VUUR! VUUR! VUUR! – Charles Spurgeon

Vuur! Vuur! Vuur!

“Wanneer jy deur die vuur loop, sal jy nie verbrand word nie; die vlam sal jou nie aansteek nie.” Jesaja 43:2.

Voordat ons die metafoor van die teks verduidelik, is dit dalk goed om te opmerk dat ons nie genoegsaam dankbaar is, vrees ek, vir die bewaring wat God aan ons bied teen vuur. Om in die middel van die nag met die skrikwekkende skreeu wakker te skrik, en om te ontdek dat jy en jou kinders en goed in gevaar is om onmiddellik verbrand te word, moet nie ‘n geringe toets wees nie. Ek het, self, uiterste dankbaarheid aan God ervaar dat, terwyl die vlamme aan die regterhand en aan die linkerhand woed, Hy behaag het om ons hierdie tempel van ons solemniteit, hierdie plek waar ons graag aanbid, te spaar. En is dit nie gepas dat ons elkeen en almal aan Hom ons opregte dank moet gee vir die bewaring van ons verblyf—om die dak wat ons beskut, te bewaar—wat ons in staat stel om in perfekte veiligheid in en uit te gaan? Of, waarskynlik, mag ek vanoggend met sommige van julle praat wat ontsnap het uit die middel van die vure. Laat sulke nie net God loof vir bewaring in die verlede nie, maar laat hulle sy goedheid vier in die feit dat Hy hulle as brands uit die vuur geruk het. Laat hulle uiterste dankbaarheid aan God betoon, dat terwyl ander vandag sterf soos ‘n swart hoop asjies wat maar gister lewend was, ons steeds in die land van die lewendes is, ongebakken en ongeskroeid. Ek weet dat baie van julle, gedurende die afgelope week, en weer gisteraand, ‘n vlam van afgryslike grandeur gesien het, waarin vlamme, berge van vuur, en kolomme rook ‘n spektakel geskep het om met belangstelling te beskou, terwyl dit terros en vreesing opgewek het wat die wildste menigte in stilte kon laat. Saam met julle en my, is dit ‘n gemeenskaplike genade om dag na dag, en nag na nag, van die verslindende element beskerm te word. Tog, wanneer die vreeslike katastrofe in sig is—wanneer diegene wat ons persoonlik ken, of van reputasie, ly—en wanneer ons terselfdertyd kyk met ‘n gevoel van ons eie huidige veiligheid—dan, sekerlik, behoort ons meer as ‘n algemene uitdrukking van dank aan God te gee vir genade wat ons op ander tye te maklik oor die hoof sien as net die gevolge van ‘n algemene voorsienigheid. Nooit is ‘n waarer sin uitgespreek as toe iemand gesê het: “Hierdie genade word nie waardeer totdat dit verlore gaan nie, en hierdie bewaring word nie geskat totdat dit onttrek word nie.” Laat ons God dank terwyl ons die genade het, sodat Hy nie deur ons ondankbaarheid geprikkeld word en sy roede neem en ons gesel. Dan, inderdaad, mag ons roep onder die pyn, en wens en verlang dat ons ons genade teruggekry het!

Soos ek gesê het, kan ek nie in my gewete methou op ‘n tyd wanneer daar genoeg oordele om ons is om ons te laat bewe nie, en genoeg genade in die klein kringe van sommige om ons uitermate dankbaar te maak. Kom ons neem nou die teks in sy werklike betekenis. Uiteraard, die deur die vuur loop hier, is ‘n metafoor vir die mees erge vorm van moeilikheid—jy het, aan die begin van die vers, moeilikheid wat beskryf word as om deur die water te gaan. Dit verteenwoordig die oorweldigende invloed van toetsing waarin die siel soms so bedek word dat dit soos ‘n man in die golwe wat sink, word. “Wanneer jy deur die riviere gaan”; daardie bergstrome wat met verskriklike krag dikwels genoeg is om ‘n man weg te dra; dit druk die krag van moeilikheid uit, die krag waarmee dit soms ‘n man van sy stabiliteit se voetstuk ophef, en hom voor hom dra. “Wanneer jy deur die riviere gaan, sal hulle jou nie oorstroom nie.” Maar deur die vuur gaan, druk nie soseer die oorweldigende karakter en die omverwerping van moeilikheid uit nie, as die werklike verbruikende en vernietigende krag van moeilikheid en versoeking. Die metafoor is lewendiger, om nie te sê meer vreesaanjaend nie, as dié wat in die eerste sin gebruik word, en tog, lewendig en vreesaanjaend soos dit is, is dit beslis nie te sterk ‘n beeld om as die embleem van die verdrukkinge, versoekinge, en ellendes deur wat die Kerk en die volk van God geroep is om te gaan nie! Ons kan die rykdom van die belofte inskat na gelang van die verbasende karakter van die metafoor, en ons behoort die voorreg wat dit bied, in die presiese verhouding van die vreeslike karakter van die gevaar waarvoor dit ons bewaar, te waardeer.

“Wanneer jy deur die vuur loop, sal jy nie verbrand word nie; die vlam sal jou nie aansteek nie.” Ons sal vanoggend oor drie dinge praat, soos die Heilige Gees ons mag toelaat. Eerstens, ‘n vreeslike pad—om om die vuur te loop; tweedens, ‘n afgryslike gevaar—die gevaar om verbrand en heeltemal verbruik te word; en derdens, ‘n dubbele versekering—”Jy sal nie verbrand word nie; die vuur sal jou nie aansteek nie.”

I. Eerstens, kom ons praat ‘n bietjie oor hierdie VREESLIKE PAD.

Die sakramentale skare van God se uitverkorenes het nog nooit ‘n maklike pad gehad om langs te reis nie. Ek sien die velde in vlamme—die prairies is in brand, die hemel self lyk soos ‘n oond—en die wolke lyk eerder gemaak van vuur as water. Oor daardie prairie lê die pad na die hemel, onder daardie brandende hemel, moet die hele Kerk van God haar ewige reis maak. Dit het eers in vuur begin, en sy grootste glorie sal laastens in die middel van die vurige verbygaan van alle dinge plaasvind. Toe daar eers ‘n Kerk van God op aarde was, in die persoon van Abel, is dit vervolg. Kain het sy wrede klub opgetel om sy broer te slag; en toe die kinders van Set die verteenwoordigers van God se uitverkorenes was, was hulle sonder twyfel die onderwerp van die spot en gespot van die afstammelinge van Kain. Noag, die prediker van geregtigheid, het gedurende sy 120 jaar die hardheid van hart en die onverskilligheid van ‘n ondenkende wêreld verduur. Hy en sy gesin, wat die oorblyfsel van die Kerk in die laaste deel van daardie dae was, was konstant blootgestel aan die lag en vervolging van mense. Toe God die aarde met water vernietig het, en die hele mensdom in die ark was, sou jy dink dat die Kerk in die ark dan sekerlik teen molestasie beskerm sou wees. Maar nee, ons vind Ham gereed om die tekortkominge van sy ouers te ontdek, en waarskynlik ‘n aanvoerder van alles wat gemeen en skandelik was, net soos ons rede het om te hoop dat sommige van sy broers aan die ware God getrou gebly het. Vanaf daardie dag af, of jy nou deur die lewe van Abraham, of Isak, of Jakob lees, dit bly steeds waar, “Hy wat na die vlees gebore is, vervolg hom wat na die Gees gebore is.” Of ons jou verwys na die geskiedenis van Israel aan die kant van die baksteenovens van Egipte, of na die skare van God wat voortdurend belaai word deur die marauders van die Amalekiete, jy vind steeds waar dat deur baie verdrukking, die volk van God hul weg na Kanaän moet baankap! En as jy verder in die geskiedenis kyk, tussen Dawid en Saul, tussen Hiskia en Sanherib, tussen die getroue volgelinge van God na die ballingskap wat die Tempel sou herbou, en Sanballat die Horoniet, tussen die Makkabeërs en Antiochus Epifanes—daar moet altyd ‘n dodelike vyandskap bestaan—om te laat sien dat die wêreld God se volk moet haat, en hulle moet lastigval en probeer om hulle uit te jaag, terwyl hulle, aan die ander kant, steeds hul vorentoe mars deur die golwe van vuur moet voortset totdat hulle uiteindelik by hul ewige rus kom! Vind my die verblyf van die Kerk van God, en ek kan die oond nie ver van daar af ruik nie! Wys my die volgeling van die God van Abraham, en ek sal gou die vurige oond waarin sy godsdienstige lewenstyl aan die lewenswaarde en sterkte wat dit gee, kan berei! Maar dit was nie net in die ou dae nie, nie net onder die geestelike voormanne nie, maar, as jy aan die nuwe testament se tyd kom, sal jy vind dat, selfs na die opstanding van die Heilige Gees, daar was ‘n ryke afskyn van ellende en lyding wat oor die hoofde van die volgelinge van Christus neergedaal het. Kyk na die eerste martelaar van die Kerk, Stefanus, wat, met die vlamme van sy vyande om hom heen, in sy gebed kon sê, “Heer, moenie hulle hierdie sonde toereken nie.” Gaan na die gevangenis waar die apostels gebid het; ja, ek kan my oor die weg gaan oor die pad van lyding; want dit het daartoe gelei dat die meeste van die dissipels, met die uitsondering van een, op ‘n of ander manier deur die vlamme van verdrukking gebring is. Want, sê die Heilige Gees, “Weet jy nie dat jy in hierdie dinge moet volhard nie?” Eendag het jy iets soos die apostel Paul te midde van al hierdie vyande van God, en die wêreld kan jou bespot. Hy sê, “Ek het my lewenspad gehou, die geloof gehou, en ek het die regte stryd gestry.” En ek ken nie iemand van julle wat nie sy lyding het nie! En as jy die groot outerlans gaan, jy sal nie net ‘n tye ding vir ‘n groot verandering vind nie, maar jy sal ontdek dat dit in die moeilikste van omstandighede van die tyd nie anders is as om oor die weg van vuur te gaan nie! Ek weet, ek weet! Daardie vuur wat by jou sal kom, jy weet nie hoe dit kom nie. Kyk na die standpunt—soos die onaanvaarbare voorkoms wat dit aanneem, wanneer die ondergang van jou dinge gebeur, en die voortdurende bedreiging van jou grootste vreugde—weet dat die vuur hier in die pad is, en jy moet dit ondergaan!

II. Maar ek moet verder gaan en die tweede ding noem.

Ek het die vreeslike pad aangedui, maar kom ons, aan die ander kant, deurgaan en ons, in die tweede plek, binne die afgryslike gevaar sit, dit is die gevaar om verbrand en heeltemal verbruik te word. En daar moet elkeen van ons kom en ‘n waarskuwing gee, en die grootste gevaar is dat die vlam ons met onmoontlike vergifnis kan bespring! En hierdie is nie ‘n onbeduidende ding nie! Dit kan nie te lig opgeneem word nie. Ek het baie gesien, en die gemoedelike hart wat daarin woon, kan nie weggesteek word nie. Ek het ‘n paar van julle gesien wat binne die vuur gaan en dit dwing om aan julle te brand; jy kan nie sonder ligte aan God onderneem nie! Dit kan nie tot jou gerusstelling kom nie—dat jy, wat ‘n ware volgeling van God is, nie heeltemal in die vuur gebring kan word nie. Nie so ver as dat nie, want die vlam sal jou verbruik. Dit mag jou nie oorweldig nie, maar die vreugde en geluk van jou hemelse ervaring kan sekerlik op een of ander manier gebring word! En dan, as ons nie versigtig is nie, sal ons ‘n onaangename geestelike ontvlugting hê, en dit is nie moeilik om ons te laat mislei nie, sodat ons nie meer kan glo dat ons die genade ontvang het nie!

Dit is die gevaar wat ons moet versigtig wees, dat ons, terwyl ons met die vuur van die geestelike leiding worstel, nie verbrand word nie. Dit sal die volle vlam wees, wat die vuur nie sal hou nie, wat ons kan betree en wat ons nie kan verbrand nie. En as dit ons nie verbrand nie, maar net ons gemoed kan aansteek! Ja, dit kan die vlam van moorde aansteek, en jy sal nie meer op die pad wees nie. Ja, jy kan onmoontlik wees om aan te hou, en dan, terwyl jy in die laaste vuur, wil jy nie maar lewendig wees nie! Want al die hierdie dinge moet in jou hart aan die gang wees om jou te stop—en terwyl jy nie sou wil glo dat jy nie meer in die vuur kan wees nie! Maar jy sal waarskynlik baie keer in die vuur kom wat jou wil verbrand! Maar kom, ons sal nie daaraan bly nie!

En dan, daar is nog een gevaar, die gevaar om te glo dat jy nie meer aan God behoort nie! Ja, die duiwel kan jou keer om jou liefde en hulde van God te verloor, sodat jy nie meer kan glo dat jy ‘n volgeling van Jesus Christus is nie! En as jy nie ‘n volgeling is nie, is jy ‘n vermaning; want, jy moet gaan! Jy sal verbrand en gedryf wees—moet dan nie wanhoop nie!

III. Laat ons, in die derde plek, die dubbele versekering oorweeg.

“Jy sal nie verbrand word nie; die vlam sal jou nie aansteek nie.” Dit is een van die grootste beloftes van die Here aan sy kinders. Die vyand wat ons wil verbrand, is nie sterk genoeg om ons te vernietig nie. As ons deur die vlam loop, mag die heerlike belofte dat ons nie verbrand sal word nie, ‘n vrye en lewende belofte wees; dit het gewaarborg dat die Here ons nie sal verlaat nie, en dat ons sal gaan, en nie soos ‘n klomp gesloopde manne van die aarde, maar wat sterker is—ons sal aanhou om te lewe, en die vlam sal ons nie aansteek nie. Die belofte van die Here is seker—jy sal nie verbrand word nie, die vlam sal jou nie aansteek nie. Dit kan wees dat jy voel jy gaan uit die hitte, maar jy sal in die vuur aan die gang wees! As jy daardeur gaan, sal jy nie die vuur self wees nie—jy sal net die vlam wees! Die Here is altyd diegene wat skrik, diegene wat vir Hom waak—en selfs terwyl jy verbrand, sal jy nie verbrand nie! Want jy is nie uit die genade nie, en jy sal in die genade bly!

En laat ons weer opmerk, dat dit nie net ‘n gewone belofte is nie, maar dit is ook ‘n belofte wat ‘n dubbele versekering het. Die Here sê, “Die vlam sal jou nie aansteek nie.” As jy in die vlam is, sal jy nie aan die hele deel van die vlam blootgestel word nie. Dit sal nie jou liggaam verbrand nie; jy sal nie verbrand word nie! Jy kan, terwyl jy die toets van vuur ondergaan, voel dat jy dit moet doen; maar, hoe jy dit ook al mag ondergaan, jy sal nie aan die vlam blootgestel word nie.

En as dit die geval is, is daar ‘n groter belofte, en dit is dat ons met ‘n vrye hart kan gaan. Want, as ons nie die vlam sal aansteek nie, en die vlam ons nie sal aansteek nie, wat dan?

Ek kan nie help om te verwonder oor die wonderlike genade wat hier ontdek kan word nie. In hierdie belofte, die belofte dat ons nie verbrand sal word nie, is daar ‘n getuienis van die werklike wonderlike genade van God, wat nooit uit die hart kan gaan nie, en wat nooit van ons sal weggeneem kan word nie! Dit is die genade wat ons nie kan verbrand nie, die vlam wat nie ons gedagtes kan aansteek nie. Ons sal nooit brand nie, want ons is die genade, en die genade is ons—dit is een! En as ons saam met ons Hemelse Vader is, kan ons met vrymoedigheid voortgaan.

En met hierdie belofte in gedagte, dat ons nie verbrand sal word nie—dat die vlam ons nie sal aansteek nie—kan ons onsself aan die gevaar blootstel en kan ons voortgaan om ons pad te loop. Want, die groot en wonderlike belofte sal ons, waar ons ook al gaan, in die vuur of die water—die belofte sal ons nie verlaat nie, maar ons sal aanhou om aan te hou! Want die groot genade is ons, en ons sal nie verbrand word nie!

Amen.

Om Sy Kruis Op Te Neem

Om Sy kruis op te neem, en die rituele uit te voer wat Hy bepaal, haat die mens! Om vas te hou aan die waarhede van God wat nooit aanvaarbaar was nie, en nooit kan wees vir die vleeslike verstand van die mens, is en was altyd ‘n bron van vyandigheid! Die pad van die Kerk was dan een van vuur en vlam.

Die Kerk in ‘n Vijandige Land

Soos dit met die Kerk gegaan het, kan ons vermoed dat daar ‘n rede vir is—en daardie rede moet gevind word in die groot feit dat die Kerk in ‘n vyandige land is! Sy is nie onder haar vriende nie—sy is ‘n pelgrim en ‘n vreemde op die aarde. Sy is ‘n voël wat haar plek verloor het, en al die voëls rondom haar is teen haar omdat sy ‘n gespikkelde een is, en nie tot die gewone skare behoort nie.

As ons van die wêreld was, sou die wêreld sy eie liefhê, maar “want,” het Christus gesê, “julle is nie van die wêreld nie, maar ek het julle uit die wêreld gekies, daarom haat die wêreld julle.” “Ons weet,” het Hy gesê, “dit het My gehaat voordat dit julle gehaat het.”

Ware Christene as Vreemdelinge

Ware Christene is vreemdelinge, buitelanders—mense wat ‘n ander taal praat, mense wat deur ander motiewe beweeg word, mense wat vir ander doele lewe—wat deur ander beginsels regeer word as die res van die mense in hierdie wêreld! Daarom moet hul pad een van beproewing en teenstand wees. Alles wat die Christen leer, staan in direkte teenstelling met die genot van die wêreldling, en sy gewin, en dit is geen wonder dat hy ons teengestaan het nie!

Die Haak van die Evangelie

Mense haat die evangelie omdat die evangelie nie van hulle hou nie. Daardie Kerk is nooit getrou aan haar Christus, of aan haarself, wat nie op haar die haat van goddeloses trek deur ‘n getroue getuienis teen hul sonde nie! Dit het goed gegaan met die Kerk wanneer sy vervolg is, en haar pad was deur vuur. Haar voete is met yster en brons geskoei. Sy behoort nie op paaie te loop wat met blomme besaai is nie; dit is haar regte plek om te ly.

Die Les van Verlossing

Christus het die wêreld met angs verlos, en die Kerk moet die wêreld leer deur die voorbeeld van haar pyn. Eerstens is die bloed van Christus meritorie geskei, en daarna is die bloed van Sy Kerk getuienis geskei, om die wêreld deur lyding te wen. Wanneer jy hoor van die massa-uitslag van Christene in Madagaskar, huil oor hul sterftes, maar moenie heeltemal neerslachtig wees nie. Dit is ‘n goeie werk! Dit is die manier waarop die Kerk groei!

Geen Verlies in die Leër

Daar is geen verlies in die leër van Christus wanneer die beste predikers val, en die magtigste evangeliste doodgemaak word. Hulle is nie verlore nie—die bloed is goed geskei, en gloriemoedig bestee! Dit koop oorwinning. Dit verskaf kronen vir Jesus Christus. Dit bereik, na alles, hoër resultate deur te sterf as wat gedoen kon word deur te doen. Dit is onder die swaarste vuur van artillerie dat die lojale, die dapper, en die ware die mees gedurfde dade van moed doen. Wanneer een held val, verrys ander helde uit sy as.

Die Pad van Voortgang

Die pos van gevaar is die pos van eer, daarom sal vars aspirante gereed wees om die brigade te lei! Boonop, my vriende, as die pad van vuur altyd ‘n pad van vrees is, is dit dikwels ‘n pad van vooruitgang. So hartseer as wat dit is om die puin van ‘n hel te merk terwyl die sterwende kolle gloei, hoe dikwels moet jy nie al die majestueuse geboue gesien het wat opgerig is om die strukture te vervang wat verbrand is nie!

Die Kerk se Suffering en God se Glorie

Dus, vreeslike rampe is gemaak om industrie te stimuleer, en ondernemings te voed. Geen twyfel dat die lyde van die Kerk, en die feit dat sy deur die vuur moet gaan, toegeskryf moet word aan die groot waarheid dat, aldus, haar God verheerlik word! Broers en susters, julle en ek verheerlik nie God baie nie; want ons het baie min te ly. Die bloedrooi kroon van martelaarskap is ‘n objek van ambisie, of dit behoort te wees vir die gelowige, dat hy amper sou jammer wees dat dit nie in sy mag is om dit te maak nie.

Ons Lyding en God se Belofte

Ly?! Wat ly ons? Iemand laster ons karakter; wat is dit? Iemand misbruik ons in die koerant; wat is dit? Ons word van een misdaad en ander beskuldig; wat kan dit vir ‘n man saakmaak wat weet sy gewete is reg in die gesig van God? Wat maak dit vir hom saak as al die babbelende tale van al die leuenaars op aarde en hel teen hom losgelaat word? Hy kan dit alles dra, en dit stilhou. Dit is niks!

Vergelyking met Martelaars

Wanneer ek die stories van die Boek van Martelare lees, en opmerk hoe ons groot hervormers vir Christus geveg het, en dapper die oorwinning gewen het, voel ek skaam vir onsself! Waarom, broers en susters, ons leef in sulke silke tye, dat glorie skaars moontlik is vir ons. Ons het baie om te doen, maar ons het niks om te ly nie; ons kan nie ons liefde vir Christus bewys soos hulle gedoen het nie. Hulle was inderdaad ‘n hoogs geëerde volk wat toegelaat is om Christus te verheerlik selfs in die vuur!

Die Waarde van Lyding

Kyk daarna in hierdie lig—en die ligte affliksies wat jy moet verduur sal skynbaar niks wees nie—wanneer jy dink aan die gewig van glorie wat hulle aan jou Here, en aan jouself sal bring. Maar soos die geskiedenis die verklaring bevestig dat die Kerk van Christus deur die vuur moet loop, so leer die geskiedenis van elke individuele Christen hom ook dat hy deur die vuur moet loop—“Die pad van hartseer, en daardie pad alleen, lei na die land waar hartseer onbekend is.”

Moet nie Verstom wees nie

Deur baie verdrukking moet ons die koninkryk erf. Dink nie dit is ‘n vreemde ding wanneer die vurige toets jou oorkom nie. As jy die gewone affliksies van die wêreld het, moenie wonder nie. Jy moet dit hê. Dieselfde ding gebeur beide aan die slegtes, en aan die goeie. Jy verloor in besigheid, jy het omgekeerde en teleurstellings—moet nie wankel nie op die pad na die hemel! Jy moet dit hê—dit is noodsaaklik vir jou geestelike gesondheid.

Die Pad van God se Volk

Erger as dit, jy het vreemde versoekings—jy is in ‘n posisie geplaas waar jy konstant aan sonde blootgestel word. Dit moet so wees! Dit is ook die pad van God se volk! Jy moet hierdie vurige versoekings hê, sodat jy, deur die vuur getoets, kan voortkom as “goud sewe keer gezuiver.” Jy het geestelike angs. Laat dit ook nie ‘n wonder vir jou wees nie; dit val aan die lot van al die heiliges van die Allerhoogste.

Die Stryd van die Christen

Boonop sal jy die aanvalle van Satan moet verduur—jy moet deur die dal van die skadu van die dood gaan, en veg met Apollyon soos Christian gedoen het—jy moet nie vrygestel word van die hardheid van Christelike oorlogvoering nie! As jy die heuwel wil klim, moet jy klim; as jy die kroon wil wen, moet jy dit met pure krag wen. Dink nie dit is ‘n vreemde ding nie. En as jy goeie dade doen, en jy te doen kry met moeilikhede, moenie dat dit jou wankel nie. Dit is net reg en natuurlik.

Dankbaarheid in Moeilikheid

Ek sê jou weer—indien daar enige pad is waarin daar nie vuur is nie, bewe! Maar as jou lot moeilik is, dank God daarvoor! As jou lyde groot is, seën die Here daarvoor, en as die moeilikhede in jou pad baie is, oorkom hulle deur geloof—maar laat hulle jou nie neerslaan nie! Wees dapper, en wag op die Here, en hou dit konstant in jou gedagtes, dat Hy nie belowe het om jou van moeilikheid te beskerm nie, maar om jou daarin te bewaar.

God se Belofte aan die Gelowiges

Dit is nie geskryf, “Ek sal jou van die vuur red nie,” maar, “Ek sal jou in die vuur red”—dit is wat ons glo! “As jy deur die waters gaan, sal Ek by jou wees; en as jy deur die riviere gaan, sal hulle jou nie oorstroom nie; wanneer jy deur die vuur gaan, sal jy nie verbrand word nie; en die vlam sal jou nie aanraak nie, want Ek is die Here jou God.”

Moet nie Verstom wees nie

Moet nie verstom wees as jy die pad van lyding moet loop nie—dit was wat die Profeet voor julle sê. En ons moet dit nie hê nie, wanneer ons dus nie deur die vuur kan gaan nie, omdat ons die “Dienaar” van Christus is! Vanweë hierdie ding is ons altyd bang, en ons moet by die wat ons aan ons nie kan weerstaan nie, bly!

God se Vooruitgang

Die God van ons verlossing kan nie falen nie. Hy kan nie faal nie. Sy volk sal in hul pyn geduld moet hê, maar hulle sal Hom nie in die stryd toelaat om te vernietig nie, want Hy het Homself in sy ere vir hulle gegee.

Die Finale Woord

En, broers en susters, terwyl ons hierdie dinge oorweeg, laat ons nie ons pad in die donkerheid van die dood in die gesig staar nie, maar in die lig van die belofte. God se beloftes sal waar wees! Hy het gesê dat “sy genade vir jou voldoende is,” en so sal Hy doen. Laat jou lyde jou nie verhoed nie. Hierdie gemoedsrus sal in ons lewens kom, en ons sal met onwrikbare geloof voortgaan.

Gaan dan voort, heilige van die Here—hy wat jou so verlos het, sal jou nie verlaat nie—gaan voort, en kom tot ‘n triomfantelike einde!

Die Vuur van Satan

In Die Stryd

Hoeveel, ook, het onder die aanvalle van Satan geval! Dit is ‘n vuur wat werklik brand! Menige man het gesê: “Ek sal ‘n pelgrim wees.” Maar hy het Apollyon op die pad ontmoet, en teruggedraai. Menige man het die harnas aangetrek, maar hy het die stryd vinnig opgegee—het sy hand aan die ploeg gesit en teruggekyk. Daar is meer soutpilaren as een! As Lot se vrou ‘n soliede voorbeeld was, sou dit goed wees—maar daar was tienduisende wat, soos sy, na die vlaktes van Sodom teruggekyk het! En soos sy, soos hulle in hulle gees is, het hulle vir ewig gebly wat hulle was—verloore siele.

Die Gevaar van Contempt

Ons moet nie ons gevaren met minagting beskou nie; dit is gevaren; dit is toetse; ons moet dit beskou as vure. O, dit is vure! As jy dink dit is nie vure nie, is jy verkeerd. As jy dan, in jou eie krag, ingaan, en sê: “O, ek kan dit verduur,” sal jy ontdek dat dit werklike vure is, wat, met gesplete tale, jou bloed sal opkonsumeer en dit in ‘n oomblik verteer—as jy nie ‘n beter beskerming het as jou eie skepselkrag nie.

‘n Dubbele Versekerings

Ek sal nie langer hier bly nie, want ek wil by die essensie en die been van die belofte kom. “Al loop jy deur die vuur, sal jy nie verbrand word nie; en die vlam sal jou nie aanraak nie.” Hier is ‘n dubbele versekerings. Dr. Alexander, ‘n vooraanstaande en uiters bewonderde Amerikaanse kommentator, sê daar blyk ‘n fout in die vertaling te wees, omdat hy dink die twee sinne is ‘n anti-climax. “Jy sal nie verbrand word nie.” En dan volg, “die vlam sal jou nie aanraak nie.” Dit tref my egter dat ons in die tweede klousule die hoër gradatie van ‘n klimaks het. “Jy sal nie verbrand word nie,” tot die vernietiging van jou lewe, of selfs verbrand om jou die mees oppervlakkige skade toe te doen, want “die vlamme sal jou nie aanraak nie.”

Die Heilige Kinders

Net soos wanneer die drie heilige kinders uit die vurige oond gekom het, word daar gesê: “Op hulle liggame het die vuur geen mag gehad nie, en nie ‘n haar op hulle hoof was verbrand nie; nie hulle klere was verander nie, en het ook nie die geur van vuur oor hulle gekom nie.” So lyk dit vir my dat die teks leer dat die Christelike Kerk onder al sy toetse nie vernietig is nie, maar meer as dit—dit het nie iets verloor deur sy toetse nie! Die Here se Kerk is nog nooit vernietig deur haar vervolgers en haar toetse nie; hulle het gedink hulle het haar verpletter, maar sy leef steeds.

Die Opgang van Die Kerk

Hulle het gedink dat hulle haar lewe weggeneem het, maar sy het sterker opgestaan as voorheen. Ek veronderstel daar is nie ‘n nasie waaruit Christus se Kerk ooit heeltemal verdryf is nie! Selfs Spanje, wat uiteindelik gelyk het asof dit dit deur die mees volhardende barbariteite bereik het, vind steeds ‘n paar gelowiges wat ‘n doring in die kant van haar bigotterie is! En wat ons eie denominasie betref— in die land waar, deur die mees vreeslike massas, daar geglo is dat die sekte van die Anabaptiste heeltemal uitgeroei was—het ons goeie en gewaardeerde broer, mnr. Oncken, die middel van herlewing geword, so dat regdeur Duitsland, en in dele van Denemarke en Pruise, en Pole en selfs Rusland self, het ons in ‘n nuwe, lewendige en selfs wonderlike bestaan opgestaan!

Die Vuur van Verdrukking

En in Swede, waar, onder die Lutheraanse regering, die mees vervolgende edikte teen ons gepas is, was ons verstom om binne 10 jaar, 300 kerke skielik te sien opduik—die waarheid het daarin ‘n lewende saad wat nie vernietig kan word nie! Maar ek het gesê dat die Kerk nie net haar bestaan nie verloor nie, maar sy verloor glad nie iets nie. Die Kerk het nog nooit haar getalle verloor nie. Verdrukking het haar gesift en die kaf weggedryf, maar nie ‘n korrel koring is van die hoop weggeneem nie. Nee, nie eens in sigbare gemeenskap het die Kerk deur vervolging afgeneem nie! Sy is soos Israel in Egipte. Hoe meer hulle verdruk is, hoe meer het hulle vermenigvuldig.

‘n Bewys van Moed

Is ‘n predikant vandag ter dood veroordeel? Tien jong mans kom die volgende oggend voor die Romeinse prokureur, en bied hulself aan om te sterf, nadat hulle daardie aand vir die doodgeëvalueerde predikant gedoop is, en hul geloofsbelijdenis gemaak het sodat hulle sy posisie kan inneem. “Ek vul die vakature in die Kerk op, en sterf dan soos hy.” Is ‘n vrou openbaar gewurg of gemartel? Twintig vroue verskyn die volgende dag, en vra om te ly soos sy gely het, sodat hulle Christus kan eer! Het die Kerk van Rome in meer moderne tye een van ons glorieryke hervormers—John Huss—verbrand, het Martin Luther nie na vore gekom nie, asof die as van Huss Luther gebaar het? Wanneer Wycliffe verby was, het nie die voete van Wycliffe wat vervolging gely het, help om sy doktrines te versprei nie—en was daar nie honderde jong mans wat in elke markdorpie in Engeland die Lollard se Skrifte gelees het, en die Lollard se geloof verkondig het nie?

‘n Onveranderlike Waarheid

En so vertrou daarop—dit sal altyd wees! Gee ‘n hond ‘n slegte naam, en jy hang hom; gee ‘n Christen ‘n slegte naam, en jy eer hom! Gee net aan enige Christen ‘n slegte naam, en voor lank sal ‘n Christen denominasie daardie naam aanneem, en dit sal ‘n titel van eer word. Toe George Fox “Quaker” genoem is, was dit ‘n vreemde naam, een om oor te lag—maar daardie manne van God wat hom gevolg het, het hulself ook Quakers genoem—en so het dit sy skande verloor!

Die Waardigheid van Die Naam

Hulle het die volgelinge van Whitefield en Wesley “Methodiste” genoem—hulle het die titel van Methodiste geneem, en dit het ‘n gerespekteerde benaming geword! Toe baie van ons Baptiste voorvaders, wat in Engeland vervolgd is, na Amerika gegaan het om skuiling te vind, het hulle gedink dat hulle onder die Puriteine ‘n volmaakte rus sou hê. Maar Puriteinse vryheid van gewete het beteken: “Die reg en vryheid om soos hulle te dink, maar geen verdraagsaamheid vir diegene wat verskil nie.” Die Puriteine van New England het, sodra ‘n Baptis onder hulle verskyn het, hom met net soveel medelye vervolg as wat die Episkopale die Puriteine gehad het!

‘n Leefstyl van Verdrukking

Nie eers ‘n Baptis kon wees nie, voordat hy gesoek en voor sy eie Christelike broeders gebring is! Let op, hy is gebring vir boete, vir gevangenisstraf, vir konfiskasie, en vir verbanning voor die mans wat self vervolging gely het! En wat was die gevolg hiervan? Die gevolg is dat ons in Amerika, waar ons vervolging ervaar het, die grootste liggaam van Christene is! Waar die vuur die meeste gebrand het, is die goeie ou Calvinistiese doktrine onderrig, en die Baptis het die meer besliste Baptis geword as enige ander plek—met die meeste suiwerheid, en die minste kaf.

‘n Oorwinning van Die Geloof

En ons het nog nooit die fermheid van ons greep op die fundamentele leerstelling verloor waarvoor ons voorvaders die doopvont met bloed besmeer het—deur al die toetse en vervolgings wat op ons gelê is—en met God se genade sal ons dit nooit doen nie! Op die hele Kerk, aan die einde, sal daar nie eens die geur van vuur wees nie.

Die Uitkoms van Die Kerk

Ek sien haar uit die oond kom. Ek sien haar teen die heuwel opgaan na haar finale glorie saam met haar Here en Meester, en die engele kyk na haar klere; hulle is nie geskeurde nie. Nee, die tande van haar vyande het nie ‘n enkele skeur daarin gemaak nie. Hulle kom na haar toe. Hulle kyk na haar vloeiende krag; hulle sien haar in haar glorie. Haar glorie is sterker as ooit—wanneer jy haar eindelose heiligheid en haar glorie sien, sal jy glo: “Die vlam sal jou nie aanraak nie; jy sal nie gebrand word nie.” Want al die vlamme wat die Christen se liggaam kan aanraak, is maar in die lig van die grimmigheid van die vuur wat nie die siele van die gelowige sal verbrand nie, maar wat die skeiding sal wees tussen die redelike goddelikheid van die Here en die ongelowige wêreld!

Die Opstanding

As ek terugkyk, en ek weet ek moet regtig nie, maar tog, wat vir my ‘n wonder is—hier is ek, by die laaste van die gemeente, op die grens van die vlam wat nie aanraak nie—wat voor die gelaatsverandering kom. As ek van die heel laatste kom, het ek niks om te vrees nie. Want ek weet dat die vlam vir my gebroke het. Ek kan met groter moed gaan, want al die vlamme wat my gebroke het, kan net die glorie van die Here bekendmaak! Die hiernamaals, as ons op daardie dag saam met die Heilige in die heiligdom van die Here sal wees, moet ek sê: “O, die Heilige Here, wie is ek, dat ek in die hemelse pragtigheid kan kom, en op die helder golwe kan dans?”

Die Uitsig

Weet jy dat jy nooit te midde van die woedende vlam sal wees nie? As jy deur die vuur van ewigheid gaan, sal jy nie verbrand word nie. Kom, Christus! U het ons aan die vlamme oorhandig! Bring die vlamme na my toe! U sal nie vernietig nie, want U sal weer aan my kant kom!

Uiteindelike Verlossing

En as die vuur, wat nie aanraak nie, my moet verbrand, kan ek geen vrees hê nie. Want ek weet dat die groot vurige See sal daardeur die lewe van die heiliges open! Laat die vlam my nie verbrand nie; want dan sal ek weer lewe! As ek net op die drempel van die ewige lewe staan, sal ek van die geestelike vuur wat ek in die hemelse heiligdom vind, nie deur die brandwonde van die aarde gebrand wees nie. Dit is die misterie van die vreugde wat ek in Christus vind! Amen.

Charles Spurgeon