Die Sonde van Ongeloof - Charles Spurgeon

Inleiding: Die Natuurlike Enge van Ongeloof

“En die offisier het die man van God geantwoord en gesê: ‘Kyk, as die Here vensters in die hemel maak, kan so ‘n ding gebeur?’ En hy het gesê: ‘Kyk, jy sal dit met jou oë sien, maar jy sal daarvan nie eet nie.'” – 2 Konings 7:19

Een wyse man kan ‘n hele stad red. Een goeie man kan die middel van veiligheid wees vir duisende ander. Die heiliges is “die sout van die aarde”, die middel van die bewaring van die goddeloses. Sonder die goddelikes as ‘n buffer, sou die mensdom heeltemal vernietig wees. In die stad Samaria was daar een regverdige man—Elisa, die dienaar van die Here. Vroomheid was heeltemal uitgedoof in die hof. Die koning was ‘n sondaar van die swartste aard, sy boosheid was duidelik en berug. Jehoram het in die paaie van sy vader, Ahab, geloop en vir homself valse gode gemaak. Die mense van Samaria het geval soos hulle monarg—hulle het afgedwaal van Jehovah. Hulle het die God van Israel verlaat—hulle het nie die wagwoord van Jakob onthou nie, “Die Here julle God is een God.” En in boosheid het hulle voor die afgod van die heidene gebuig. Daarom het die Here van die leërs hulle vyande toegelaat om hulle te onderdruk totdat die vloek van Ebal in die strate van Samaria vervul was, want “die sagte en delikate vrou wat nie sou waak om haar voet op die grond neer te sit vir haar fynheid nie,” het ‘n boos oog vir haar eie kinders gehad en haar nageslag verslind weens die woede van hongersnood (Deut. 28:56-58). In hierdie afgryslike uiterste was die een heilige man die middel van verlossing. Die een graan sout het die hele stad bewaar—die een soldaat vir God was die middel van die verlossing van die hele belegerde menigte. Vir Elisa se ontwaking het die Here die belofte gestuur dat die volgende dag voedsel wat nie teen enige prys bekom kon word nie, teen die laagste moontlike prys sou wees—by die poorte van Samaria. Ons kan die vreugde van die menigte voorstel toe die Seër hierdie voorspel uitgespreek het. Hulle het geweet hy was ‘n profeet van die Here. Hy het goddelike gesagsbriewe gehad. Al sy vorige profesieë was vervul. Hulle het geweet hy was ‘n man wat deur God gestuur is en die boodskap van Jehovah uitgespreek het. Die koning sou sekerlik met vreugde seëvier en die magtige menigte sou van blydskap spring by die verwagting van ‘n so vinnige bevryding van hongersnood. “Môre,” sou hulle roep, “môre sal ons honger beëindig wees en ons sal onbeskaamd feeste hou.”

Die Verwerping van Genade

Maar die offisier waarop die koning gesteun het, het sy ongeloof uitgespreek. Ons hoor nie dat enige van die gewone mense, die plebejers, dit ooit gedoen het nie. Maar ‘n aristokraat het dit gedoen. Dit is vreemd dat God selde die groot mense van hierdie wêreld gekies het. Hoë plekke en geloof in Christus gaan dikwels nie saam nie. Hierdie groot man het gesê, “Onmoontlik!” En met ‘n belediging teenoor die profeet het hy bygevoeg, “As die Here vensters in die hemel maak, kan so iets gebeur?” Sy sonde het daarin gelê dat hy, na herhaalde bewys van Elisa se bediening, steeds die versekerings van die profeet oor God se opdrag getwyfel het. Hy het sonder twyfel die wonderlike nederlaag van Moab gesien—hy was geskok oor die nuus van die opstanding van die Shunamitese seun. Hy het geweet dat Elisa Benhadad se geheime geopenbaar het en sy plunderaars met blindheid geslaan het. Hy het gesien hoe die bands van Sirië na die hart van Samaria verlei is. En hy het waarskynlik die verhaal van die weduwee gehoor, waarvan die olie al die houers gevul het en haar seun verlos het. Van al die gebeure was die genesing van Naaman in die hof die gesprek van die dag. En tog, in die aangesig van al hierdie samengebrachte bewyse, in die teenstelling van al hierdie gesagsbriewe van die profeet se sending, het hy steeds getwyfel en beledigend vir hom gesê dat die hemel ‘n oop venster moet wees voordat die belofte uitgevoer kan word. Waarop God sy oordeel uitgespreek het deur die mond van die man wat netnou die belofte uitgespreek het—”jy sal dit met jou oë sien, maar jy sal daarvan nie eet nie.” En die Voorzienigheid—wat altyd profesieë vervul—soos die papier wat die afdruk van die tipe neem—het die man vernietig. Hy is in die strate van Samaria vertrap, het die oorvloed gesien, maar dit nie geproe nie!

Die Sonde van Ongeloof

Ek wil jou aandag vestig op twee dinge—die man se sonde en sy straf. Ek sal miskien maar min oor die man sê, aangesien ek die omstandighede beskryf het, maar ek wil die sonde van ongeloof en die straf daarvan bespreek.

I. Die Sonde: Ongeloof

Sy sonde was ongeloof. Hy het die belofte van God getwyfel. In hierdie spesifieke geval het ongeloof die vorm aangeneem van ‘n twyfel oor die goddelike waarheidsgetrouheid, of ‘n wantroue in God se mag. Hy het dalk getwyfel of God werklik bedoel wat Hy gesê het, of of dit binne die moontlikheid van God sou wees om Sy belofte te vervul. Ongeloof het meer fasette as die maan en meer kleure as die kameleons. Tydens een oomblik sien ek ongeloof wat as ‘n engel van lig geklee is. Dit noem homself nederigheid en sê, “Ek wil nie verwaand wees nie. Ek durf nie dink dat God my sal vergewe nie. Ek is te groot ‘n sondaar.” Ons noem dit nederigheid en dank God dat ons vriend in so ‘n goeie toestand is. Ek dank God nie vir enige so ‘n misleiding nie! Dit is die duiwel in die gedaante van ‘n engel van lig—dit is ongeloof, uiteindelik!

II. Ongeloof Geboorte van Alle Sonde

Ongeloof is die moeder van alle boosheid. Dit is die ouers van sonde—en daarom sê ek dit is ‘n pestilensiële boosheid—’n meester sonde!

Inleiding: Die Diepe Uitsig van Sonde

Hulle sal vir ‘n dag of twee in die tronk gesit word totdat hulle hul aptyt weer terugkry. Dan sal hulle bly wees om die eenvoudigste kos te eet, van die mees alledaagse skottel, of geen skottel nie. Maar die werklike rede waarom God se volk nie voed onder ‘n evangeliebediening nie, is omdat hulle nie geloof het nie. As jy geglo het, as jy maar net een belofte gehoor het, sou dit genoeg gewees het! As jy net een goeie ding gehoor het van die preekstoel, sou dit kos gewees het vir jou siel. Dit is nie die hoeveelheid wat ons hoor nie, maar die kwaliteit wat ons glo, wat ons goeddoen—dit is dit wat ons in ons harte met ware en lewende geloof ontvang—dit is ons wins.

Geloof en Ongeloof: Twee Paaie

Laat ek dit hoofsaaklik toep gebruik op die onbekeerde mense. Hulle sien dikwels die groot werke van God met hulle oë, maar hulle eet daarvan nie. ‘n Menigte mense het vandag hier gekom om met hulle oë te sien, maar ek twyfel of al hulle ook eet. Mense kan nie eet met hulle oë nie, want as hulle dit kon doen, sou die meeste van hulle goed gevoed wees. Geestelik kan mense nie net met hulle ore voed, of net deur na die prediker te kyk nie. En so vind ons die meerderheid van ons gemeentes wat net gekom het om te sien. “Ah, kom ons hoor wat sê hierdie babbelaar, hierdie riet wat in die wind geskommel word.” Maar hulle het geen geloof nie. Hulle kom en hulle sien. En sien. En sien, en eet nooit. Daar is iemand daar voor wat bekeer word. En iemand daar onder wat deur Sovereine Genade geroep word—’n arme sondaar wat huil oor sy bloedskuld. Nog iemand roep om genade by God—en weer iemand sê, “Wees genadig oor my, ‘n sondaar.” ‘n Groot werk gaan aan in hierdie kapel, maar sommige van julle weet niks daarvan nie. Julle het geen werk wat in julle harte aangaan nie—en hoekom? Omdat julle dink dit is onmoontlik. Julle dink God is nie aan die werk nie. Hy het nie belowe om vir julle wat Hom nie eer nie, te werk nie. Ongeloof laat julle hier sit tydens tye van ontwaking en die uitstorting van God se Genade, onbeweeg, ongekies, ongeholpen!

Die Doem van Ongeloof

Maar, vriende, die ergste vervulling van hierdie vloek kom nou! Die goeie Whitefield het soms sy hande opgesteek en geskreeu, soos ek graag sou wou skreeu, maar my stem misluk—”Die toorn wat kom! Die toorn wat kom!” Dit is nie die toorn wat julle nou moet vrees nie, maar die toorn wat kom—en daar sal ‘n doom wees, wanneer “julle dit met jul oë sal sien, maar daarvan nie eet nie.” Ek dink ek sien die Laaste Groot Dag. Die laaste uur van tyd het geslaan. Ek hoor die klok die doodsklok lui—tyd was, ewigheid is ingelei—die see kook. Die golwe word verlig met bonatuurlike glans. Ek sien ‘n reënboog—‘n vlieënde wolk, en daar op sit daar ‘n troon—en op daardie troon sit Een soos die Seun van die Mens. Ek ken Hom. In Sy hand hou Hy ‘n paar balanse—net voor Hom die boeke—die boek van die lewe, die boek van die dood, die boek van herinnering. Ek sien Sy splendoor en ek juig daaroor. Ek bekyk Sy pompagtige voorkoms en ek glimlag van blydskap omdat Hy gekom het om “van alle Sy heiliges bewonder te word.” Maar daar staan ‘n menigte ellendige en verdoemde wesens, wat in gruwel gekniel het om hulle te verberg en tog kyk—want hulle oë moet sien Hom wie hulle deurboor het. Maar wanneer hulle kyk, skree hulle, “Verberg my van die gesig.” Wat vir ‘n gesig? “Rots, verberg my van die gesig.” Wat vir ‘n gesig? “Die gesig van Jesus, die Man wat gesterf het, maar nou kom om te oordeel.” Maar jy kan nie wegkruip van Sy gesig nie. Jy sal dit met jou oë sien, maar jy sal nie aan die regterhand sit nie, geklee in rokkies van pracht nie—en wanneer die triomfstoet van Jesus in die wolke kom, sal jy nie daarin optrek nie. Jy sal dit sien, maar jy sal nie daar wees nie! Oh, ek dink ek sien dit nou, die magtige Verlosser in Sy wa, wat op die reënboog na die Hemel ry! Sien hoe Sy magtige perde die lug laat rammel terwyl Hy hulle teen die Hemel se heuwel dryf. ‘n Train in wit volg agter Hom en aan Sy wa se wiele sleep Hy die duiwel, die dood en die Hel. Hoor! Hoe klap hulle hande. Hoor, hoe skree hulle, “Jy het op die hoogte opgevaar—Jy het gevangenskap gevange geneem.” Hoor! Hoe hulle die plegtige lied sing, “Halleluja, die Here God Almagtig heers.” Sien die splendoor van hulle voorkoms. Let op die kroon op hulle voorkoppe—sien hulle sneeu-wit gewade—let op die ekstase van hulle gesigte! Hoor hoe hulle lied opklim na die Hemel terwyl die ewige met hulle meedoen, en sê, “Ek sal oor hulle juig met vreugde, Ek sal oor hulle jubel met lied, want Ek het jou aan My verloof in ewige liefde.” Maar waar is jy al die tyd? Jy kan hulle daar bo sien, maar waar is jy? Jy kyk daarna met jou oë, maar jy kan daarvan nie eet nie. Die huweliksfees is gespreek. Die goeie ou wyne van ewigheid is oopgemaak. Hulle gaan sit om die fees van die Koning. Maar daar is jy, ellendig en honger. En jy kan daarvan nie eet nie. Oh, hoe wring jy jou hande. Sou jy nie net een happie van die tafel kan kry nie—sou jy nie net as honde onder die tafel kan wees nie? Jy sal ‘n hond in die Hel wees, maar nie ‘n hond in die Hemel nie!

Die Hel van Hel

Maar om af te sluit. Ek dink ek sien jou op ‘n plek in die Hel, vasgekeer aan ‘n rots, die roekerigheid van berou wat jou hart vreet. En daar bo is Lazarus in Abraham se boesem. Jy lig jou oë op en jy sien wie dit is. “Dit is die arme man wat op my ashoop gelê het en die honde sy sere gelik het. Daar is hy in die Hemel, terwyl ek afgeworp word. Lazarus—ja, dit is Lazarus! En ek wat ryk was in die wêreld van tyd, is hier in die Hel. Vader Abraham, stuur Lazarus sodat hy die punt van sy vinger in water kan doop om my tong af te koel.” Maar nee! Dit kan nie wees nie. Dit kan nie wees nie. En terwyl jy daar lê, as daar een ding in die Hel erger as ander is, sal dit wees om die heiliges in die Hemel te sien! Oh, dink net om jou ma in die Hemel te sien terwyl ek uitgesluit word! Oh, sondaar, dink net—om jou broer in die Hemel te sien—hy wat in dieselfde wieg gelê het en onder dieselfde dak gespeel het—tog is jy uitgesluit!

Afsluiting: Die Gewete van Ongeloof

En, man, daar is jou vrou in die Hemel en jy is onder die verdoemdes! En sien jy, vader! Jou kind is voor die troon. En jy, vervloek van God en vervloek van die mens, is in die Hel. Oh, die Hel van helle sal wees om ons vriende in die Hemel te sien en jouself verlore! Ek smeek jou, my gehoor, deur die dood van Christus—deur Sy angs en bloeddroë sweet—deur Sy kruis en lyding—deur alles wat heilig is—deur alles wat heilig in Hemel en aarde is—deur alles wat ernstig is in tyd of ewigheid—deur alles wat vreesaanjaend in die Hel is, of glorieryk in die Hemel—deur daardie gruwelike gedagte, “ewig”— ek smeek jou, lê hierdie dinge op jou hart en onthou dat as jy verdoem word, dit ongeloof sal wees wat jou verdoem. As jy verlore gaan, sal dit wees omdat jy nie in Christus geglo het nie! En as jy omkom, sal hierdie die bitterste druppel gal wees—dat jy nie in die Verlosser vertrou het nie!

Charles Spurgeon