Die Las van die Woord van die Here – Charles Spurgeon

Inleiding: Die Las van die Woord

Die profete van ouds was geen nonsens-sprekers nie. Hulle het nie rondgehardloop as bedrywigheidbedienaars nie, maar hulle het ‘n las gedra. Diegene wat in hierdie tyd in die Naam van die Here spreek, as hulle inderdaad deur God gestuur is, mag nie hul bediening lig opneem of speel met hul boodskap nie. Hulle het ‘n las om te dra – “Die las van die Woord van die Here.” En hierdie las maak dit onmoontlik vir hulle om in ligsinnigheid te leef. Ek is dikwels verstom oor die manier waarop sommige wat hulleself dienaars van God noem, hul werk lig opneem – hulle maak grappies oor hul preke asof dit soveel komedies of farses is. Ek het een gelees wat gesê het, “Ek het baie goed vaar in my preekstoel vir een of twee jaar, want my groot oom het vir my ‘n groot voorraad manuskripte gelaat wat ek aan my gemeente voorgelees het.” Mag die Here hom genadig wees! Het die Here hom ‘n heilige roeping gegee om die vervloë manuskripte van sy oom te bring? Iets minder as ‘n goddelike roeping kon daardie doel bereik het. Ander kan goed met hulle prediking klaarkom omdat hulle elke kwartaal soveel aan ‘n boekhandelaar betaal en gereeld voorsien word van manuskrippreke. Hulle kos meer of minder afhangend van die spasie waarin dit nie aan ander predikante verkoop sal word nie. Ek het daardie dinge gesien en ek het gevoel dat ek my maag omdraai by die jammerlike gesig. Wat moet God van sulke profete dink? In die ou tyd het dié wat God gestuur het, nie hul boodskappe geleen nie. Hulle het hul boodskap direk van God self ontvang, en daardie boodskap was gewigvol – so gewigvol dat hulle dit “die las van die Here” genoem het. Hy wat nie sy bediening ‘n las vind nie, sal dit in die toekoms ‘n las vind wat hom laer sal maak as die laagste hel. ‘n Bediening wat nooit die hart en die gewete in hierdie lewe belas nie, sal wees soos ‘n maalklip om ‘n man se nek in die wêreld wat kom. Die dienaars van God bedoel sake. Hulle speel nie met prediking nie, maar hulle pleit by mense. Hulle praat nie vir die doeleindes van praat nie. Maar hulle oorredeneer vir Jesus se ontwil. Hulle is nie na die wêreld gestuur om mense se ore te kietel nie, of om ‘n vertoning van welsprekendheid te maak nie, of om poësie te kwoteer nie – hulle het ‘n sending van lewe of dood vir onsterflike siele. Hulle het iets om te sê wat so op hulle druk dat hulle dit moet sê. “Wee is my as ek nie die Evangelie preek nie!” Hulle brand met ‘n inwendige vuur en die vlam moet ontsnapping kry. Die Woord van die Here is soos vuur in hulle bene, wat hulle verteer. Die Waarheid van God druk hulle in Sy diens en hulle kan nie daaruit ontsnap nie. As hulle inderdaad dienaars van God is, moet hulle die dinge sê wat hulle gesien en gehoor het. Die dienaars van God het nie veertjies in hulle hoede nie – hulle het las op hulle harte.

Die Boodskap is ‘n Las

Verder het die ware dienaars van God iets om te dra, iets wat die moeite werd is om te dra. Daar is soliede Waarheid, kosbare Waarheid in hulle boodskap. Dit is nie skuim en borrels nie, frases en woorde, stories en mooi dinge, poësie en welsprekendheid, en al die ander nie. Maar daar is gewig daarin van sake wat die Hemel en die Hel, tyd en die ewigheid betrek. As daar ooit mense was wat ernstig moes praat, dan is dit hulle. Dié wat vir God spreek, mag nie lig praat nie. As daar niks is in wat ‘n man sê nie, dan het God hom nooit gecommissioneer nie, want God is geen speletjiesmaker nie. As daar geen belang in hul boodskap is nie – ja, as hul boodskap nie van die eerste en laaste belang is nie – waarom dan beweer hulle dat hulle in die Naam van God spreek? Dit is konstruktiewe blasfemie om God met ons nonsens te vader. Die ware dienaar van God het nie liggewig om te dra nie. Hy het ewige werklikhede op hom gelaai. Hy hardloop nie vrolik soos een wat ‘n veer ligte las dra nie – hy tree vas en dikwels, stadig – terwyl hy beweeg onder “die las van die Woord van die Here.”

Die Las is Welwillend Gedra

Laat ek egter nie verkeerd verstaan word nie. Die ware dienaars van God, wat met Sy Woord belas is, dra daardie las gewillig en vrolik. Ons wil nie daarvan ontneem word vir alles die wêreld nie. Soms, weet jy, word ons versoek, wanneer dinge nie reg verloop nie, om daarvan weg te hardloop – maar ons sien dit as ‘n versoeking wat nie vir ‘n uur verdra kan word nie. Wanneer sommige van julle nie op ‘n behoorlike manier optree nie en sake in ons gemeente eenkant begin raak, sê ek vir myself, “Ek wens ek kon dit opgee en na ‘n werk gaan wat minder verantwoordelik en minder hartverskeurend is.” Maar dan dink ek aan Jona en wat met hom gebeur het toe hy na Tarsis gegaan het – en ek onthou dat walvisse nou skaarser is as wat hulle toe was – en ek voel nie lus om daardie risiko te loop nie. Ek hou by my werk en ek hou by die boodskap van my God. Want een mag nie heeltemal veilig aan land gebring word soos die weghardloper profeet was nie. Trouens, ek kan nie ophou om die blye boodskap te preek nie tensy ek ophou asemhaal nie.

Wat die Las Verteenwoordig

God se dienaars sou niks anders as die las dra nie, selfs as hulle toestemming kry om van werk te verander. Ek het liewer die evangeliepreker as die eienaar van die Indiëe wees. Onthou hoe William Carey, wat van een van sy seuns praat, gesê het, “Arme Felix het van ‘n sendeling tot ‘n ambassadeur gekrimp.” Hy was eens ‘n sendeling, en hy was deur die regering as ambassadeur in diens geneem. Sy vader het dit nie as ‘n bevordering geskat nie en gesê, “Felix het in ‘n ambassadeur gekrimp.” Dit sou inderdaad ‘n afname wees van die las van die Here as ‘n mens in ‘n parlementslid, of ‘n premier, of ‘n koning verander is. Ons dra ‘n las, maar ons sal inderdaad bedroef wees as ons dit nie sou dra nie. Die las wat die ware prediker van God dra, is vir God, namens Christus, en vir die welzijn van mense. Hy het ‘n natuurlike instink wat hom laat omgee vir ander se siele en sy angs is dat niemand mag verlore gaan nie, maar dat almal sal lewend word deur Jesus Christus. Soos Christus wat verlang het om te red, gaan die ware Malagi, of boodskapper van God, uit met hierdie blye, vrolik gedra las – dat mense na God mag draai en lewe.

Die Las van die Woord

En tog, dit is ‘n las, dit alles. En daaroor gaan ek met julle praat. Baie praktiese Waarheid van God sal voor ons kom terwyl ons praat oor “die las van die Woord van die Here.” Bid dat die Heilige Gees die meditasie tot ons harte sal seën.

I. Waarom die Woord van die Here ‘n Las is

Hoekom is die Woord van die Here ‘n las vir diegene wat dit spreek? Wel, eerstens, dit is ‘n las OMDAT DIT DIE WOORD VAN DIE HERE IS. As wat ons preek net van die mens was, kan ons preek soos ons wil en is daar geen las daaroor nie. Maar as hierdie Boek geïnspireer is – as Jehovah die enigste God is, as Jesus Christus God in die vlees is, as daar geen saligheid is behalwe deur Sy kosbare bloed nie – dan is daar ‘n groot erns rondom dit wat ‘n predikant van Christus geroep word om te preek.

Inleiding: Die Las van die Woord van die Here

Skeef aan die kant, mense gaan verlore in hierdie land—terwyl hulle in die lig sit, is hulle in duisternis. O, dat ons na hulle toe mag gaan en hulle van die Evangelie vertel! Want as ons dit nie na hulle toe bring nie, “Hoe sal hulle in Hom glo van wie hulle nie gehoor het nie? En hoe sal hulle hoor sonder ‘n prediker? En hoe sal hulle preek, tensy hulle gestuur word?” Wat dit nog meer ‘n las vir my maak, is dat mense mag sterf, selfs as hulle die Woord van saligheid hoor—mense mag vinnig van hierdie banke na die verderf gaan. Daardie oë wat vanavond na my kyk, o, hoe intens en ernstig! O, heren, as julle nie na Christus kyk nie, sal julle verlore gaan, al het julle so goed na my geluister. Nou luister julle na elke woord wat ek uitspreek. Maar ek bid julle luister na die Woord van God, die hemelse Vader, wat julle beveel om te bekeer en in Sy dierbare Seun te glo. Want “tenzij julle bekeer, sal julle ook al net so verlore gaan.” So het die Verlosser gesê. En dit, sê ek, maak die las van die boodskap, lestes sommige van julle dit nie ontvang nie. Ek kan nie verdra dat een van julle onvergifnis moet sterf nie. Ek kyk langs hierdie banke en onthou ek sommige van julle ‘n hele aantal jare gelede. Julle was toe in ‘n hoopvolle toestand, maar julle het steeds nie Christus ontvang nie. Meeste van julle was getroue luisteraars, maar julle het nie die Woord gedoen nie. Moet nie dink dat ek julle te ernstig beskuldig nie. Het julle bekeer en geglo? Indien nie, wee is my dat ek ‘n boodskap aan julle bring wat ‘n geur van dood tot die dood vir julle sal wees omdat julle dit afwys! Want hoe sal ons ontsnap as ons so ‘n groot saligheid verontagsaam? Wanneer dit jaar na jaar vrymoedig aan ons bekendgemaak is, wat sal van ons word as ons dit afwys? Moet nie steeds weier om na Jesus toe te kom nie! Moet my nie ‘n boodskapper van die dood vir julle maak nie. Ek smeek julle, ontvang die boodskap van genade en word gered. En dan word dit ‘n groot las vir my om die Evangelie te preek wanneer ek dink aan wat diegene verloor wat dit nie wil hê nie. Die Hemel bo—watter tong kan dit beskryf? Watter skilder kan dit ooit uitbeeld—die Hemel bo—waar alles liefde, vreugde, vrede en ewige seëning is? Wat as julle uitgesluit sou word? Wat as teen JULLE, die deur gesluit moet word! Daar is geen opening van daardie deur weer nie, onthou. Selfs al staan julle daar en roep, “Here, Here!” sal Hy nie die deur vir julle oopmaak nie. Mag niemand van ons die ewige geluk mis nie! Mag niemand van ons in die ewige ellende val nie! Maar hier lê die las van die Here—in die gevolge van ons bediening. Ek onthou hoe ek ongeveer veertig jaar gelede na buiten toe gestap het om te preek, net toe ek begin het om vir die Here Jesus te getuig. Terwyl ek stap saam met ‘n ietwat ouer broer, wat na ‘n ander dorpsstasie gegaan het om te preek, het ons gesprek gegaan oor ons werk en hy het vir my gesê, “Kom dit nie oor jou as ‘n baie ernstige ding om te dink dat ons twee plaaslike predikers die Here se werk gaan doen nie, en baie mag afhanklik wees van selfs die hymne wat ons sing en die manier waarop ons dit lees?” Ek het daaraan gedink en ek het gebid—en ek bid dikwels—dat ek die regte hymne en die regte hoofstuk, sowel as die regte preek, sal hê. Goed onthou ek ‘n groot sondaar wat in Exeter Hall ingekom het en ek het die hymne begin lees, “Jesus, geliefde van my siel,” en daardie eerste lyn het hom in sy hart deurboor. Hy het vir homself gesê, “Is Jesus lief vir my siel?” Hy het gehuil omdat hy nie die Verlosser in return liefgehad het nie. En hy is deur daardie een lyn van ‘n hymne na die voete van die Verlosser gebring. Dit maak dit die las van die Here wanneer jy lewe, dood en Hel en die komende wêrelde sien, wat hang, soos dit, op die asem van ‘n sterflike man, deur wie God met die siele van sy medemens praat. Dit is ernstige las-dra. Ek vind dit al hoe meer so, hoe langer ek daarmee besig is.

Die Las van die Here: Hoe Mense Die Woord Behandel

Ek beweeg nou aan om een ding meer te noem. Dit is dikwels die las van die Here, weens die WEG WAAROP MENSE DIE WOORD VAN GOD BEHANDEL. Hieroor sal ek baie kort wees. Sommige speel daaroor. Ek het gisteraand ‘n verslag gelees oor hoe mense beweer dat hulle in die kerk optree. Dit was geskryf deur ‘n kanon. Ek durf sê, hy weet. Beslis is daar ook mense wat na nie-konformistiese plekke gaan wat dieselfde doen. ‘n Dienskneg is deur haar meester gevra oor die preek. Sy het gesê dit was ‘n baie goeie preek. “Waar was die teks, Martha?” “Iets in die Bybel, mevrou.” “Waaroor het dit gegaan?” Sy het nie ‘n woord daarvan onthou nie. Een vraag na die ander word aan haar gestel. Sy sê vir haar meester dat dit ‘n baie lekker preek was, maar sy weet regtig nie waaroor dit gegaan het nie. En die skrywer gaan aan om te sê dat ‘n groot deel van ons mense afdwaling terwyl ons praat en hulle gedagtes is op iets anders. Ek hoop dit is nie heeltemal waar van julle vanavond nie. Een man het een keer na Mr. Whitefield gegaan om hom te hoor preek. Hy was ‘n skeepsbouer en het gesê, “O, daardie man! Ek het nog nooit so ‘n prediker gehoor nie. Wanneer ek na ander plekke gegaan het, het ek ‘n skip van bo na onder gebou—die kiel gelê en die mas gebou, en ek het alles klaar gemaak, terwyl die predikant gepreek het. Maar hierdie keer was ek nie in staat om ‘n balk neer te lê nie. Hy het my reguit weggevat.” Hierdie afleiding van menslike gedagtes maak dit so ‘n las wanneer ons opreg is om die hart te bereik en die siel te wen. Ons mense sit hier in liggaam, maar hulle is ver weg in gees. Daar sit ‘n goeie vrou wat dink hoe sy haar huis môre moet verlaat, lank genoeg om na die winkel toe te gaan om daardie klere vir die kinders te koop. ‘n Man hier vanavond wonder waar hy daardie diamantring gelaat het wat hy afgeneem het toe hy sy hande gewas het. Moet dit nie jou meer pla nie. Verkoop die klip en gee die geld weg—dan sal dit jou nie weer pla nie. Alle soorte sorg kom om jou gedagtes te buzz, wanneer ek hulle wil hê om heeltemal duidelik te wees om heilige dinge te oorweeg. Klein, onbelangrike sorgs verskyn en die predikant mag sy hele siel uitspreek maar dit alles gaan vir niks.

Die Las van Verantwoordelikheid

Dan is daar ‘n ander. Dit is die aantal wat wel luister, maar hulle vergeet alles wat hulle gehoor het. Die preek is klaar wanneer hulle klaar is met luister. Die laaste druppel dauw is verdroog wanneer hulle huis toe gaan. Niks bly oor van wat die predikant so baie gedagtes en gebede gekos het nie. En is dit nie ‘n harde ding om aan te hou “klop en klop,” en niks te bereik nie? Die afgetrekte gedagtes is soos ‘n leisteen waarop ons skryf. En dan gaan ‘n spons daaroor en ons moet elke woord weer oor die blad skryf. Min mense sou kies om die klip van Sisyphus te rol, wat altyd terugval so vinnig soos hy dit hardop teen die heuwel opgetrek het. Ons is bereid om selfs dit vir ons Here te doen. Maar ons moet erken dat dit ‘n lasvolle werk is. Armoe, armoe werk met sommige van julle. Ah, dit is die las van die Here om met julle siele te werk!

Charles Spurgeon