“Laat Ons Uittrek” – Charles Spurgeon

“Laat Ons Uittrek”

“Laat ons dan na Hom uittrek, buite die kamp, en Sy smaad dra.” Hebreërs 13:13.

Die Gemaklike Weg

Moderne professors het ‘n baie maklike manier van godsdiens ontdek. Daar is ‘n metode waardeur ‘n mens groot reputasie as ‘n Christen kan bereik, terwyl hy alle beproewinge van die gelowige staat vermy. Hy kan deur die wêreld beweeg, sy pad glad soos die vlees kan verlang, sonder enige teenstrydighede. Geseën met die glimlagte van vriendelike formaliste en met die bewondering van die goddeloses, kan hy van sy eerste toetrede tot die kerk tot sy graf beweeg sonder om selfs een druppel reën te ervaar wat sy geluk kan bederf; die son mag lieflik op hom skyn, die voëls mag sing—nie ‘n raaf mag durf krabbel nie, nie ‘n enkele uil mag loei—sy pad na glorie en onsterflikheid sal alles wees wat gemak kan wens!

Laat hom die moderne teorie van universele liefde aanvaar; laat hom glo dat ‘n leuen ‘n waarheid is, en of dit ‘n leuen of waarheid is, geen saak maak nie; laat hom gaaf wees teenoor elke man, en met ‘n gladde en olierige tong saamstem met elke ander se beginsels, sonder enige van sy eie wat noemenswaardig is; laat hom sy seile wys wanneer die wind verander; laat hom in alles doen soos Rome doen; laat hom altyd aan die stroom voldoen en gemaklik saam met die stroom beweeg, en hy sal by die hawe kom—al vrees ek nie die verlangde een—hy sal op een of ander manier by ‘n hawe kom, sonder enige storm of onweder langs die pad. Maar ‘n dapper gedagte kom by ‘n mens op. Is dit die soort godsdiens waarvan ons in die Bybel lees? Is dit die manier waarop Skriftuurlike heiliges na die Hemel gegaan het?

Die Waarheid van Gods Woord

Dit sou baie aangenaam wees as ons die mense en God ook kon behaag—indien ons die beste van beide wêrelde kon maak, en die soethede van hierdie en die volgende ook kon hê—maar ‘n waarskuwing roep uit die bladsye van die Heilige Skrif, want die Woord van God praat baie anders as dit! Dit praat van ‘n regte en nou pad, en van min wat dit vind; dit spreek van vervolging, lyding, smaad, selfs tot bloed toe stry en stryd teen sonde; dit praat van worsteling en stryd, stryd en getuienis. Ek hoor die Verlosser sê nie, “Ek stuur julle uit as skape in die middel van groen weivelde,” maar, “as skape in die middel van wolwe.” Ek hoor Hom profeteer dat ons deur alle mense gehaat sal word vir Sy Naam! Trouens, hierdie dinge is genoeg om daardie goeie, maklike siele wat so delikaat vorentoe beweeg, te verstom; beslis mag hulle dadelik vra, “Kan dit wees dat hierdie gladde godsdienst—hierdie baie aangename manier om na die Hemel te kom—is die regte een?” Is dit nie alles ‘n illusie nie? Word ons nie opgehef met ‘n valse hoop, as daardie hoop nooit deur probleme en vervolging getoets word nie? Alles is nie goud wat blink—mag die blink godsdiens van die baie, na alles, net ‘n voorwendsel en ‘n skyn wees? O julle liefhebbers van vleeslike gemak, wee julle! Aangesien julle nie die Kruis opneem nie, sal julle nooit die kroon wen! Die dissipels van Christus moet verwag om hulle Meester nie net in gehoorsaamheid aan Sy Leerstelling na te volg nie, maar ook in die smaad wat rondom Sy Kruis versamel.

Die Lewe van Christus

Ek vind nie Christus wat op bloeibeddens van gemak na Sy Troon gedra word nie; ek vind Hom nie toegejuig met universele applous nie; inteendeel, waar Hy ook al gaan, is Hy ‘n teenstander teen dinge wat deur menslike wysheid gevestig is, en in ruil beloof die gevestigde dinge Sy ondergang, en is nie tevrede totdat hulle uiteindelik hulle wrede oë met Sy martelaarskap aan die Kruis voed nie! Jesus Christus het geen lewe van plesier en gemak nie; Hy is verag en verwerp deur mense—’n Man van Smart, en bekend met verdriet; en laat ons verseker wees dat as ons getrou ons getuienis dra, ons sal ontdek dat die dienaar nie bo sy Meester is nie, en die dissipel nie bo sy Here nie—as hulle die Meester van die huis “Beëlzebub” genoem het, sal hulle veel meer die wat van Sy huishouding is met onheilige en skandelike titels noem! Ons moet verwag, as die Christen soldaat werklik ‘n soldaat is, en nie bloot ‘n valse na-volger van die kuns van oorlog nie, dat hy sal moet stry totdat hy by die triomferende Leger aansluit. As die Kerk regtig as ‘n skip afgebeeld word, moet sy storms verwag; en elke man aan boord moet sy deel dra. Vanaf die eerste dag, wanneer Kaïn en Abel die eerste gesin in twee kampe verdeel het, selfs tot nou toe, lust die vlees teen die Gees; die bose baklei teen die goeie, en die goeie worstel met die bose. Waar die ware en die goeie hulle tente opgeslaan het, daar het die vyand bymekaar gekom om hulle aan te val. Geregtigheid hof geen vrede of wapenstilstand met sonde nie—ons vredige Verlosser het nie gekom om ‘n verbond so onheilig te maak nie. Hoor Sy eie woorde—“Dink nie dat Ek gekom het om vrede op die aarde te bring: Ek het nie gekom om vrede te bring nie, maar ‘n swaard. Want Ek het gekom om ‘n man teen sy vader te stel, en die dogter teen haar moeder, en die skoondogter teen haar skoonma. En ‘n man se vyande sal sy eie huisgesin wees.”

Die Believer se Pad

Dan, as ons na die Skrif draai, vind ek niks van hierdie pragtige pad met sy rustige, respekteerbare pad na die Hemel nie. Ek vind niks van ry in die vergulde waens van gemak, of loop in silwer pantoffels nie; maar ek vind stryd en konflik, en bestraffing en lyding, en kruis dra, en indien nodig, weerstand tot bloed toe in stryd teen sonde! Ons teks lyk asof dit hierdie gedagte vir ons baie kragtig oordra. Laat ons dit opneem; en mag die Heilige Gees ons lei na die werklike betekenis daarvan. Ons het voor ons, eerstens, die pad van die Gelowige; tweedens, sy Leier; derdens, sy las; en vierde, sy rede om daardie pad te volg.

I. Die Gelowige se Pad

Die Gelowige se pad is, “Laat ons uittrek buite die kamp.” Die Goddelike Gebod is nie, “Laat ons in die kamp bly en probeer om dit te hervorm—dinge is nêrens heeltemal perfek nie, laat ons dus stop en die sake regmaak.” Die Christen se waakroep is, “Laat ons uittrek.” Luther het hierdie noot vasgevang. Baie het gesê, “Die Kerk van Rome het goeie en ware mense in haar—laat ons probeer om haar te hervorm. Haar kloosters is nie sonder godsdienstigheid nie, haar priesters is nie sonder heilige lewens nie—laat ons probeer om haar reinheid te herstel.” Maar Luther het die stem van God gehoor, “Kom julle uit haar uit, sodat julle nie deelgenote van haar plae mag wees nie,” en daarom het hy die voortou geneem, met die leuse, “Laat ons uittrek buite die kamp.” Tot vandag toe is die Christen se plek nie om in die kamp van wêreldse konformiteit te bly en te hoop, “Miskien kan ek die beweging vir hervorming help.” Dit is nie die Gelowige se plig om te voldoen aan die wêreld en die wêreld se weë, en te sê, “Miskien kan ek deur dit te doen ‘n voet in die deur kry, en mense se harte mag meer gereed wees om die Waarheid van God te ontvang.” Nee, van die eerste tot die laaste dag van die Kerk van God, is die plek van getuienis nie binne, maar buite die kamp; en die ware posisie van die Christen is om uit die kamp te trek en Christus se smaad te dra.

II. Die Christen se Leier

In hierdie opsig is Abraham ‘n voorbeeld vir ons. Die Here se eerste woord aan Abraham is dat hy sy vader, sy familie, en die afgodslike huis waarin hy geleef het, moet verlaat, en na ‘n land wat God hom sou wys, moet gaan. Hy moet weggaan; en hoewel die Here Hom nie opdrag gee om na ‘n spesifieke plek te gaan nie, maar Hom bloot sê, “Vertrek na ‘n land wat Ek jou sal wys,” moet hy so doen. Hy moet alles verlaat wat gemaklik is—hy moet die betroubare huis en die geliefde familie agterlaat, alles wat sy hart nog altyd kon versorg en versorg het; en hy moet volgens die leiding van God op reis gaan na die vreemde wat God vir hom sou wys. So moet die gelowige na die tydelike gemaklike wereldse en samelewingsvorme van sy lewe trek, en die troos en die genade en die lewe wat God hom aanbied, met geloof aanneem.

III. Die Gelowige se Las

Die laaste ding wat ek wil opmerke is dat die Gelowige se las vir die pad wat hy moet volg, “Sy smaad.” Dit is nie ‘n skerp en slegte smeer nie; maar dit is die las wat sy Meester gedra het; dit is om die smaad van die Meester te dra. Christus het geen enigste hoë en edele leringe van die verlossing van sonde bekend gemaak nie, wat die pad met roosblare besaai het nie. Hy het die smal en moeilijke pad ingepas, en is daar in die helle van die aarde, met die vuilheid en die kwaad van die wêreld wat Hom verwerp het, met die korwe van die losbandigheid en straf, en al die smaad wat die menslike hart kan met, gekonfronteer. Christus, die Goeie Herder, het sy kudde na hierdie pad gelei, en as ons die herders van Christus wil wees, moet ons die samelewing van Sy smaad by die kruis neem. “Laat ons dan na Hom uittrek, buite die kamp, en Sy smaad dra.”

IV. Die Rede vir die Pad

Die rede waarom ons hierdie pad moet loop is, omdat Christus gekom het om die mense van die wêreld te verlos, en as ons in die wêreld wil wees, moet ons in die waarheid en die geregtigheid van die lewe wees wat Hy as ons Leier en Meester aan ons bekend gemaak het. Hy wat ons in Sy voetspore volg, wat ons wegtrek van die wêreld en die wêreld se bose weë, wat ons lei na die vreugde van Sy onverskrokke liefde, en wat ons voorberei om die smaad van die kruis te dra, sal ons ook verlos van die bose wêreld en ons in die vreugdevolle rykdom van Sy Koninkryk ingebring.

Laat ons dan uittrek, ons eie pad verlaat, en alles wat die wêreld ons bied, wat ons in die weg van die waarheid en geregtigheid kan bring. Laat ons uittrek en Sy smaad dra, terwyl ons met die krag van Sy liefde en genade verder gaan, wetende dat ons uiteindelik sal ontmoet met die ewige verlossing en die vrede van God.

Ek is op soek na ‘n Nuwe Generasie

My Meester het vandag ‘n groep mans en vroue nodig wat bereid is om anders te wees, solank as om anders te wees reg is. Hy het mans en vroue nodig met dapper, onwankelbare, leeulike harte wat Christus eerste en Sy Waarheid daarna liefhet—en Christus en Sy Waarheid bo die hele wêreld!

Mans en vroue wat seënerige lewens en konsekwente gesprekke het wat nie deur die omkoopgeld van hierdie wêreld verwerp word nie, en wie se getuienis nie verdraai of stilgemaak kan word deur frons of glimlagte nie. Gelukkige siele sal hulle wees wat durf om vandag met Christus te staan!

Die Stryd van Vroegere Gelowiges

Die stryd van die Verbondslui van ouds moet op hierdie oomblik hernu word; die stryd van die Puriteinse Era moet weer na die Kerk terugkeer; en wat as die stake van Smithfield weer opduik? En wat as tye van vervolging weer na ons terugkeer? Die goeie ou vaartuig wat die bloedrooi storm deurstaan het, sal dit steeds deurstaan, en met al haar passasiers en bemanning veilig aan boord, deur die Koning ontvang en met Sy genadige glimlag vereer word!

Ons moet egter sorg dat ons na Christus gaan; nie na ‘n party, nie na ‘n denominasie—nie na enigiets behalwe Christus en Sy Waarheid nie! Weg met denominasionalisme of enigiets wat nie van Christus Jesus smaak nie! Of dit die 5 5 Baptiste Kerk is, of die Episkopale, of die Presbiteriaanse Kerk wat van Christus se weg afdwaal, dit maak nie saak vir ons wat dit mag wees—dit is CHRISTUS wat ons moet eer, en Christus se Waarheid; en dit moet ons volg oor alle heininge en sloote wat deur mense gemaak is—reguit na Christus, vasgeklou aan Christus se mantel, en ‘n weg deurvecht waar Hy Self gevocht het, en die pad na Sy Kroon oopgemaak het!

Die Gelowige se Last

So het ons van die Christen se Leier gepraat.

Nou, in die derde plek, het ons die GELOWIGE SE LAS.

Hy moet die Here se smaad dra. Die smaad van Christus neem in hierdie dae die volgende vorm aan. “Oh,” sê hulle, “die man is te presies.” “Hy is reg; maar steeds, Waarheid moet nie altyd gepraat word nie. Die ding is verkeerd, geen twyfel, wat hy veroordeel, maar steeds, die tyd het nog nie gekom nie—ons moet toegeeflik wees teenoor hierdie dinge. Die man is reg in wat hy sê, maar ons moet nie te presies wees nie; ons moet gee en neem—daar moet barmhartigheid wees.”

God se Woord is in hierdie tyd ‘n klein saak. Sommige glo nie eens dat dit geïnspireerd is nie! En dié wat beweer om dit te vereer, stel ander boeke op in ‘n soort rivaliteit daarmee; hoekom, daar is groot Kerk dignitarisse vandag wat teen die Bybel skryf, en tog vind hulle biskoppe om hulle te verdedig! “Moet nie, vir ‘n oomblik, dink aan die veroordeling van hulle boeke of hulle nie; hulle is ons dierbare Broers en mag nie in gedagtes geknou word nie.” Hoeveel dae gelede het ‘n biskop op hierdie manier in die vergadering gepraat? Sommige glo in Popery; maar hier, weer, sal die pleidooi wees, “Hulle is ons dierbare Broeders!” Sommige glo in niks nie—maar hulle is steeds almal veilig in een kerk huis, soos die diere, skoon en onrein, in Noag se Ark.

Hulle wat met Christus uitkom, kry hierdie smaad—hulle is te presies—werklik, hulle is “fanatikers!” Dit is hoe die wêreld dit uiteindelik uitdra—“fanatikers”—’n stel van “fanatikers!” Ek het gehoor sê dat die woord “fanatikus” ontstaan het uit die volgende: dat ‘n sekere Protestantse edelman op bevel, om sy lande te verkry, om te kniel, en op een of ander manier die daad van afgodediens teen die host te pleeg, gesê het, toe hy uiteindelik by die punt kom, “By God, ek sal nie!” En hulle het hom voortaan “By-God” genoem. As dit die betekenis van die woord “fanatikus” is, neem ons die titel met blydskap aan! En as dit reg was om te sweer, sou ons verklaar, “Deur Hom wat leef! Deur die Hemel! Ons kan nie ‘n leuen spreek nie, en ons kan nie ons knie buig na die altaar van Baal, fanatikers of geen fanatikers nie.” Die Waarheid van God is eerste, en ons reputasie daarna.

Dan sê hulle, “Ah, hierdie mense is agter hul tyd; die wêreld het sulke vordering gemaak; ons is in die 19de eeu—hulle behoort beter te weet! Die ontdekkings van die wetenskap stel hulle beperkte sienings uit die hof.” Baie goed, Christen, wees tevrede om agter die tyd te wees, want die tyd kom nader aan die oordeel en die laaste plae! “Ah, maar,” sê hulle, “hierdie mense lyk vir ons so selfregverdig; hulle dink hulle is reg, en niemand anders nie.” Baie goed, Christen, as jy reg is, dink jouself reg! En as almal anders jou selfregverdig sou noem, maak dit jou nie so nie. Die Here weet hoe ons aan die Kruis vasklou, en as arm sondares, na Christus opkyk, en Jesus Christus alleen! Ons gewete is vry van oortreding in hierdie saak.

“Ah,” sê hulle, “hulle is nie werd om opgemerk te word nie; hulle is ‘n klomp dwaasies.” Dit is baie merkwaardig dat in die oordeel van hul eie tyd, goeie mense altyd dwaas was. Dwaas was hulle wat die wêreld op sy kop gedra het. Luther en Calvin, Wesley en Whitefield was almal dwaas; maar op een of ander manier het God, deur hierdie dwaasies, ‘n glorieuse oorwinning vir Homself behaal! En dan draai hulle om en sê, “Dit is net die armes—net die laer orde; het hulle enige van die adel en geslag by hulle?” Wel, hierdie smaad kan ons darem redelik verduur, omdat dit die ou standaard van Christus is dat die armes die Evangelie verkondig word; en dit was altyd ‘n soete refleksie dat baie wat arm in hierdie wêreld was, in geloof ryk gemaak is!

Die Rede vir die Smaad

Broers en Sustêr, julle moet verwag, as julle Christus volg, om die smaad van een of ander aard te verduur! Laat ek julle herinner aan die smaad wat julle Meester moes verduur. Die wêreld se Kerk het van Christus gesê, “Hy is ‘n bedrieër! Hy bedrieë die mense.” Inkarnasie van God se Waarheid, en tog ‘n bedrieër! Toe het hulle gesê, “Hy roer die mense op! Hy bevorder rebellie! Hy is geen vriend van goeie orde nie; Hy verwek anarchie! Hy is ‘n pure demagoog!” Dit was die wêreld se roep teen Christus en, aangesien dit nie genoeg was nie, het hulle verder gegaan en gesê, “Hy is ‘n lasteraar!” Hulle het Hom ter dood veroordeel op die aanklag dat Hy ‘n lasteraar was! Hulle het vir mekaar gefluister, “Het jy gehoor? Hy het so-en-so laas Sondag in sy preek gesê; wat ‘n skokkende ding wat hy in so ‘n plek gedoen het! Hy is ‘n lasteraar!” Toe het die klimaks gekom; hulle het almal gesê Hy het ‘n duiwel, en is mal. Beslis kon hulle nie verder gaan nie, maar hulle het dit aangevul deur te sê, toe Hy duiwels uitdryf, dat Hy dit deur Beëlzebub, die vorster van die duiwels, gedoen het! ‘n Ongelukkige lewe het jou Meester gehad, sien jy. Al die vuilheid in die aarde se kroeë is deur godslasterlike hande teen Hom gegooi. Geen epitete is te grof agteraf nie! Geen terme is te hard—Hy was die lied van die dronkaard, en hulle wat in die poort gesit het, het teen Hom gepraat. Dit was die smaad van Christus; en ons moet nie verbaas wees as ons soveel dra.

“Well,” sê iemand, “Ek sal nie ‘n Christen wees as ek dit moet verduur.” Kruip terug, dan, jy lafhartige, na jou eie verdoeming! Maar oh, mans en vroue wat God liefhet, en wat na die ewige beloning streef, ek bid jou, moenie terugdeins vir hierdie Kruis nie! Jy moet dit dra! Ek weet jy kan sonder dit lewe as jy buig, en krinkel, en ‘n deel van die prys hou; maar moenie dit doen—dit is onwaardig van jou manlikheid—baie meer is dit onwaardig van jou Christenskap! Vir God en vir Christus wees so heilig en so waarheidsgetrou dat jy die wêreld dwing om sy beste erkenning van jou goedheid te gee deur jou te beskou—dit kan nie meer doen nie, dit sal nie minder doen nie! Wees tevrede om hierdie skande te dra, want daar is geen Hemel vir jou as jy nie—geen kroon sonder die Kruis—geen juwele sonder die modder. Jy moet in die galg staan as jy in Glorie wil sit! Jy moet bespuug word, en met skande behandel word as jy ewige eer wil ontvang! En as jy die een verwerp, verwerp jy die ander.

Die Rede vir die Smaad en Om Buite die Kamp te Gaan

Ons sluit af deur die REDE VAN DIE CHRISTEN OM SY SMAAD TE VERDRA, EN BUITE DIE KAMP TE GAAN te noem. Dit is in die teks, “Daarom laat ons uitgaan”—daar is die rede. Waarom dan? Eerstens, omdat Jesus gedoen het. Jesus Christus het in die wêreld gekom suiwer en heilig, en Sy lewe en Sy getuienis was ‘n getuienis teen sonde. Jesus Christus sou nie aanpas nie. As Hy dit maar gedoen het, kon Hy koning van die Jode gewees het. Maar nee, die mees liefdevolle gees wat ooit geleef het, was ook die mees vasberade! Niemand sal sê dat Christus of selfwillig of hard was, of dat Hy ander mense gehaat het—niks van die soort! Nooit was daar so pure generositeit, so oorvloeiende affeksie vir mense soos wat jy in Christus vind. Maar om die waarheid in te boet, om heiligheid in te boet? Nee, nooit! Nie ‘n korrel daarvan! Stil wees? Nee, Hy vermaan die Fariseërs. En wanneer die advokaat sy baadjie trek, en sê, “Meester, deur dit te doen, vermaan U ons,” begin Jesus Christus, “Wee julle, advokate!” Alle klasse het hul deel van Sy mond gekry. Die Herodiane kom na Hom toe, buig Hy vir hulle vir ‘n oomblik? Of wanneer die opposisie partytjie verlei, neem Hy hulle kant? Neem Hy kant met die Sadduseër of met die Fariseër? Nee, Christus se koers was altyd ‘n onafhanklike een; Hy het Hom aan niemand oorgelewer nie, want Hy het geweet wat in die mens is. Die hele tyd van Sy lewe kan jy Hom nie verwar met ‘n Fariseër, of ‘n Sadduseër, of enige van die ander leraars nie. Hy staan uit soos ‘n eenstaande berg van lig, geskei en apart van die ketting van donker berge; en so moet die Christen wees. Christus was geskei; en so moet jy wees! Christus was suiwer, heilig, waarheidsgetrou; so moet jy wees! Ek bid dat jy óf jou professie moet verwerp, óf genade moet soek om dit uit te voer.

Bovendien, die verband van die teks vertel ons dat Christus Sy volk afgesonder het deur buite die kamp te gaan. Sodat Hy Sy volk kon heilig, het Hy buite die kamp gely. Christus se skeiding was sodat Sy Volk geskei kon word. Die Hoof is nie van die wêreld nie, en moet die lede daarvan wees? Die Hoof is verag en verwerp—moet die lede geëer word? “As enige iemand die wêreld liefhet, is die liefde van die Vader nie in hom nie.” Die wêreld verwerp Christus—moet die wêreld ons ontvang? Nee, as ons werklik een met Hom is, moet ons verwag om verwerp te word, ook! Christus se skeiding is die tipe en simbool van die afsondering van alle uitverkorenes. Weer, Christus wou hê dat Sy mense geskei moes wees vir hul eie heiliging. Jy kan nie in Genade groei tot enige hoë mate terwyl jy aan die wêreld aangepas is nie. Die pad van afsondering mag ‘n pad van smart wees, maar dit is die pad van veiligheid. En hoewel dit jou baie pyn mag kos, en jou lewe soos ‘n lang marteling mag maak, en elke dag ‘n stryd, is dit steeds ‘n gelukkige lewe. Daar is geen ander lewe soos die wat die soldaat van Christus lei—want hoewel mense hom miskyk—glimlag Christus so lekker na hom, dat hy vir niemand omgee nie! Christus openbaar Homself as ‘n soete verfrissing vir die soldaat na die stryd, en so is die visioen geseënd, dat die soldaat meer kalm en vrede voel in die dag van stryd as in sy ure van rus. Glo my, die pad van heiligheid is die pad van gemeenskap! ‘n Vlek op jou gewete sal Christus beslis van jou skei wat gemeenskap betref. Wees suiwer, wees helder, wees kuis voor die Here, en jy mag loop soos op die bergpieke—met Christus as jou Gesel—en saam met Hom ‘n Hemel op aarde geniet!

Die Verbondslui en martelare vertel ons in hulle dagboeke dat hulle nooit so gelukkig was soos toe hulle in die kerker alleen met Christus vir geselskap was; nee, hulle beste dae was dikwels hulle dae van brand—hulle het hulle huwelikdae genoem, en na die Hemel opgevaar singend en kanteerend die triomfantlike lofliedere terwyl hulle opklim in hulle vurige waens! Laat ons afsluit met hierdie laaste gedagte en rede. So sal ons hoop om die kroon te wen as ons, deur Goddelike Genade, getrou volg in alle opsigte. Oh, die kroon! Die kroon! Die kroon! Kom, laat ek dit vir jou ophef! Is dit nie ‘n skat nie? Ewige lewe! Gelykheid met Christus! Sit aan Sy regterhand! Hoor jy hulle—die harp van engele—die liedere van die verlosenes? Hoor jy hulle, sê ek, soos in ‘n deurlopende Psalm van blydskap hulle groet die Here hulle God met danksegging? Dit is maar ‘n vlooi byt hier—en dan ‘n ewige geluk! ‘n Oomblik se skande, en dan ‘n ewige eer! ‘n Kort tyd van getuienis dra, ‘n kort tyd van lyding, ‘n kort tyd om vermaan te word, en dan “altyd saam met die Here”! Hierdie beloning is so groot dat dit die ligte verdrukking wat maar vir ‘n oomblik is, oortref.

Ek sal nie so min skande in vergelyking met dit alles plaas nie. Hoekom, in hierdie tyd ly ons niks—’n paar harde woorde, ‘n bespotting, ‘n sneer—nou en dan ‘n vriend wat ons verlaat omdat ons die Waarheid spreek; maar wat is dit? O Broers en Sustêr, ons word die eer ontneem van daardie bevoordeelde heiliges wat vir Jesus gesterf het! Ons swak geeste hou van hierdie sagter tye; maar, na alles, was die werklike dae van eer die dae van vervolging, en die tye wanneer heiliges die helderste krone gewen het, was wanneer hulle die meeste gely het! Ek vrees die Kerk van Christus raak slaperig. Mans van God het spier en moed verloor. Ons vaders het vir half ‘n Waarheid gesterf, en ons sal nie vermaan vir ‘n hele een nie! Twee vroue was aan die stake vasgemaak by Wigton en verdrink in die opkomende gety—weet jy waarvoor? Eenvoudig omdat hulle nie gesê het, “God red die koning” nie. Jy sê, “Wat maak dit saak?” Wel, dit was relatief ‘n teologiese kleinigheid; hulle het ‘n sekere teorie gehad rakende die dra van die Hoofskap van Christus oor die politieke posisie van die koning, omdat hulle gedink het die ding is verkeerd—alhoewel ek, vir my deel, sou sê, “God red die koning” ‘n duisend keer—nogtans het hulle dit nie een keer gesê nie, en het in konstansie aan hulle oortuiging gesterf.

Die twee vroue was werklik aan die stake vasgemaak by die see. Die gety het opgekom, en toe die ouer vrou van die twee verdrink het, het hulle die jonger een gevra of sy dit nou sou sê. Maar nee, sy wou nie. Sy het geglo dit is ‘n Waarheid rakende Christus en Sy Koninkryk; en alhoewel dit net een van die kleinste juwele van Sy kroon aangeraak het, het sy dit nie gedoen nie, en daarom het die borrelende waters tot by haar ken gekom, en uiteindelik oor een gekom wat getrou getuig het van ‘n deel van Waarheid wat vir ons nou baie trivial blyk, maar wat vir haar gelyk het om vir te sterf! Vandag, sê ek, sou ons nie vir die hele Bybel sterf nie, alhoewel in ander tye heiliges vir die punt van ‘n i, of die kruis van ‘n t gessterf het. Ons draai om, en is bang omdat iemand iets moeiliks vir ons gesê het vir die verdediging van die Waarheid wat Jesus raak, en die redding van die mens daarin ingepak is. Ek sê ons sal nie veg vir die groot nie, en hulle sal vir die klein veg! O mag God ons, liewe Vriende, meer Genade, meer piety, meer liefde vir siele, meer sorg vir die Koninkryk van Christus herstel—’n strenger prysing van die Waarheid van God, en ‘n plegtige vasbeslotenheid voor die Here van leërskare, dat wat ook al mag gebeur, ons ernstig sal stry vir die geloof wat eens aan die heiliges oorgedra is! Ons staan op die Rots van eeue, vol vertroue dat God die reg sal verdedig, en dat die reg op die ou einde oorwin sal word! Mag God jou Genade gee—veral jy, lede van my amp—vanaf hierdie dag, om meer as wat jy ooit gedoen het, jou plek buite die kamp in te neem, en vrolik en blymoedig Christus se smaad te dra! Sommige van julle kan dit nie doen nie; jy kan nie Sy smaad dra nie; jy kan nie buite die kamp gaan nie omdat jy geen lewende geloof het—jy het nie in Jesus geglo nie. O Sondaar, jy moet nie eers die Kruis van Christus dra nie—maar kyk na daardie Kruis vir redding! En wanneer Hy jou gered het, soos Hy sal doen as jy op Hom vertrou, neem dan jou kruis op en dra dit, en prys die naam van God vanaf hierdie tyd, selfs vir ewig!

Charles Spurgeon