood pleit nie, wie se doof gehoor geen welsprekendheid kan beïndruk nie. My briewe en my skryfkrag kan my nie help nie, want geen pen kan die doodsvonnis keer nie—dit is geskryf en ek moet sterf. Vriende kan my nie help nie. Titus, Timoteus, niemand van hulle kan my bystaan nie. Nie Barnabas of Silas kan deur die doodswater met my gaan nie—ek moet alleen deur die stroom ford!” Hy het gevoel soos elke man moet wat ‘n ware Christen is en op die punt staan om te sterf, dat hy sy gees aan Christus moet toevertrou en wag vir Sy verskyning. Hy het besluit, of hy nou sou sterf of lewe, dat hy hom vir die Here Jesus sou bestee en hy sou vir Hom opgebruik wees.

Selfvertroue en Dood se Aanraking
Broers en Sisters, ons weet nog nie wat sterf werklik is nie—die pad na die ander land is nog nie betree nie. Ons lees van die Hemel en soortgelyke dinge, maar ons weet min van die pad daarheen. Vir die gemoed van iemand wat op die punt staan om te sterf, veroorsaak die onbekende dikwels ‘n kruipende gevoel van vrees, en die hart is vol afgryse. Paulus het die koue van die dood gevoel wat oor hom kom, en dit het sy selfvertroue doodgemaak en hom gedwing om op sy God te vertrou! As niks anders ons kan genees van selfvertroue nie, mag ons tevrede wees om die tou om ons nek te voel, of ons nek op die blok te le, of die doodsgekraak in ons keel te hoor! Ons mag tevrede wees om in die diepe waters te sink as dit ons sou genees van selfvertroue! Só was die geval met Paulus, toe sy genadige Meester Sy hand uitgestrek het om hom af te draai van enige glorie in die vlees.

Die Vonis van Dood as Geneesmiddel
Wat meer is, dink ek, bedoel Paulus hier dat die vonnis van die dood wat hy van buite gehoor het, in sy siel ‘n gevoel van totale hulpeloosheid gebring het. Hy was besig om te veg vir die koninkryk en die Evangelie van Christus, maar hy het gesien dat hy beskaam sou word as hy niks anders as homself gehad het om op te vertrou nie—hy was aan alle kante beperk deur die teenkanting van die Jode wat hom nie toe laat het om sy werk in vrede te doen nie. Hy het selfs van sy lewe despair gehad. Hy was nie in staat om sy werk aan te pak nie, want hierdie mense was altyd rondom hom, hoe maer hulle hom aan, leuens teen hom uitspreek en hom hinder. Hy het so ontsteld geraak en so uitgeput dat hy soveel onder druk was dat alle innerlike vertroosting hom verlaat het, en hy was verplig om na bo te kyk vir hulp.

Paulus se Ervaring van ‘n Diepe Geestelike Lyding
Sy vermoëns was gekram soos in ‘n sterwe, sy rede het teen hom geargumenteer en sy verbeelding het eerder vrese geskep as verwagtings. Hy het die ervaring geken wat deur Kirke White in sy lied oor die ster van Bethlehem poëties beskryf word—“Diep afgryse het my ingewande bevries, Dood het gekom, ek het die gety opgehou.” En hy het ook die blydskap van die ander twee reëls van die vers geken—“Toe het skielik ‘n ster opgekom, Dit was die ster van Bethlehem.” Paulus se gedagtes was so getref deur dood in homself, dat hy nie die stroom kon stop nie en sou na wanhoop gesink het as hy nie homself aan die hand van die Goddelike Genade oorgegee het en die liefdevolle krag van God bewys het nie.

God se Behandeling as Geneesmiddel
Broers en Sisters, julle het dalk nooit so iets ervaar nie en ek hoop nie julle moet dit in dieselfde mate as die Apostel ervaar nie, want die Here mag julle nie in ‘n toestand van verheffing bring waar julle so blootgestel word aan die gevaar van selfvertroue nie, en dus mag dit nie nodig wees om julle in dieselfde mate hierdie vonnis van dood te laat voel nie. Maar ek is bewus daarvan dat sommige van God se mense hier weet wat dit is om die dood op alles binne en rondom hulle te sien en hulle durf nie op hulle selfvertroue staatmaak nie! Ah, daar is tye met sommige van ons wanneer dit lyk asof ons al ons vermoë om reg te dink verloor; wanneer ons onsself op ‘n onderwerp stel en ons brein weier om oor dit te werk; wanneer ons wil doen wat reg is, maar nie weet wat die regte koers is nie. Soms kan ons nie ons pad maak nie—ons kniel om te bid en ons vind dat ons nie kan bid soos ons dit graag sou wou nie—die hele energie en krag van ons gees lyk of dit opgedroog het, asof die hitte van die woestyn oor die weide van ons siel geblaas het en elke grasstert en blom doodgelos het onder sy brandende asem. Hierdie dinge gebeur met mense en wanneer dit gebeur, is dit die harde maar doeltreffende behandeling van God waarmee Hy ons keer om op onsself te vertrou!

God se Genade en Verlies van Selfvertroue
Jy het soms van ‘n baie nuttige persoon gesê—“God eer daardie man en ek is bang hy sal trots wees.” Jy mag wel vir hom beweeg wees, as dit nie agter die deur was dat God hom oortuig het om homself in stof en as te haat nie! As die groot Vader vir enigeen van julle ‘n mate van bruikbaarheid gee, moet jy daarop reken dat Hy jou ook sal gun met vernederinge en geestelike konflik, tensy jy so veel Genade het dat jy nie hierdie regstellings nodig het nie en dit is nie die geval met baie nie. Broers en Sisters, neem die bitter saam met die soet—alles werk saam vir die goed, nie net die een nie, nie die verheffing of die ondergang alleen nie—maar “alles werk saam vir die goed vir diegene wat God liefhet.”

Charles Spurgeon