LOF VOOR DIE GESKENK VAN GESKENKE - Charles Spurgeon
“Dank aan God vir Sy onbeskryflike geskenk.” 2 Korintiërs 9:15.
IN die hoofstuk waarvan my teks geneem is, prikkel Paulus die Christene in Korinthe om gereed te wees met vrygewige geskenke vir die arme heiliges in Jerusalem. Hy sluit af deur hulle te herinner aan ‘n groter geskenk as enige wat hulle kan bring, en deur hierdie een kort woord van lof, “Dank aan God vir Sy onbeskryflike geskenk,” laat hy al hulle harte sing.
Laat mense gee so vrygewig soos hulle wil, julle kan altyd die waarde van hul geskenk verklaar. Julle kan dit optel en sy waarde bereken, maar God se geskenk is onbeskryflik, onberekenbaar. Julle kan nie die waarde van wat God gee ten volle skat nie. Die evangelie is ‘n evangelie van gee en vergewe. Ons kan dit saamvat in daardie twee woorde, en daarom, wanneer die ware gees daarvan op die Christen werk, vergewe hy vryelik en gee hy ook vryelik. Die groot hart van God genereer groot harte in mense, en hulle wat van Sy genade leef, word deur Sy Gees gelei om daardie genade na te volg volgens hul vermoë.
Maar ek gaan nie, op die huidige geleentheid, iets oor vrygewigheid sê nie. Ek moet onmiddellik na die teks gaan, in die hoop dat ons werklik die gees daarvan kan absorbeer en uit volle harte die apostel se taal met ‘n meer intense betekenis kan gebruik soos ons sy woorde herhaal—“Dank aan God vir Sy onbeskryflike geskenk.”
Ek sal begin met te sê dat verlossing heeltemal die geskenk van God is en as sulks vrylik deur ons ontvang moet word. Dan sal ek probeer om te wys dat hierdie geskenk onbeskryflik is. En in die derde plek, dat vir hierdie geskenk dank aan God gelewer moet word. Al is dit onbeskryflik, moet ons tog ons lof daarvoor spreek. Op hierdie manier sal julle sien, soos ou predikers dikwels gesê het, dat die teks natuurlik in stukke val.
I. VERLOSSING IS HEELTEMAL DIE GESKENK VAN GOD
Paulus het gesê, “Dank aan God vir Sy onbeskryflike geskenk.”
Herhaaldelik het ons verkondig dat verlossing heeltemal van genade is—nie van werke of van lone nie—maar dit is die geskenk van God se groot genade aan onwaardige mense.
Al hoe dikwels ons hierdie waarheid gepreek het, sal ons moet aanhou om dit te doen solank daar mense in die wêreld is wat selfregverdig is en solank daar gedagtes in die wêreld is wat so stadig is om die betekenis van die woord “genade,” wat “vrye guns” beteken, te verstaan, en solank daar herinneringe is wat dit moeilik vind om die idee van verlossing as God se vrye geskenk te behou.
Laat ons eenvoudig en duidelik sê dat verlossing na ons moet kom as ‘n geskenk van God, want verlossing kom na ons deur die Here Jesus, en wat anders kan Jesus wees?
Die essensie van verlossing is die geskenk van God se Eniggebore Seun om vir ons te sterwe sodat ons deur Hom kan lewe.
Ek dink julle sal saam met my stem dat dit ondenkbaar is dat mense ooit verdien het dat God sy Eniggebore Seun aan hulle gegee het.
Om Christus aan ons te gee, in enige sin, moet ‘n daad van goddelike liefdadigheid gewees het.
Maar om Hom op daardie wrede en bloederige kruis te gee—om Hom as ‘n offer vir sonde oor te lewer, moet ‘n vrye guns wees—wat die grense van gedagte oorskry.
Dit is nie denkbaar dat enige man so ‘n liefde kan verdien nie.
Dit is duidelik dat as man se sondes ‘n offer nodig gehad het, hy nie verdien het dat ‘n offer vir hom gevind moes word nie.
Die feit dat hy ‘n behoefte het, bewys sy onwaardigheid en sy skuldigheid.
Hy verdien om te sterwe—hy kan deur ‘n Ander gered word wat vir hom sterf—maar hy kan beslis nie eis dat die ewige God Sy Eniggebore en Welbeminde Seun uit Sy boesem neem en Hom doodmaak nie.
Hoe meer julle daardie gedagte in die gesig staar, hoe meer sal julle die idee verwerp dat ‘n man deur enige moontlike verdriet, of deur enige moontlike arbeid, of deur enige moontlike belofte, homself in die posisie kan plaas om te verdien dat Christus vir hom sterf.
As Christus kom om sondares te red, moet dit wees as ‘n geskenk—’n vrye geskenk van God.
Die argument is, na my mening, beslissend.
Boonop word ons herhaaldelik in God se Woord gesê dat verlossing nie van werke is nie.
Al is daar baie wat vasklou aan die idee van man se werke as ‘n grondslag van verlossing, sal dit solank as hierdie Boek staan en daar oë is om dit te lees—dit teen die idee van menslike meriete getuienis aflewer—en dit sal duidelik spreek vir die leer dat mense deur geloof en nie deur werke gered word nie.
Nie net een keer nie, maar dikwels is dit geskryf, “Die regverdige sal deur geloof lewe.”
Boonop word ons gesê, “Daarom is dit van geloof dat dit deur genade mag wees.”
Die keuse van die pad van verlossing deur te glo, eerder as deur werke, is deur God gemaak met die doel om te wys dat genade ‘n geskenk is.
“Nou, aan hom wat werk, is die beloning nie gereken van genade nie, maar van skuld; maar aan hom wat nie werk nie, maar glo op Hom wat die goddelose regverdig, word sy geloof as regverdigheid gereken.”
Geloof is daardie deug, daardie genade, wat gekies is om ons verlossing te bring, omdat dit nooit enige van die glorie vir homself neem nie.
Geloof is eenvoudig die hand wat neem.
Wanneer die bedelaar aalmoese ontvang, se hy nie die hand wat neem nie, maar se die hand wat gee—daarom prys ons nie die geloof wat ontvang nie, maar die God wat die onbeskryflike geskenk gee.
Geloof is die oog wat sien.
“Dank aan God vir Sy onbeskryflike geskenk.” 2 Korintiërs 9:15.
IN die hoofstuk waarvan my teks afkomstig is, prikkel Paulus die Christene in Korinthe om gereed te wees met vrygewige geskenke vir die arme heiliges in Jerusalem. Hy sluit af deur hulle te herinner aan ‘n groter geskenk as enige wat hulle kan bring, en met hierdie kort woord van lof, “Dank aan God vir Sy onbeskryflike geskenk,” laat hy al hulle harte sing.
Wanneer ons ‘n voorwerp sien, vind ons vreugde in die voorwerp, eerder as in die oog wat dit sien—daarom is ons nie trots op ons geloof nie, maar op die verlossing wat God skenk. Geloof is aangewys as die portier om die poort van verlossing te open, want daardie poort draai op die hengsels van vrye genade.
In die volgende plek, laat dit altyd onthou word dat ons nie deur die meriete van ons eie werke gered kan word nie, want heilige werke is self ‘n geskenk—die werk van die genade van God.
As jy geloof, vreugde en hoop het, wie het dit aan jou gegee? Hierdie dinge het nie spontaan in jou hart ontstaan nie. Hulle is daar gesaai deur die hand van liefde.
As jy ‘n goddelike lewe geleef het vir jare, as jy ‘n ywerige diaken van die kerk en van jou God was, in watter krag het jy dit gedoen? Is daar nie Iemand wat al ons werke in ons werk nie?
Kan jy jou verlossing met vrees en bewing uitwerk as God nie eers in jou werk om te wil en te doen volgens Sy goeie welbehae nie? Hoe kan jy dan aanspraak maak op ‘n beloning wat in sy essensie die geskenk van God is?
Ek dink die grond word heeltemal onder die voete gesny van diegene wat vertroue in menslike meriete plaas, wanneer ons eerstens toon dat in die Skrif verlossing duidelik gesê word te wees, “nie uit werke nie, sodat niemand kan roem.”
Tweedens, dat selfs die goeie werke van gelowiges die vrug van ‘n hernuwe lewe is, want “ons is Sy handwerk, geskep in Christus Jesus tot goeie werke, wat God vooraf bestem het dat ons daarin moet wandel.”
—“Al wat ek was, my sonde, my skuld, My dood—was alles my eie. Al wat ek is, skuld ek aan U, My genadige God, alleen.”
Verder, as verlossing nie ‘n vrye geskenk was nie, hoe anders kan ‘n sondaar dit ontvang?
Ek sal oor sommige van julle verbygaan wat dink dat julle die beste mense in die wêreld is. Dit is blote verbeelding, merk op, sonder enige waarheid daarin.
Maar ek sal niks oor julle sê nie. Daar is egter sommige van ons wat weet dat ons nie die beste mense in die wêreld was nie—ons wat teen God gesondig het en dit geweet het—en wat in stukke gebroke is onder ‘n besef van ons skuld.
Ek weet, vir my, dat daar geen hoop op die hemel vir my sou wees as verlossing nie ‘n vrye geskenk van God aan diegene wat dit nie verdien het nie.
Na naby 37 jaar van bediening onder julle, staan ek presies waar ek gestaan het toe ek eerste na Christus gekom het—‘n arme sondaar en glad niks—maar ek neem Christus aan as die vrye geskenk van God aan my, soos ek Hom aanvanklik geneem het, toe ek nog ‘n seun was, en ek na Hom gevlug het vir verlossing.
Vra enige van die mense van God wat oorvloedig in diens en konstant in gebed was, of hulle enigiets van God se hand verdien.
En diegene wat die meeste om dankbaar vir te wees, sal jou vertel dat hulle niks het wat hulle nie ontvang het nie.
Vra hierdie mense, aan wie God eer gegee het deur die bekering van baie, of hulle enige aanspraak op die genade van God maak, of hulle enige meriete het, en of hulle in hul hand durf ‘n prys bring en probeer om van God Sy liefde te koop—hulle sal die gedagte met afkeer verwerp.
Daar is geen pad na die hemel vir jou en my, my vriend wat oortuig is van sonde, tensy ons heeltemal deur genade gelei word—en tensy verlossing die geskenk van God is.
Maar, nogmaals—kyk na die voorregte wat aan ons deur verlossing toekom!
Ek kan nie, soos ek daardie voorregte waardeer, vir ‘n minuut dink dat hulle gekoop kan word, of dat hulle aan ons kom as die gevolg van ons werke.
Hulle moet ‘n geskenk wees—hulle is so baie en so glorieus dat hulle heeltemal buite die limiet van ons verste soektog en bo die hoogte van ons grootste bereik is.
Ons kan nie, deur ons pogings, enige verlossing van enige soort verkry nie.
Maar as ons kon, sou dit beslis nie ‘n verlossing soos hierdie wees nie.
Laat ons dan na ons voorregte kyk.
Hier kom, eerstens, “die vergifnis van sonde, volgens die rykdom van Sy genade.”
Hy wat in Christus glo, het geen sonde nie.
Sy sonde is uitgewis.
Dit het opgehou om te wees.
Christus het dit volbring en hy is vir God soos iemand wat nog nooit gesondig het nie.
Kan enige sondaar dit verdien?—
“Hier is vergifnis vir oortredings van die verlede, Dit maak nie saak hoe swart hul kleure is nie. En oh, my siel, met verwondering aanskou, Want vir sondes wat kom, hier is ook vergifnis!”
Kan enige sondaar ‘n prys bring wat so ‘n boon kan koop?
Nee. So ‘n genade moet ‘n geskenk wees.
Volgende, elkeen wat in Christus glo, word geregverdig en deur God beskou as volmaak regverdig.
Die regverdigheid van Christus word aan hom toegerekend en hy is “aanvaarde in die Geliefde.”
Hierdeur word hy nie net onskuldig, dit is vergifnis nie, maar hy word ook pryswaardig voor God.
Dit is geregverdigheid.
Kan enige skuldige man dit verdien?
Waarom, hy is met sonde bedek, besmet van kop tot tone!
Kan hy verdien om in die pragtige rok van die goddelike regverdigheid van Christus aangetrek te word en “die regverdigheid van God in Hom” te wees?
Dit is ondenkbaar.
So ‘n seën moet die geskenk van oneindige oorvloed wees, of dit kan nooit aan ‘n man kom nie.
Verder, geliefdes, onthou dat “ons nou die seuns van God is.”
Kan jy daardie waarheid besef?
Soos ander nie, is gelowiges die seuns van God.
Hy is hul Vader en die gees van aanneming blaas binne hul hart.
Hulle is die kinders van Sy gesin en kom na Hom soos kinders na ‘n vader, met liefdevolle vertroue.
Dink aan om ‘n seun van God te wees, ‘n seun van Hom wat die hemel gemaak het, ‘n seun van Hom wat God oor alles is, vir altyd geseënd.
Kan enige man dit verdien?
Beslis nie—dit moet ook as ‘n geskenk kom.
Seunskap lei tot erfreg.
“Indien kinders, dan erfgename; erfgename van God en mede-erfgename met Christus.”
My broers en susters, as julle gelowiges is, is alles van julle—hierdie wêreld en die werke wat kom.
Kan julle ooit al dat verdien?
Kan so ‘n erfenis aan julle gekom het deur enige meriete van julle eie?
Nee, dit moet ‘n geskenk wees.
Kyk daarna en die glans van sy splanklank sal alle idee van meriete verblind.
Verder, ons is nou een gemaak met Christus.
Oh, vertel oral hierdie wonder wat God vir Sy volk gedoen het!
Dit is nie te verstaan nie—dit is ‘n afgrond te diep vir ‘n finite verstand om te peil.
Elke gelowige is werklik verenig met Christus, “Want ons is lede van Sy liggaam, van Sy vlees en van Sy bene.”
Elke gelowige is met Christus getroud en niemand van hulle sal ooit van Hom geskei word nie.
Aangesien daar so ‘n eenheid tussen ons en Christus is, kan jy jou voorstel dat enige man enige aanspraak op so ‘n posisie kan hê sonder die genade van God?
Met watter meriete, selfs van ‘n volmaakte man, kan ons verdien om een met Christus te wees in ‘n eindelose eenheid?
So ‘n oorweldigende voorreg is buite die bereik van aankoop.
Dit is, en kan slegs, die geskenk van God wees.
Eenvydigheid met Christus kan nie op enige ander manier na ons kom nie.
Luister nogmaals.
As gevolg van ons eenheid met Christus, woon God die Heilige Gees in elke gelowige.
Ons liggame is Sy tempel.
God woon in ons en ons woon in God.
Kan ons dit verdien?
Selfs ‘n volmaakte nakoming van die wet van God sou nie die blywende teenwoordigheid van die Heilige Gees in hulle gebring het nie.
Dit is ‘n seën wat hoër styg as wat die wet ooit kan bereik, selfs as dit gehou is.
Laat ek verder sê, as jy ‘n geseënde vrede het, soos ek hoop jy het, as jy kan sê—
“Mijn hart rus, O my God, Ek sal dankie sê en sing. Mijn hart is by die geheime bron Van elke kostelike ding.”
Daardie goddelike vrede moet beslis die geskenk van God wees.
As daar ‘n groot kalmte binne jou siel is—’n totale tevredenheid met Christus jou Here—het jy nooit daardie onskatbare boon verdien nie.
Dit is die werk van Sy Heilige Gees en moet Sy vrye geskenk wees.
En wanneer jy kom om te sterf, soos jy mag— tensy die Here kom, soos Hy sal—sal die genade wat jou vreesloos in die gesig van die laaste vyand laat staan nie joune wees op enige reg van jou eie nie.
As jy in die slaap val, soos ek al baie Christene sien oorgaan het, met oorwinningsliedere, met die lig van die hemel wat op jou voorkop skyn, amper in glorie terwyl jy nog in jou bed is, waarom, jy kan dit nie verdien nie!
So ‘n sterfbed moet die vrye geskenk van God se almagtige genade wees.
Dit kan nie deur enige meriete verdien word nie.
Inderdaad, dit is juis dan dat elke gedagte van meriete smelt weg en die siel homself in Christus verberg en daar oorwin.
As dit jou nie oortuig nie, kyk nogmaals.
Laat ‘n venster in die hemel oopgemaak word.
Sien die lange ry wit-geklede heiliges.
Luister na hul halleluja’s.
Kyk na hul eindelose, onbeperkte vreugde.
Het hulle verdien om daar te kom?
Het hulle na hul trone en hul palms van oorwinning gekom deur hul eie meriete?
Hul antwoord is: “Ons het ons klere gewas en wit gemaak in die bloed van die Lam.”
En van hulle kom die harmonieuse loflied, “Non nobis, Domine”—“Nie aan ons, O Here, nie aan ons; maar gee eer aan U naam, ter wille van U genade en U waarheid.”
Van begin tot einde, dan, sien ons dat verlossing heeltemal die geskenk van God is.
En wat kan vryer wees as ‘n geskenk of meer glorieus as die geskenk van God?
Geen prys kan dit in uitnemendheid benader nie, geen meriete kan in dieselfde uur genoem word nie.
O my broeders, ons is werklik skuldige aan die genade van God.
Ons het veel ontvang en daar is meer om te volg, maar dit is alles van genade van begin tot einde.
Ons weet maar min, maar op watter koste hierdie geskenke vir ons aangekoop is, maar ons sal dit beter weet later, soos McCheyne so mooi sing—
“Wanneer hierdie verbygaande wêreld klaar is, Wanneer daardie blink son ondergaan het; Wanneer ek met Christus in glorie staan, Kyk oor die voltooide verhaal van die lewe; Dan, Here, sal ek volledig weet— Nie tot dan, hoeveel ek skuld.”
II. ONBESKRYFLIKHEID VAN DIE GESKENK
Nou wil ek jou gedagtes in ‘n ander rigting lei terwyl ons oorweeg dat DIT ‘N ONBESKRYFLIKE GESKENK IS.
Dink nie dit beteken dat ons nie oor hierdie geskenk kan praat nie.
Ah, hoe dikwels het ek, vir een, oor hierdie geskenk gepraat gedurende die laaste 40 jaar!
Ek het oor min anders gepraat.
Ek het gehoor van iemand wat gesê het, “Ek vermoed Spurgeon preek weer daardie ou storie.”
Ja, dit is wat hy doen—en as hy nog ‘n 20 jaar leef en julle hier kom, sal dit steeds “die ou, ou storie” wees, want daar is niks soos dit nie.
Dit is onuitputtelik—dit is soos ‘n Artesiese put wat vir ewig en altyd opspring.
Ons kan daaroor praat, tog is dit onbeskryflik.
Wat bedoel ons dan, deur te sê dit is onbeskryflik?
Wel, soos ek reeds gesê het, is Christus Jesus ons Here die som en substansie van verlossing en van God se geskenk.
O God, hierdie geskenk van U is onbeskryflik en dit sluit al die ander geskenke in!—
“U het nie U enigste Seun gespaar nie, Maar het Hom gegee vir ‘n wêreld wat verlore is, En vrylik saam met daardie Geseënde Een— U gee alles.”
Dink eerstens, dat Christus onbeskryflik is in Sy persoon.
Hy is perfekte man en glorieryke God.
Geen tong van seraf of cherub kan ooit die volle natuur van Hom beskryf nie, wie se naam is, “Wonderbaar, Raadsman, die Almagtige God, die Ewige Vader, die Vredevors.”
Dit is Hy wie die Vader gegee het “vir ons mense, en vir ons sakes.”
Hy was die Skepper van alle dinge, want “sonder Hom is daar nie iets gemaak wat gemaak is nie,” tog was Hy “van vlees gemaak en het onder ons gewoond.”
Hy vul alle dinge deur Sy alomteenwoordigheid, tog het Hy gekom en het op die aarde gebivakkeer.
Dit is die Jesus wat uit Maria gebore is, en tog wat voor alle wêrelde geleef het.
Hy was daardie woord wat “aan die begin by God was, en die woord was God.”
Hy is onbeskryflik.
Dit is nie moontlik om in menslike taal die goddelike misterie van Sy heilige wese, werklik man en tog werklik God, te verwoord nie.
Hoe groot die wonder daarvan!
Siel, God het God vir jou gegee!
Hoor jy dit?
Om jou te verlos, O gelowige man, het God Homself gegee om jou Verlosser te wees—beslis, dit is ‘n onbeskryflike geskenk.
Christus is onbeskryflik, volgende, in Sy afkoms.
Kan iemand meet of beskryf hoe ver Christus gebuig het, toe Hy, van die troon van praal, na ‘n krip gekom het om gebind te word en te lê waar die hoornbeeste gevoed het?
Oh, wat ‘n afkoms van nederigheid was dit!
Die Oneindige word ‘n kleintjie.
Die Ewige word op ‘n vrou se knie geskud.
Hy is daar in die timmerman se werkswinkel, gehoorsaam aan Sy ouers.
Hy is daar in die tempel, sit tussen die dokters, luister na hulle en vra hulle vrae.
Hy is daar in armoede, roep, “Die Seun van die Mens het nie waar om Sy hoof te le nie.”
En Hy is daar dors, vra ‘n sondige vrou om ‘n slukkie water.
Dit is onbeskryflik dat Hy, voor wie al die leërs van die hemel hul gesigte verberg, hier onder mense en onder die armstes van die armes kan kom.
Dat Hy wat in die glorie en die geluk van die land van lig gewoon het, die nederigheid kan aanneem om ‘n Man van Smart te wees en bekend met hartseer, oorskry menslike gedagte!
So ‘n Verlosser is ‘n onbeskryflike geskenk.
Maar as onbeskryflik so ver, wat sal ek sê van die manier van Christus in Sy dood?
Geliefdes, ek kan nie genoegsaam praat oor Gethsemane en die bloederige sweet, of die Judas-kus, of die verraad van die dissipels nie.
Dit is onbeskryflik.
Daardie binding, geseling, pluk van die baard, en spitting in die gesig!
Die menslike tong kan die horror daarvan nie verwoord nie.
Ek kan jou nie werklik vertel van die gewig van die vals beskuldigings, die laster, en die godslasteringe wat op Hom gestapel is nie.
Nors sal ek wens om die ou soldaat se mantel oor Sy bloedende skouers te beeld en die kroon van dorings, die slaan, die beskutte vuistes, en die skande en hartseer wat Hy verduur het toe Hy na die teregstelling gestoot is, voor te stel.
“Dank aan God vir Sy onbeskryflike geskenk.” 2 Korintiërs 9:15.
In die hoofstuk waarvan my teks geneem is, moedig Paulus die Christene in Korinthe aan om gereed te wees met vrygewige geskenke vir die armes van die heiliges in Jerusalem.
Hy sluit af deur hulle te herinner aan ‘n groter geskenk as enige wat hulle kan bring, en met hierdie kort woord van lof, “Dank aan God vir Sy onbeskryflike geskenk,” laat hy al hulle harte sing.
Laat mense so vrygewig as wat hulle kan gee, jy kan altyd die waarde van hulle geskenk verklaar.
Jy kan dit optel en die waarde daarvan bereken, maar God se geskenk is onbeskryflik, onmeetbaar.
Jy kan nie die volle waarde van wat God gee, evalueer nie.
Die evangelie is ‘n evangelie van gee en vergifnis.
Ons kan dit opsom in daardie twee woorde, en daarom, wanneer die ware gees daarvan op die Christen werk, vergewe hy vrylik en gee hy ook vrylik.
Die groot hart van God voortbring groot harte in mense, en hulle wat op Sy genade leef, word deur Sy Gees gelei om daardie genade na te volg volgens hulle vermoë.
E however, ek gaan op hierdie geleentheid nie iets sê oor vrygewigheid nie.
Ek moet regstreeks na die teks gaan, in die hoop dat ons werklik die gees daarvan kan drink en uit vol harte die apostel se woorde met ‘n meer intense betekenis gebruik terwyl ons sy woorde herhaal—“Dank aan God vir Sy onbeskryflike geskenk.”
Ek sal begin deur te sê dat verlossing geheel en al die geskenk van God is en as sodanig vrylik deur ons ontvang moet word.
Dan sal ek probeer om te wys dat hierdie geskenk onbeskryflik is.
En in die derde plek dat vir hierdie geskenk dank aan God gelewer moet word.
Alhoewel dit onbeskryflik is, behoort ons tog ons lof daaroor te spreek.
Op hierdie manier sal jy sien, soos ou predikers gebruik het om te sê, dat die teks natuurlik in dele verdeel.
I. VERLOSSING IS GEHEELTAL DIE GESKENK VAN GOD
Ons begin met die gedagte dat VERLOSSING GEHEELTAL DIE GESKENK VAN GOD IS.
Paulus het gesê, “Dank aan God vir Sy onbeskryflike geskenk.”
Herdar en oor en oor het ons uitgeroep dat verlossing geheel en al genade is—nie van werke of van belonings nie—maar dit is die geskenk van God se groot genade aan onwaardige mense.
Hoe dikwels ons ook hierdie waarheid gepreek het, sal ons aanhou om dit te doen solank daar mense in die wêreld is wat selfregverdig is en solank daar gedagtes in die wêreld is wat so traag is om die betekenis van die woord “genade” te verstaan, dit wil sê “vrye guns,” en solank daar geheue is wat dit moeilik vind om die idee van verlossing as God se gratis geskenk te behou.
Kom ons sê eenvoudig en duidelik dat verlossing vir ons moet kom as ‘n geskenk van God, want verlossing kom vir ons deur die Here Jesus en wat anders kan Jesus wees?
Die essensie van verlossing is die geskenk van God se Eniggebore Seun om vir ons te sterwe sodat ons deur Hom kan lewe.
Ek dink jy sal saam met my stem dat dit ondenkbaar is dat mense ooit verdien het dat God Sy Eniggebore Seun aan hulle moet gee.
Om Christus aan ons te gee, in enige sin, moes ‘n daad van goddelike liefdadigheid wees.
Maar om Hom op te gee om te sterwe op daardie wrede en bloederige kruis—om Hom op te gee as ‘n offer vir sonde moet ‘n vrye gunsteling wees—die wat die grense van gedagte oorskry.
Dit is nie aannemelik dat enige mens sulke liefde kan verdien nie.
Dit is duidelik dat as die mens se sondes ‘n offer nodig gehad het, hy nie verdien het dat daar ‘n offer vir hom gevind moet word nie.
Die feit dat hy ‘n behoefte het, bewys sy gebrek aan verdienste en sy skuld.
Hy verdien om te sterwe—hy mag deur ‘n ander verlos word wat vir hom sterf—maar hy kan beslis nie eis dat die ewige God Sy Eniggebore en Welbeminde Seun uit Sy boesem neem en Hom laat sterf nie.
Hoe meer jy daardie gedagte in die gesig staar, hoe meer sal jy die idee verwerp dat, deur enige moontlike hartseer, of deur enige moontlike arbeid, of deur enige moontlike belofte, ‘n mens homself in die posisie kan plaas om te verdien om Christus vir hom te laat sterf.
As Christus kom om sondars te red, moet dit as ‘n geskenk wees—’n gratis geskenk van God.
Die argument is vir my afsluitend.
Buiten dit, keer op keer in God se Woord word ons gesê dat verlossing nie van werke is nie.
Alhoewel daar baie is wat aan die idee van menslike werke as grondslag van verlossing vasklou, sal hierdie Boek staan en daar is oë om dit te lees—dit sal teen die idee van menslike meriete getuig—en dit sal duidelik spreek vir die leerstelling dat mense gered word deur geloof en nie deur werke nie.
Nie net een keer nie, maar dikwels word dit geskryf, “Die regverdige sal deur geloof lewe.”
Boonop word ons gesê, “Daarom is dit van geloof sodat dit deur genade mag wees.”
Die keuse van die weg van verlossing deur te glo, eerder as deur werke, word deur God gemaak met die doel om te wys dat genade ‘n geskenk is.
“Nou, aan hom wat werk, is die beloning nie van genade gerekene, maar van skuld: maar aan hom wat nie werk nie, maar op Hom wat die goddelose regverdig maak, word sy geloof gereken tot regverdigheid.”
Geloof is daardie deugd, daardie genade, wat gekies is om ons verlossing te bring omdat dit nooit enige van die glorie vir homself neem nie.
Geloof is eenvoudig die hand wat neem.
Wanneer die bedelaar alms ontvang, se hy nie dankie aan die hand wat neem nie, maar dank die hand wat gee—daarom prys ons nie die geloof wat ontvang nie, maar die God wat die onbeskryflike geskenk gee.
Geloof is die oog wat sien.
“Dank aan God vir Sy onbeskryflike geskenk.” 2 Korintiërs 9:15.
Maar sommige dink nooit en daarom dank hulle nooit.
Geliefde vriend, wat dink jy?
Dat Christus moet sterwe—maak dit nie iets vir jou uit nie?
Dat God “Sy Eniggebore Seun gegee het, sodat almal wat in Hom glo nie vergaan nie, maar ewige lewe kan hê.”
Is dit niks vir jou nie?
Laat die vraag jou hart binne drup.
Dring dit op jouself af.
Sal jy sê dat jy geen aandeel in hierdie geskenk het nie?
Sal jy doelbewus enige hoop wat jy mag hê om ooit die genade van God te ontvang, prysgee?
Is jy vasbeslote om nou te sê, “Ek gee nie om vir Christus nie”?
Wel, jy sou nie graag so wou sê nie, maar hoekom verklaar jy prakties dit as jou voorneme, as jy nie dit wil sê nie?
Oh, dat jy nou so oor Christus mag dink dat jy Hom onmiddellik kan vertrou en begin om hierdie loflied aan tehef!
Sommige, aan die ander kant, dank God nie omdat hulle altyd uitstel.
Het ek nie luisteraars hier nie, vanaand, wat hier was 10 jaar gelede, en wat toe meer hoopvol was as wat hulle nou is nie?
“Daar is baie tyd,” sê jy, maar jy sê dit nie van ander sake nie.
Ek het die kinders die ander dag bewonder toe die onderwyser gesê het: “Liewe kinders, die weer is onseker. Julle kan volgende Woensdag buite gaan, maar dink julle nie dit sal beter wees om ‘n maand te wag, sodat ons kan gaan wanneer die weer meer gevestig is nie?”
Daar was nie ‘n kind wat vir ‘n maand gestem het om te bly nie.
Al die hande het op gegaan om volgende Woensdag te gaan.
Nou, imiteer die kinders in dit.
Moet nie dit laat klink asof jy nie haastig is om gelukkig te wees nie, want soos hy wat in Christus glo, ewige lewe het—om dit uit te stel is ‘n onwaardige sowel as onwys ding om te doen.
Nee, ek hoop jy sal dit onmiddellik ontvang.
Daar is ‘n man hier wat ‘n baie ryk man gaan wees wanneer sy ou tante sterf.
Jy wil nie hê sy moet sterf nie, daarvan is ek seker, maar jy wonder soms hoekom sommige mense tot 90 lewendig bly, nie waar nie?
Jy is nou baie arm en jy wil hê dat ‘n deel van hierdie geld moet jou kant toe kom—jy is nie vir die uitstel daarvan nie.
Hoekom sou jy hemelse rykdom en ewige lewe uitstel?
Ek smeek jou om nou in Christus te glo—dan sal jy vervul word met dankbaarheid en vreugde.
Sommige kan nie sê, “Dank aan God vir Sy onbeskryflike geskenk,” nie, omdat hulle nie weet of hulle dit het of nie.
Hulle dink soms dat hulle dit het, maar hulle vrees meer dikwels dat hulle dit nie het nie.
Tolerere nooit ‘n twyfel oor hierdie onderwerp nie, smeek ek jou.
Kry volle sekerheid.
“Gryp die ewige lewe vas.”
Kry ‘n greep daarvan.
Ken Christus.
Vertrou Christus heeltemal en jy het God se Woord daarvoor—“Hy wat My woord hoor, en glo op Hom wat My gestuur het, het ewige lewe, en sal nie in oordeel kom nie, maar het van die dood na die lewe oorgestap.”
Dan kan jy sê, “Dank aan God vir Sy onbeskryflike geskenk.”
Nou, liewe vriende, laat ek julle vra om aan hierdie oefening deel te neem.
Laat ons eers saam dank aan God vir hierdie geskenk.
Verwyder die idee uit jou gedagtes dat jy Christus moet dank, maar nie die Vader nie.
Dit was die Vader wat Christus gegee het.
Christus het nie gesterwe om Sy Vader te laat liefhê nie, soos sommige sê dat ons preek.
Ons het altyd die teenoorgestelde gepreek en ons het daardie vers van Kent aangehaal.
“Dit was nie om Jehovah se liefde te maak brand teen die sondaar nie,
dat Jesus, vanaf Sy troon bo,
‘ n lydende mens geword het.
Dit was nie die dood wat Hy verduur het,
nie al die pyn wat Hy gebore het,
wat God se ewige liefde verkry het,
want God was liefde voorheen.”
Hy het Sy Seun gegee omdat Hy ons reeds liefgehad het.
Christus is die vertoning van die Vader se liefde en die openbaring van Christus is gemaak as gevolg van “die liefde van die Gees.”
Daarom, “Dank aan God”—die Vader, die Seun, die Heilige Gees—“vir Sy onbeskryflike geskenk.”
Terwyl julle, geredde, elkeen van julle, julle dankbaarheid verhef, wees baie versigtig om God alleen te dank.
Moet nie dink deur wie se middel jy oorgestel is nie en begin die dienaar dank in plaas van die Here wat hy dien.
Laat die man wat as instrument in God se hand gebruik is, vir sy troos vertel van die seën wat God jou deur hom gestuur het, maar dank God en dank net God, dat jy gelei is om Christus te gryp wat Sy onbeskryflike geskenk is.
Boonop, dank God spontaan.
Kyk na die apostel en imiteer hom.
Toe hy hierdie loflied laat weerklank het, was sy gedagtes op daardie oomblik besig met die bydrae vir die arme heiliges.
Maar of daar ‘n bydrae is of nie, hy sal God dank vir Sy onbeskryflike geskenk.
Ek hou daarvan om dank aan God te sien opkom op wat dalk ‘n ongepaste oomblik mag wees.
Wanneer ‘n man nie net so gelukkig voel as wat hy kan nie, en tog sê, “Dank God,” klink dit verfrissend eg.
Ek hou daarvan om sulke borrelende lof te hoor soos in die geval van die ou Taylor van New York, toe hy in die middel van ‘n sin ineenstort.
Hy het op die mense gekyk en gesê, “Daar, nou! Die nominatief het sy werkwoord verloor, maar halleluja! Ek is op pad na glorie.”
En dan het hy weer voortgegaan.
Soms behoort ons net so te doen.
Neem ‘n geleentheid wanneer daar ‘n bietjie interval kom net om te sê, “Of dit nou in harmonie is of nie, dit kan nie help nie—dank aan God vir Sy onbeskryflike geskenk.”
Laastens, soos jy die waardevolle geskenk ontvang, dank God prakties.
Dank God deur iets te doen om jou dankbaarheid te bewys.
Dit is ‘n arm dankbaarheid wat net in woorde borrel en skroom om goeie dade te doen.
Ware dankbaarheid sal nie net in woorde wees nie, maar ook in dade—en so sal dit bewys dat dit in waarheid is.
“Wel, wat kan ek doen wat God behaag?” vra jy.
Eerstens, ek sou dink jy kan sy verlore kinders soek.
Dit is ‘n seker manier om Hom te behaag.
Gaan, vanaand, en kyk of jy nie een van die afgedwonges kan vind wat jy dalk terug na die skuiling kan bring nie.
Sal jy nie ‘n moeder behaag nie, as sy haar baba verloor het, en jy begin werk om dit te vind?
Ons moet God behaag.
Soek die verlore en bring hulle in.
As jy God wil behaag, help dan sy arme heiliges.
As jy enige iets van hulle weet, help hulle.
Doen iets vir hulle ter wille van Christus.
Ek het ‘n vrou geken wat altyd enige iemand wat aan haar deur in die kleed van ‘n matroos gekom het, verlig het.
Ek dink nie die helfte van diegene wat aan haar kom nie, het ooit see gesien nie, maar steeds, as hulle aan die deur as matrose gekom het, het sy gesê, “Ah, my liewe seun was ‘n matroos. Ek het hom al vir jare nie gesien nie. Hy is êrens op die see verlore, maar ter wille van liewe Jack help ek altyd elke matroos wat aan my deur kom.”
Dit is ‘n regte gevoel, nie waar nie?
Ek onthou, toe ek eerste in Londen van my plattelandse amp gekom het, het ek gedink as ek ‘n hond of ‘n kat teëkom wat van Waterbeach gekom het, sou ek dit graag voer.
So, ter wille van Christus, lief Christ se arme mense.
Telkens wanneer jy hulle vind, sê, “My Here was arm, en so is jy, en ter wille van sy liewe sake sal ek jou help.”
As jy God wil behaag, moet jy ook met die slegte mense verdra.
Moet nie jou humeur verloor nie.
Ek bedoel daarmee, moenie kwaad wees vir die ondankbare en die slegte nie.
Laat jou woede verlore gaan in lof vir die onbeskryflike geskenk.
Behaag God deur die slegte mense te verdra soos Hy jou verdra.
Maar as jy ‘n baie slegte humeur het, hoop ek dat jy, in ‘n ander sin, dit kan verloor en dit nooit weer vind nie.
En laastens, as jy God wil behaag, wag, soos die Thessaloniciërs, “vir Sy Seun van die hemel.”
Die Here Jesus kom weer, op dieselfde manier as wat Hy vertrek het, en daar is geen houding waarmee God meer verheug is in sy geredde mense as met dié van wag vir die tyd wanneer “vir hulle wat na Hom kyk, sal Hy ‘n tweede keer verskyn, sonder sonde tot verlossing.”
Geliefdes, mag God julle help om so Sy Seun te verheerlik en aan Hom sal al die lof toekom!
Laat ons weer ons blyde halleluja ophef—“Dank aan God vir Sy onbeskryflike geskenk.”
Amen.
Charles Spurgeon