Gerefined, Maar Nie Met Silwer Nie

“Behold, I have refined you, but not with silver; I have chosen you in the furnace of affliction.” Jesaja 48:10.

Die Here se Finesse in Sy Werking

Die Here suiwer Sy volk, maar Hy gebruik groot diskriminasie oor die middele waarmee Hy dit doen.

‘n Silwer oond is een van die beste vir die verwydering van drossel en dit mag goed geskik wees om die mees waardevolle dinge te verfyn, maar dit is nie keurig genoeg vir die Here se doel met Sy volk nie.

Dit is voorberei met uiterste sorg en het groot skeidingsmag, maar die uitruiming van sonde benodig groter sorg en meer reinigingskrag as wat ‘n silwer raffinerie kan bied.

Die grootste delikatesse van vaardigheid word deur die raffinader getoon, wat oor die proses waak en die graad van hitte en die duur van tyd waarin die waardevolle metaal in die smeltkroes moet lê, reguleer.

Dit kan dus goed dien as ‘n beeld van die beste modus van heiligmaking, maar dit is duidelik dat die beeld tekortskiet in sy delikatesse.

Die proses van silwerraffinering is, sonder twyfel, een van die beste georganiseerde en die mees vaardig uitgevoerde werke van die mens, maar wanneer die Here sit as ‘n raffinader, voer Hy sy werk uit met groter wysheid en kuns.

Silwerraffinering is maar rof werk in vergelyking met die Here se suiwering van Sy volk en daarom sê Hy, “Ek het jou verfyn, maar nie met silwer nie.”

Die Here se Eie Oond

Die Here het ‘n oond van Sy eie, soos geskryf, “Sy oond is in Jerusalem,” en in hierdie spesiale oond suiwer Hy Sy volk deur geheime prosesse wat aan niemand bekend is behalwe aan Homself.

Hy het ‘n vuur van Sy eie aansteek in Sion, vergeleke met welke alle ander vlam ‘n vreemde vuur is, en slegs in hierdie besondere vuur sal Hy, op sy eie unieke manier, Sy volk se drossel en tin verbrand.

Sy heiliges is meer kosbaar as silwer of goud en daarom, terwyl dit op een plek geskryf is, “U het ons probeer soos silwer probeer word,” verklaar Hy op ‘n ander plek dat Hy dit op ‘n meer goddelike manier gedoen het en ons verfyn het, “maar nie met silwer nie.”

Niemand sal dink om silwer op dieselfde ruwe wyse te verfyn soos wat hulle yster smelt nie, so sal die Here ook nie Sy kosbare wat bo silwer in waarde is, deur enigiets anders as die mees keurigste metodes suiwer nie.

Subtieler en tog meer ondersoekend, geesteliker en tog waaragtiger, sagter en tog effektiewer is die suiweringsprosesse van die hemel.

Daar is geen raffinader soos ons raffinader nie en geen suiwerheid soos dit wat die Gees in ons werk nie.

Die Genade van Keuring

Neem kennis dan dat onderskeidende en diskriminerende genade ruimte vind om sigbaar te wees selfs in die proewe van die uitverkorenes, “Ek het jou gekies in die oond, nog nie in die beste oond wat die mens kan maak nie, maar in ‘n oond van My eie, wat ek reserveer vir My besondere skatte.”

Daar is onderskeidende genade in al die proewe van God se volk. Elke mens in die wêreld het ‘n mate van proewe, want “ons is gebore tot moeilikheid soos die vonke wat opwaarts vlieg,” maar daar is ‘n onderskeid tussen die verdriet van die goddeloses en die proewe van die geregverdigdes—‘n baie ernstige onderskeid tussen die straf van die goddeloses en die tuchtiging van diegene wat God vrees.

Daar is ‘n oond vir elke metaal, maar hoe meer kosbaar dieerts, hoe meer spesiaal die verfyning.

Daar is ‘n oond vir alle mense—vir konings op hul trone, aan wie siekte en verlies so vrylik kom soos aan die armes, vir die rykes te midde van hul rykdom, van wie hul substansie vertrok of hul mag om te geniet wat hulle opgestapel het.

Maar daar is ‘n spesiale vuur, ‘n gereserveerde oond waarin nie die grootmense van die aarde of die ryk mense ooit geplaas sal word nie.

Dit is gereserveer vir meer kosbare materiaal as die ongebore kinders van mense.

God se oond in Sion is veral bedoel vir Sy eie volk. Van elkeen van hierdie regte koninklike juweliers sê Hy, “Ek het jou verfyn, nie met die kosbare dinge van die aarde—die konings en vorste, die silweres onder sterflikes nie, maar ek het jou op ‘n ander manier verfyn en so maak Ek my keuse sigbaar, selfs in verband met die oond waarin ek my skatte verfyn.”

Persoonlike Verfyning

Ek sal die gedagte ‘n bietjie verder stoot, liewe vriende, en opmerk dat die Here spesiale handelings het met elkeen van Sy heiliges en elkeen verfyn deur ‘n proses wat uniek is vir die individu, nie al sy kosbare metale in een silwer oond stapel nie, maar verfyn elke metaal op sigself.

Jy weet nie van my proewe nie, ek is bly jy weet nie, en ek weet ook nie van jou s’n nie, en ek wil nie dra wat jy mag moet ly nie.

Daar is ‘n algemene simpatie, want ons gaan almal in die oond in, maar daar is ‘n onderskeid in elkeen se geval, want vir elkeen verskil die oond.

Sommige tedere harte sou heeltemal vergruis word as hulle getroef word soos ander is.

Leer die boer nie hierdie les aan ons nie? Hy slaan nie die tedere komyn en venkel met die wa van die kar wat hy op die swaarder graan draai nie.

Nee, hy het verskillende maniere om op die verskillende soorte sade te werk. Hulle moet almal geryp word, maar nie almal op dieselfde manier nie.

Jy, broer, mag wees soos ‘n bondel van die beste graan. Wees dankbaar, maar onthou jy sal die skerp geryp instrument voel met tande.

En jy, my broer, mag een van die tedere sade wees, die kleiner sade van die Meester se graanhuis. Wees dankbaar, want jy sal ‘n ligter stok as sommige ander voel, maar moenie jouself daarop komplimenteer nie, want jy mag jammer wees oor daardie sagter stok omdat dit bewys dat jy van ligter stof is, al is jy steeds ware graan, van die Meester se saai.

Geliefdes, ek waak om so ver te gaan om te sê dat die grense nie presies vir enige twee mans op dieselfde plekke geval het nie.

Ons bly bly terwyl ons die lewe van Dawid lees, omdat hy blyk te ons almal uit te stel.

Dawid is vir die kerk van God wat Shakespeare vir die wêreld is— “’n man so verskillend, dat hy nie een, maar die samenvatting van die hele mensdom blyk te wees,” en tog is Dawid heeltemal anders as enige van die ander heiliges.

Daar is nie, en kan nie twee Dawids wees nie. So jy en ek mag reis in amper parallelle lyne, en ons mag mekaar se verdriet ken en teder simpatie hê, maar daar is ‘n draai in my lewe wat jy nog nooit bereik het nie, en daar is ‘n donker hoek in jou lewe wat ek nog nooit gesien het nie.

Die skelet in iemand se huis is van ‘n ander soort as dit wat enige ander woning haunt.

Geen enkele man is die presiese replika van ‘n ander nie.

In al hierdie dinge, opereer goddelike soewereiniteit in verband met goddelike liefde en goddelike wysheid, wat al die seuns van Levi suiwer, en aan elkeen sy eie afsonderlike suiwering gee, volgens wat sy behoefte mag wees.

“Ek het jou verfyn, maar nie met silwer nie. Ek het jou gekies.”

Let op—nie “jy” nie, maar “jou.”

‘n Distinkte persoonlike woord word gebruik en is gerig aan elke afsonderlike heilige.

“Ek het jou verfyn, maar nie met silwer nie. Ek het jou gekies in die oond van affliksies.”

Die Verbintenis van God se Keuse

Nadat ons dus genoegsaam getoon het dat onderskeidende genade gesien kan word selfs in die proewe van die uitverkorenes, sal ons nou die onderwerp van vanmiddag aanspreek, wat die soet verbintenis is wat bestaan tussen God se keuse en die oond.

Ek het baie dinge om vir julle te sê, en daarom sal ek dit so kort as moontlik doen, en julle vra om dit op die tablette van julle geheue neer te skryf en dit te vergroot wanneer julle alleen is.

I. Die Eerste Ontmoeting

En eerstens, tussen God se keuse en die oond is daar hierdie verbintenis—dat die oond die eerste ontmoetingsplek was tussen die kiesende liefde en ons siele.

God het nie sy volk in die oond gekies nie in enige sin waarin dit gesê kan word dat Hy hulle nooit gekies het voordat hulle daar was nie, want Hy het hulle voor die grondlegging van die wêreld gekies.

Voor een soliter ster begin het om deur die duisternis te loer, het die Here sy volk aan Christus gegee om sy erfenis te wees, en hul name was in sy boek.

Maar die eerste manifestasie van Sy kiesende liefde aan enige van ons was—waar?

Wel, ek waak om te sê dit was in die oond.

Abraham het min geweet van God se liefde vir hom totdat die stem gesê het: “Gaan uit jou land en van jou geslag, en uit jou vader se huis, na ‘n land wat ek jou sal wys.”

Dit was ‘n erge toets vir hom.

Die breek van familie bande en assosiasies was ‘n oond vir hom, en dit was toe dat hy geweet het dat God hom gekies het, want dieselfde stem het gesê, “En ek sal jou seën en jy sal ‘n seën wees.”

Ek glo nie dat Isak veel van God se keuse van hom geweet het totdat hy op die berg se kant gegaan het en vir sy vader gesê het: “Kyk, die vuur en die hout, maar waar is die lam vir ‘n brandoffer?”

Toe hy uitvind dat die gebrande offer sy eie lewe sou wees, was dit daar dat hy, soos sy vader, die Here-Jireh leer ken en die verbond leer.

So was dit met Jakob.

Min het hy die geheim van kiesende liefde verstaan totdat hy een nag met die klippe as sy kussing, die hegten as sy gordyne, die hemelruim as sy afdak, en geen metgesel nie behalwe sy God, neergelê het.

En terwyl hy geslaap het, het hy daar aan die mond van die oond, ‘n balling van sy ouers en sy huis, begin verstaan dat God hom hoogs bevoorreg het in Sy kiesende liefde.

Beslis het Israel as ‘n nasie nie God se keuse verstaan nie totdat die volk in Egipte was.

En toe, wanneer Goshen, die land van oorvloed, ‘n land van baksteenmaak en hartseer en lyding geword het, en die ysterbinding in hul siel ingegaan het, het hulle na God uitgeroep en begin verstaan dat geheime woord—“Ek het My seun uit Egipte geroep.”

Hulle het toe geweet dat God ‘n verskil gemaak het tussen Israel en Egipte.

Hoe meer hulle verdruk is, hoe meer het hulle vermeerder.

Hoe meer hulle geafflikteer was, hoe meer het God hulle geseën.

En hulle het besef dat die hand van God hierin was, en dat Hy hulle daar in die oond van affliksies ontmoet het.

Ja, as jy die ontmoetingsplek van die kiesende God met die gekose siel wil hê, is dit net daar, agter die woestyn, waar die bos met vuur brand en tog nie verteer word nie.

Nou kan jy jou skoen van jou voet afneem, want die plek waar jy staan is heilige grond, terwyl daar uit die bos die stem kom—“Ek is die God van Abraham, die God van Isak, en die God van Jakob.”

God vind Sy volk in die plek van toets en distress, en daar openbaar Hy Hom in Sy spesiale karakter as hulle God.

Het Hy nie vir Moses gesê: “Ek het beslis die affliksies van My volk wat in Egipte is gesien, en ek het hul gekreet gehoor nie?”

Persoonlike Ervaring

Ons sal hierdie saak vestig deur persoonlike ervaring.

Wanneer het jy die eerste keer iets geweet van God se keuse van jou?

Was dit nie toe jy in moeilikheid was—in baie gevalle in tydelike moeilikheid nie?

Jy het vir jare in die wêreld voorspoedig gegaan, en jy het nie God geweet nie, maar jy was soos die verlore seun, wat sy substansie in losbandige lewe verkwis.

Later het dinge teen jou begin draai, en jy het arm, siek, en hartseer geword, en dit was toe dat jy begin dink het aan die Vader se huis, en besluit het om na dit te vlug.

Toe was dit dat kiesende liefde begin met jou omgaan.

Ek erken dat dit nie so was in alle gevalle nie.

Met sommige van ons was dit baie anders, maar ek maak geen uitsondering op ‘n ander reël nie, naamlik dat ons eers begin leer het van kiesende liefde toe ons in geestelike distress was.

Toe daardie pragtige geregtigheid van ons uiteindelik ‘n spinnekop se web geblyk het, toe daardie hoop waarop ons so vroom gebou het begin wieg en skud onder ons voete, toe ons onsself aan die grens van die dood en by die poorte van die hel bevind het, was dit toe dat vrye genade en sterwende liefde die mooiste klanke in ons ore laat klink het.

Ons het dikwels teen die leerstelling van vrye genade geskop, maar nou het ons daarna gesoek soos ‘n honger man na ‘n stuk brood, wat hy voorheen verag het.

Ons het gesien dat dit die enigste hoop vir ons was, en ons het ons tot dit gewend en geprys word God, ons het redding gevind.

Sou ons trotswillige wil ooit voor die scepter van soewereine genade gebuig het as hulle nie eers in die oond van siel-lyding gesmelt is nie?

Sou ons ooit geweet het dat die Here doodmaak en lewend maak as ons nie self deur die vuur van Sy Woord geslag was nie?

As Hy nie vir ons toegelaat het om te lê soos Nebukadnesar se wagte, geslag by die oond se mond, sou ons nooit die waarheid geweet het nie.

“Dit is nie van hom wat wil nie, of van hom wat hardloop nie, maar van God wat genade bewys.”

Terwyl ons die donder hoor rol—“Ek sal genade hê oor wie ek genade wil hê, en ek sal medelye hê oor wie ek medelye wil hê”—het ons ons koppe nederig gebuig, die genade wat in Christus Jesus was, aanvaar, en aan die oond se mond, vir die eerste keer in ons lewens, het ons hierdie teks verstaan, “Ek het jou in die oond van affliksies gekies.”

II. Die Konstante Verkiesing van God

Ons sal nou oorgaan na ‘n tweede opmerking, wat hieruit voortvloei.

Dit is baie duidelik dat die oond van affliksies nie die keuse van God verander nie.

As Hy ons daarin gekies het, dan staan sy keuse vas terwyl ons daarin is en wanneer ons daaruit is.

As die eerste kennis wat ons van Sy kiesende liefde gehad het, ons by die poorte van wanhoop gevind het, kan ons nooit erger wees as wat ons destyds was nie, en sy liefde kan nie minder wees om op te steun nie.

As Hy ons in ons ergste liefgehad het, toe ons dood was in sonde, en ons tog lewend gemaak het, hoeveel te meer dan, nou dat ons lewend gemaak en vergewe is, sal Hy voortgaan om ons lief te hê.

Tog Het Ek ‘n Groot Aantal Vrees Geweet

Die Vrees van God se Volk

Tog het ek ‘n groot aantal vrese gesien wat die gedagtes van God se besorgde volk kruis wanneer die rook van die oond trane in hul oë gebring het.

Laat ek dus duidelik verklaar—geen hoeveelheid moeilikheid, geen graad van pyn, geen moontlikheid van verdriet kan die gedagtes van God teenoor sy volk verander nie.

Die oond mag die omstandighede van die gelowige verander, maar nie sy aanvaarding by God nie.

Jy was eens ‘n welgestelde gentleman, jy het ‘n groot huis en gronde gehad, maar nou moet jy tevrede wees met ‘n klein kamer en magtige kos.

Jy was eens ‘n mooi, goedgeboude jongman, maar nou is jy ‘n grys ou man.

Iederene het jou eens groet, maar nou weet niemand wie jy is nie.

Verlate deur vleiers en vergeet deur vriende, mag jy gaan sit en huil, as dit nie was dat die enigste Wees wat werd is om omgee, jou nou net so liefhet as voorheen nie, en hierdie seisoen kies om sy liefde teenoor jou te verklaar.

Ah, jou Heer het jou nie liefgehad vir jou jas nie, of vir jou huis, of vir jou gesondheid en skoonheid nie, want Hy “het nie behae in die bene van ‘n man” nie.

Hy het jou van ouds liefgehad om redes wat slegs aan Sy heilige hart bekend is, en Hy het jou nou die selfde lief.

O liewe siel, moenie vir een oomblik ontmoedig wees omdat jy afdraand gaan in diep teenstand nie, want Sy liefde sal saam met jou gaan.

Die Here se liefde daal nie en stijg nie, soos die termometer volgens die temperatuur van die omringende lug nie.

Oh nee, dit bly dieselfde vir Sy volk, ongeag hul toestand.

Vriendskap in Verandering

Die oond verander dikwels ons vriendskappe.

Hulle ken ons voor ons in die oond gaan, ons is so vars en mooi dat hulle bly is om ons te ken, maar ons het uit die oond gekom so verfrommeld en verbrand dat hulle gereed is om van ons weg te hardloop.

Soos Job moet ons treur dat ons bekende kennisse ons vergeet.

Ja, maar God verander nie so nie.

Hy is nie “’n man dat Hy moet lieg, of die seun van ‘n man dat Hy moet berou nie.”

“Ek is God,” sê Hy, “Ek verander nie.”

Jesus Christus is die selfde gister, vandag en vir ewig, en Sy vriendskap draai nooit na haat of vergeetagtigheid nie.

Geseënd sy Sy naam, Hy het my siel in teëspoed geken, en die vallei van Achor vir my ‘n deur van hoop gemaak, en daarom moet ek en sal ek goed van Sy naam spreek.

Ja, en die oond verander ons op ‘n wonderlike manier.

Dink jy sommige van julle sou julleself van 20 jaar gelede herken as jy julleself in die straat ontmoet?

Ek dink nie jy sou.

Jy het ‘n merkbare verandering ondergaan, nie waar nie?

Pyn en ongemak van die liggaam het jou vreeslik verander.

Jou jeugdigheid en elastisiteit van gees het totaal verdwyn en jou uiterlike voorkoms is baie erger van slytasie.

Ah, jy het verander, maar jou God het nie.

Wat ‘n genade is dit dat, hoewel die ewige eeue oor sy onveranderlikheid beweeg, hulle nie die skaduwee van ‘n draai kan beïnvloed nie.

Hy bly vas soos die groot berge, en ons, soos die wolke wat op die berg se voorkop smelt, kom en gaan, want ons is, en is nie—die mis van ‘n uur.

Hy is die selfde, en van sy jare is daar geen einde nie, en dit is ons troos terwyl ons saam met Moses sing, “Here, U was ons verblyfplek in al die geslagte. Voor die berge gebore is, of voordat U die aarde en die wêreld gevorm het, selfs van die ewige tot die ewige, U is God.”

Die Duurzaamheid van God se Keuse

Ek wil hê jy moet baie vas glo in die permanentheid van die goddelike keuse, sodat wanneer jy volgende keer die oond binnegaan, jy geen twyfel mag hê oor die ewige getrouheid nie.

Wanneer jy ‘n week of ‘n maand lank siek lê, of wanneer jy van jou huis weggevoer word, of in armoede gedompel word, of vriende verloor, moenie in jou hart sê, “God het vergeet om genadig te wees. Hy het my van sy hart af gewerp nie.”

Dit kan nie wees nie, want die bande van goddelike liefde kan nie gebroke word nie.

Om te voorkom dat dit veronderstel kan word dat die Here sy volk wegwerp, omdat hulle in nadelige omstandighede is, sê die teks die heel teenoorgestelde—“Ek het jou in die oond van affliksies gekies.”

Die Simbool van Keuse

III. So nou jaag ons voort om ‘n ander waarheid op te let.

Derde, DIE OOND IS DIE EIE SIMBOOL VAN KEUSE.

Die wapenschild—die heraldiese simbool—van keuse is die oond.

Jy weet dat dit so was in die ou verbond wat God met Abraham gemaak het.

Hy het hom ‘n tipe gegee toe die slagoffer in twee verdeel is.

Toe ‘n diepe slaap op die patriarg geval het, het ‘n rookende oond en ‘n brandende lamp voor hom verbygegaan—twee tekens wat altyd die volk van God merk.

Daar is ‘n lamp om hulle te verlig, maar daar is ook ‘n rookende oond om hulle te toets.

“Geen kruis, geen kroon,” was waar vanouds soos dit nou waar is.

Dit is die wapenschild van die verbond.

As jy dink aan ons groot Meester se sterwende testament, wat is die prominente toevoeging daarvan?

“In die wêreld sal julle verdrukking hê.”

Jy kan heeltemal seker wees dat as jy aan Jesus behoort, “in die wêreld sal julle verdrukking hê.”

Wil jy daardie sin uit die testament skrap?

Dan moet jy die hele geskenk afstand doen.

Jy moet die soet seën prysgee sowel as dit wat soos ‘n bitter waarskuwing lyk.

Die kind van God moet die smartende stok voel.

Vroeg of laat, in een of ander vorm, merk die Here sy volk, en sy merk is die oondmerk.

Sommige van julle jongmense het dit nog nie ontvang nie.

Jy sal dit hê.

Voor jy in die hemel kom, is jy seker om dit te ontvang.

Soos die koning ‘n breë pijl op al sy voorrade stel, so stel die Koning van konings sy merk op al sy volk.

Ek sê, jy moet onder die stok van die verbond gaan.

Dit is die simbool van God se liefde.

Sien jy nie dat Hy so sy liefde aan sy eie openbaar nie?

Jy dink nie om ‘n seun wat nie joune is nie, te gesel nie.

‘n Vreemde kan doen wat hy wil, maar as dit jou eie seun is wat in skelmheid betrap word, sal jy nie die stok spaar nie.

As jy ‘n kind van die duivel is, mag jy gaan en sonde soos jy wil, en mag jy selfs nog meer voorspoedig wees in wêreldse dinge.

Maar as jy een van God se kinders is, sal jy gestraf word so seker soos jy oortree.

Het Hy nie self gesê nie, “U alleen het Ek geken van al die nasies van die aarde, daarom sal ek u straf vir u ongerechtighede”?

Dat die Here ons verfyn, wys sy waarde van ons.

‘n Man bou nie ‘n uitgebreide oond en gooi dan vreemde klippe en hope nuttelose slak daarin nie.

Jy sou sê, “Waarom mors jy al jou brandstof?”

En hy kon jou nie ‘n rasionele antwoord gee nie.

Maar as jy vindingryke toestelle, oorvloedige gebruik van brandstof en die toepassing van verfyningsapparaat sien, en die persoon wat dit gebruik sê, “Dit is silwer,” of, “Dit is goud,” weet jy dadelik dat die ertse die brandstof werd is en die arbeid en koste sal vergoed.

So, liewe vriende, as ons kosbaar in die oë van die Here is, sal Hy ons deur die vuur bring, wees verseker daarvan.

As Hy ons beskou as net afval mag Hy ons in rus laat, maar vir kosbare ertse is daar baie martelende prosesse in store.

‘n Man neem nie sy mes en gaan deur die hout en snoei al die hondrose, die brambels en die hawthorn nie, hy gee glad nie om vir hulle nie.

Maar as hy ‘n tuinier is, kyk hoe suiwer hy die wingerde en sny die vrugtebome.

My tuinier het my rose so baie terugsny dat ek gedink het dat geen blomme ooit weer sou kom nie, maar toe ek die weelderige rose sien, het ek erken dat hy en sy mes meer geweet het as ek.

Goede rose moet terugsny word.

En God se heiliges moet geafflikteer word.

God se volk sal betaal vir snoei, maar wilde wingerde sal nie.

So dit is ‘n tipe en merk van die liefde wat God vir hulle het dat Hy hulle in die oond van affliksies kies.

Die Werkswinkel van God se Liefde

IV. Vierde, DIE OOND IS DIE WERKSWINKEL VAN KIESENDE LIEFDE.

Waarvoor is ons gekies, as God ons gekies het?

Wel, Hy het ons gekies tot heiligheid.

Daar is geen man in hierdie wêreld wat gekies is om in die hemel te gaan sonder om geskik gemaak te word om daarheen te gaan nie.

Ons is gekies om die kinders van God gemaak te word; gekies om soos Christus gemaak te word.

Wel, in die hand van God, die geseënde Gees, word die oond dikwels baie nuttig in hierdie verband, want dit verbrand baie van ons drossel.

Vra jy my watter soort drossel ‘n man in die oond verloor?

Ek antwoord, affliksie help om baie van die oorvloedige boosheid te verwyder, maar daar is een wat ek jou onmiddellik sal vertel, en dit is paddestoel geloof en wildvuur vreugde.

Ons het ‘n groot voorraad van die fiktiewe en onwerklike, veral wanneer ons begin.

Dan is ons mighty groot Christene, en is geneig om al diegene wat voor ons gegaan het te oortref.

Ek weet nie of ons nie die hoër lewe bereik het nie, maar beslis is ons baie naby daaraan, want ons is baie ryk en toegeneem in goedere en het niks nodig nie.

Dit is wonderlik wat ‘n fyn heilige ons is totdat ons getoets word, en dan vergaan ons skoonheid soos ‘n mot.

Die Here sit ons drie of vier dae in die oond en ons wonder waarheen die helfte van ons gegaan het.

Hy hou ons daar nog ‘n week of twee, en ons verdroog op ‘n baie bevredigende manier.

Wat het ons verloor? Enige genade? Nee, broeders en susters, geen man het nog ooit genade in die oond verloor nie.

Wat het ons verloor? Wel, ons het verloor wat ons gedink het genade was.

Ons het geestelike gas verloor.

Ons het groot accumulasies van selfwaak, selfvertroue en selfwaarde verkwist, en in plaas daarvan om in onsself te praal, begin ons om genade uit die stof te roep.

Ek het ‘n kind van God geken wat so groot was dat hy moeilik in die deur van enige gewone gebou kon ingaan, en teen die tyd dat die Here hom ‘n draai of twee gegee het, was hy gelukkig genoeg om in ‘n muishol te kruip, solank hy naby die volk van God kon wees.

Gekruide affliksie is ‘n wonderlike verminderingsproses, maar dit is die manier waarop ons groei.

Ons groei deur minder en minder in ons eie waardering te word.

Die Here gebruik die oond met ‘n doel om hierdie doel te bereik—om fiktiewe genade weg te neem.

Sommige van ons jong vriende daal skielik in die put van wanhoop af, en ons is baie bedroef oor hulle.

Maar dit is die beste wat met hulle kan gebeur, want wanneer hulle hul voete weer vind, sal hulle geleer het hoe om in ‘n veel meer versigtige en goddelike manier te loop as wat hulle voorheen gedoen het.

So jy sien dat kiesende liefde die oond gebruik om ons drossel te verbrand.

Die Here gebruik die oond ook om die siel voor te berei vir ‘n meer volledige vorming.

Die metaal moet gesmelt word voordat dit in die vorm gegiet kan word, en affliksie word deur die Heilige Gees gebruik om die hart te smelt, om dit sag en buigsaam te maak, en om dit geskik te maak om die vorm te ontvang en die vorm van die heilige mal waarin hemelse wysheid dit lewer, aan te neem.

Boonop het affliksie baie te doen om ‘n Christen van hierdie wêreld los te maak, en dit is ‘n groot en noodsaaklike deel van sy opvoeding, aangesien hy nie lank hier moet wees nie, en tog so geneig is om aan die aarde vas te klou asof hy hier ewig wil woon.

Hy moet binnekort op en weg wees na sy eiendomme op die heuweltoppe, tog klou hy aan hierdie arme aarde, en sou dit nog meer omhels as dit nie was dat die Here dit vir hom bitter maak nie.

Iemand het van ouds gesê, “My siel is soos ‘n gespeende kind.”

Baie kan baie meer waaragtig sê, “My siel is soos ‘n speenende kind—baie senuweeagtig en baie wilskierig, maar glad nie gereed om sy kinderlike vermaak op te gee nie.”

Dit is ‘n geseënde ding wanneer daar genoeg oondwerk gedoen is om ‘n man te laat sê, “Ek het klaar met die wêreld. Nou styg al my gedagtes na die wêreld wat kom, want daar is my skat gestoor.”

Die Vuur as ‘n Groot Skool

My tyd vlieg so vinnig dat ek nie lank op enige een tak van hierdie baie vrugbare onderwerp kan stop nie. Daar is geen twyfel dat die keurende liefde die oond as sy werkswinkel gebruik nie, en dat daar die vaartuie van genade gemaak word om baie ‘n lyn van skoonheid en merk van genade te ontvang.

Die Vuur as ‘n Skool

Maar nou, vyfde, die oond is ‘n groot skool waarin ons van die keuse self leer. Eerstens, in die oond leer ons die genadigheid van die keuse. Wanneer ‘n kind van God, in die tyd van trouble, die corruptie van sy hart sien—die klein hel, die perfekte Sodom wat binne sy natuur rook—begin hy te sê, “Hoe kan die Here ooit my liefhê? As Hy my liefgehad het, moet sy liefde na genade, vrye genade, soewereine genade, onmeetbare genade en niks anders as genade teruggevoer word.” Dit is ‘n groot ding om te leer.

Dan leer ons ook die heiligheid van die keuse, want terwyl ons ly, sê ‘n stem, “God sal jou nie spaar nie omdat daar steeds sonde in jou is. Hy sal jou van elke vals pad reinig.” Dan sien ons wat ‘n heilige ding God se keuse is. Hoe rein moet hulle wees wat in sy teenwoordigheid moet staan. Hoe Hy wil hê dat sy gunstelinge elke sonde moet verafsku. Hoe God dit beter sou vind dat sy kinders altyd ly as dat hulle soms sou sondig. Hy sal eerder laat hulle elke porie bloed uitloop, as dat Hy toelaat dat hulle harte agter hulle afgode aangaan. Wat ‘n heilige ding is die keuse, wanneer dit tuchting en bestraffing insluit om ons te volmaak.

Die Liefde van die Keuse

Dan, ook, in die oond sien ons wat ‘n liefdevolle ding die keuse is. Want God is nooit so liefdevol teenoor sy volk nie as wanneer hulle in die vlamme van trouble is. Hoe sagmoedig druk Hy hulle teen sy bors in hulle uur van verdriet. Die moeder hou altyd van haar kind, maar laat daardie kind siek wees, laat dit verkwyn, laat dit al hoe swakker word, en jy sal die moeder se hart sien. Sy hou meer van daardie kind as van die ander, omdat dit meer liefde nodig het.

En wanneer die Here sy geliefde kinders toelaat om arm te word, of om geestelik of liggaamlik gestres te wees, dan laat Hy sy hart aan hulle uit, dan sal Hy hulle sy liefde in sulke keuse en delikate maniere wys soos hulle miskien nog nooit voorheen geken het nie. Dit is tydens sulke tye dat God se volk die krag van keurende liefde ken. “Ah,” roep die geleerde gelowige, “Ek kan nou sien hoe die beslissings van God my siel lewendig hou. Ek is in die oond, en as Hy my nie gehou het nie, sou die vurig hitte my lank gelede heeltemal verteer het.”

As jy wil sien wat die krag van God vir ‘n gelowige kan doen, moet jy staan waar Nebukadnesar gestaan het, en in die rooi mond van die oond kyk. Diegene wat die heilige kinders ingegooi het, het self perished weens die hewige vlamme, sodat daar geen fantasie oor die vuur was nie, dit was ‘n werklike en dodelike vlam. Kyk mooi—jou oë kan die blik dra. Jy sien drie mense loop. Hulle is gebind ingegooi, maar hulle loop los. Drie, het ek gesê? Daar is vier. Daar is ‘n mistieke vreemdeling met hulle—een wat ‘n kroon dra wat helderder is as al die kronen van die aarde—maar wie is Hy? “Die vierde is soos die Seun van God.” Shadrach, Meshach en Abednego het nooit die Seun van God so naby aan hulle gesien as toe hulle op die gloeiende kole getrap het. Is dit nie geskryf nie, “Ek het jou in die oond van verdrukking gekies”? Wanneer jy deur die vuur gaan, sal jy nie verbrand word nie. Die Here se keuse van jou sal getoon word deur sy teenwoordigheid saam met jou.

Die Sweetheid van God se Keurende Liefde

Ja, geliefdes, en dit is tydens sulke tye dat die soetheid van God se keurende liefde by die Christen hart tuiskom, want hy bly bly en juig in sy verdrukking terwyl hy bewus is van die liefde van God. Ek sou nie my toestand verander nie—nee, nie in die oond—met die dapperste wêreldling wat leef nie. Wanneer alles anders verby is, as die keurende liefde oorbly, is ek ryk in alle opsigte van geluk. Laat ek seker wees van almagtige liefde, en al die res is nie ‘n gedagte werd nie.

So, geliefdes, julle leer die keuse in die oond, en hoewel ek nie enige gelowige die minste skade wil toebring nie, maar elke seën vir hom wil toewens, wil ek tog sê van sommige van my Christen broeders wat nooit baie ver in die diep dinge van God gaan nie, en baie vaag is oor die doktrines van genade, en inderdaad nie kan sê, “Genade,” sonder om op een of ander manier te stotter, “vrye wil,” sou ek wou God hulle ‘n bietjie aanraking van die oond gegee het vir hul ewige goed.

Die Hogere Doelwitte van die Keuse

Nou, laastens, deur die oond word sommige van die hoër doeleinde van ‘n nog meer spesiale keuse dikwels onthul, want daar is nie net ‘n keuse van genade nie, maar daar is ‘n keuse uit diegene wat gekies is na die hoogste posisie en die edelste diens. Jesus Christus het baie keuse dissipels gehad, maar dit is geskryf, “Ek het julle twaalf gekies.” Uit die 12 was daar drie—jy weet hulle name, en uit die drie was daar een, gekies uit die gekose—daardie liefdevolle, sagte Johannes, wat op sy Meester se bors geleun het.

Die oond het baie hiermee te doen, soos ‘n reël, aangesien dit gewoonlik die hoër toestande van genade en die breër skaal van nut bevorder. Eerstens met die prediker word hierdie waarheid gesien. Verdrukking maak hom uitstaande. Ek dink nie dat die prediker lank God se heiliges sal voed as hy nie in daardie boek lees wat Luther gesê het een van die drie beste boeke in sy biblioteek was, naamlik, verdrukking. Daardie boek is in swart letter gedruk, maar dit het wonderlike versierings in dit, en hy wat die mense wil leer, moet dikwels oor sy hoofstukke ween.

Mense bak nooit brood so goed soos wanneer die oond goed verhit is nie, en ons berei nooit preke so goed voor soos wanneer die vuur om ons brand nie. Wanneer ons self in swaarkry was, kan ons ervaringsgewys met die getoetste kinders van God praat. Wanneer die Here iemand van sy dienaars wil oplei vir uitmuntende nuttigheid in die opbou van sy volk, laat Hy hom deur die vuur gaan. Opbou kom uit verdrukking. So is dit met die Christelike held, hy kon nooit die leër lei as hy nie in die geheim deur die Here bestraf is nie.

Mense wat voor die leërs van God gestaan het, is deur teëspoed opgeleide. Martin Luther—groot, dapper man—het jy al sy private biografie gelees? Hy was ‘n man wat so versoek en getoets is, en so dikwels die slagoffer van geesdepressie en vreeslike wanhoop, dat hy dikwels gereed was om in wanhoop te sterf. Daar was tye wanneer hy nie geweet het of hy enige deel of lot in die blye boodskap wat hy so liefgehad het, gehad het nie. Alhoewel hy aangegaan het om die evangelie vir ander mense te donder, kon hy soms geen troos vir homself kry nie.

Daardie afgryslike konflik van hom met die duiwel was die middele om sy gees in sy openbare kontroversies te bevestig. Hoe kon hy bang wees vir die pous, toe hy die duiwel self in die gesig gestaar het? Hy kon nie bang wees om na Worms te gaan nie, as gevolg van die duiwels op die dakke waarvan hy gepraat het, want hy het al die infernale legers in sy eie huis in die gesig gestaar en het hulle oorwin. Kyk weer na Calvin, daardie magtigste meester in Israel, duidelik, regverdig en diep. Hy het daagliks onder ‘n lys siektes gely, waarvan enige ‘n konstante invalide van ‘n minder dapper man gemaak sou het, en al was hy altyd vroeg in die oggend by die katedraal, waar hy sy beroemde eksposisies gelewer het wat die Kerk van God verryk het, het hy altyd ‘n liggaam vol angs gehad.

Nergens kon Engeland ‘n Wycliffe vind, of Skotland ‘n Knox, of Switserland ‘n Zwingli, tensy dit waar die smeltmeester by die oond se deur sit. Dit moet so wees. Geen swaard is geskik vir ons Here se hantering totdat dit dikwels geanneel is nie. Wel, soos dit met die predikers en helde is, so sal dit ook met ons wees as ons wil opstaan.

Ek wil hê jy moet grootliks strewe in heilige dinge, werk na ‘n volkomen toegewyde lewe. Renonceer alle selfsug en leef vir die redding van siele, en die glorie van God. Maar onthou dat jy dit nie sal bereik nie behalwe deur baie proewe. Wil jy Christuslik wees? Ek vertrou jy doen. Maar jy sal nooit soos Jesus wees as jy nooit ‘n kruis dra nie. As jou lewe een van gemak is, kan jy nie soos Hy wees wat geen plek gehad het om sy hoof te le nie. As jy nooit selfontkenning ken nie, as jy nooit bespotting op jou gehou het nie, as geen man jou ooit ‘n duiwel of ‘n mal persoon noem nie, as alles glad met jou gaan, hoe kan jy dan gemeenskap hê met die veragtes en verwerptes van mense? God se ware volk is deur die stroom van die tye teenstaan, soos hul Meester was.

O, ja, dit sal jou baie hartseer kos, baie trane, as jy jou Meester ten volle wil volg. Maar moenie daarom huiwer nie. Wil jy hemels wees? Ek weet sommige wat reeds, in ‘n mate, so is. Ek kan sommige lede van hierdie kerk aandui wie se spraak met die ewigheids- en glorie gegeur is. Hulle kan nie ‘n halfdozijn sinne praat nie, maar hulle spraak verraai hulle dat hulle met Jesus gewees het. Let goed op hierdie feit—hulle is getoetste mense. Hulle is meestal siek mense van wie ek durf sê dat hulle hemels is. Ons behoort almal so te wees. Maar, o, my broeders, ons is baie min wat ons behoort te wees totdat ons op die aambeeld geplaas word, en die Here die hamer op ons gebruik.

As Hy dit nou met enige van julle doen en julle het kruise om te dra, moenie bekommer nie, maar laat die sagte fluistering van die teks jou ondersteun—“Ek het jou in die oond van verdrukking gekies.” Daar is tekens van verbruikbaarheid oor jou, liewe suster. Ek sien daardie hektiese bloos, maar moenie die toekoms vrees nie, want die Here sê, “Ek het jou in die oond van verdrukking gekies.” Jy het hard probeer, my broer, om uit jou situasie op te staan, maar so dikwels as wat jy probeer het, het jy weer teruggeval met ‘n gebroke vlerk na jou somtyds harde lot. Moet nie ontmoedig wees nie, maar bly in jou roeping met tevredenheid, aangesien die Here gesê het, “Ek het jou in die oond van verdrukking gekies.”

Moed en Geloof

Jong man, jy het universiteit toe gegaan, en jy was naby om jou graad te ontvang, maar jou gesondheid val jou in die steek, en jy sal nooit ‘n bekende geleerde word soos jy gehoop het nie. Moet nie jouself distress nie omdat jou deel passief eerder as aktief sal wees nie, want die Here sê, “Ek het jou in die oond van verdrukking gekies.”

Handel, jou maatskappy gaan in duie, jy sal arm wees, maar het geloof in God. Dit is die Here se wil dat jy deur die res van jou lewe moet stry, maar Hy sê, “Ek het jou in die oond van verdrukking gekies.”

Moeder, jy het drie of vier kleintjies verloor, en daar is nog een siek, en jy sê, “Ek kan dit nie dra nie.” Ja, jy sal dit dra, want die Here sê, “Ek het jou in die oond van verdrukking gekies.”

En is jy hier, Hanna? Is jy hier, vanaand, jy vrou van ‘n verdrietige gees? Is jou teenstander bitter van gees teenoor jou? Is daar dié rondom jou wat jou bedroef en jou laat frons? Huil nie meer nie, want die Here het jou lief wanneer niemand anders dit doen nie, en Hy sê, “Ek het jou in die oond van verdrukking gekies.”

Sommige van julle is soos varings. Jy floreer nooit behalwe in die vog en in die skaduwee. Te veel sonlig sou nie goed vir jou wees nie. Sommige plante het ‘n moeras en ‘n mis om hulle te ontwikkel, en miskien is jy so. Miskien weet jou Meester dat as Hy jou daarheen plaas waar jy wil wees, dit dodelik vir jou sou wees, en daarom skryf Hy, “Ek het jou in die oond van verdrukking gekies.”

Nou, ek neem my afskeid van julle almal met ‘n stukkie persoonlike ervaring. My Here het my vanaand ontmoet en gesê, “Ek het jou in die oond van verdrukking gekies,” en ek het probeer om vir Hom te antwoord, “My Here, in soverre U genadiglik afkom om te sê, ‘Ek het jou gekies,’ laat ek die res van die sin heeltemal aan U wil oorlaat, en vra nie of dit in die oond of daarbuite is nie. Kies my, en dan kies alles vir my. As U die oond kies, wil ek ook die oond kies.”

Onthou die goeie vrou wat, toe hulle vir haar gesê het, omdat sy baie siek was, “Sou jy liewer lewe of sterwe?” geantwoord het, “Ek sou liewer hê dat God se wil gedoen word”? “O,” het hulle gesê, “maar as God dit sou laat wees net soos jy wil, wat sou dit wees?” Sy het geantwoord, “As die Here dit aan my wil sou toelaat, sou ek Hom bid om so goed te wees om dit sy wil te laat wees en nie myne nie.”

O, geliefdes, bid “Nie soos ek wil nie.” Hartseer eindig amper wanneer self gedood word. Tragedie eindig amper wanneer jy die angel van self daaruit neem. Mag die Here met jou wees, om Christus se ontwil. Amen.

Charles Spurgeon