DIE KINGS TUINE - Charles Spurgeon
“Die koning se tuin.” – Nehemia 3:15.
Daar was baie baie bekende koning se tuine, soos die “hangende tuine” in Nineveh, waarin Sardanapalus hom verkwik het, en daardie merkwaardige tuin van Cyrus, waarin hy so groot belangstelling gehad het, omdat, soos hy gesê het, elke boom en elke plant daarin deur sy eie koninklike hand geplant en versorg was.
Die verbeelding kan jou aanmoedig om te dwaal tussen die skoonhede van die beroemde villa’s en tuine van die Romeinse keisers, of om langer te bly tussen die roos en lelies van die weelderige tuine van die Persiese kaliefs, maar ons het nobeler werk in hande.
Ek roep jou op om saam met my te kom na die granaatboord, na die beddings van speserye, na kamfer met spikenard, kalmus en kaneel, myrrh en aloë, en bome van wierook.
Ek is nie van plan om te praat oor die tuine van enige aardse monarg nie, want ons kan veel mooier blomme en rarer vrugte vind in die tuine van die Koning van konings, die oorde van Sy Seun, die Prins Immanuel.
Daar is ses van hierdie “koning se tuine” waarheen ek jou sal lei, maar ons sal nie tyd hê om in meer as een daarvan te verneem nie.
I. DIE TUIN VAN PARADYS
Die eerste van hierdie koning se tuine was die TUIN VAN PARADYS, wat geleë was in die middel van Eden.
Jy sal daarvan lees in die boek Genesis. Dit was ongetwyfeld ‘n mooi plek, mooier as wat ons ooit gesien het, en baie meer wonderbaar vir skoonheid as wat ons kan voorstel.
Dit was vol van allerhande genot, ‘n vrugbare plek waarin die man wat aangestel was om dit te bewaar, nie nodig gehad het om te werk nie, maar sal dit ‘n gelukkige en verkwikkende oefening vind om die weelderige plante te versorg.
Geen sweet is ooit op sy gelukkige voorhoofd gesien nie, want hy het ‘n maagdlike grond bewerk.
Oplopende vrugte het in sy behoeftes voorsien. Hy kon hom op sagte mosbedden uitsprei, en geen ongunstige weer het sy rus versteur nie.
Geen winterwind het die blare van Eden versprei nie, geen somerhitte het sy blomme verbrand nie.
Daar was soete afwisselings van dag en nag, maar die dag het geen hartseer gebring nie en die nag geen gevaar.
Die diere was daar; tog nie as roofdiere nie, maar as die gehoorzaamheid dienaars van daardie gelukkige man wie se heerskappy God gegee het oor al die werke van Sy hande.
In die middel van die tuin het daardie mysterieuze boom van die lewe gegroei, waarvan ons so min letterlijk weet, maar waarvan ons, hoop ek, soveel weet in sy geestelike betekenis, want ons het op sy vrugte gevoed, en is genees deur sy blare.
Naby dit het die boom van kennis van goed en kwaad gestaan, daar geplaas as die toets van gehoorzaamheid.
Adam se verstand was gebalanseerd, dit het geen neiging tot kwaad gehad nie, en God het hom die vryheid van sy wil gegee, met hierdie toets van sy trou, dat, as hy gehoorsaam was, hy nooit die vrug van daardie een boom sou aanraak nie.
Hoekom moes hy? Daar was tienduisende bome, al wat hulle takke gebuig het met oorvloedige vrug vir sy honger of sy luukse.
Hoekom moes hy die eensame boom begeer wat God omhein en met hegde omring het?
Maar, in ‘n slegte uur, op die slang se base voorstel, weet ons nie hoe gou na sy skepping nie, het hy sy hand uitgestrek en van die verbode boom gepluk!
Die blote pluk van die vrug lyk min vir die onbeduidende, maar die verbreking van die Maker se wet was ‘n groot oortreding teen die hemel, want dit was die mens se uitdaging teen sy Skepper, en die verbreking van sy trou aan sy Here en Meester; dit was groot, groot in sigself en in sy skadelike gevolge, want Adam het daardie dag geval, en hy is uit Eden verdryf om die ondankbare, doringdraende grond te bewerk, en jy en ek het in hom geval, en is saam met hom verbannend.
Ons was in sy lendene. Hy was “die vader van ons almal,” en op ons het hy die vloek van arbeid gebring, en in ons almal het hy die saad van ongerechtigheid gesaai.
Laat dit nooit vergeet word nie, in verband met die tuin van Eden, dat ons nie nou ‘n suiwer en sondelose ras is nie, en nie deur die natuur kan wees nie, hoe beskaafd ons ook al mag word.
Mense word nie meer gebore met gebalanseerde gedagtes nie, maar met ‘n swaar gewig van oorspronklike sonde in die skaal.
Ons is avers tot dit wat goed is. Die neiging van die verstand van die mens, wanneer hy in die wêreld gebore word, is na dit wat kwaad is, en ons dwaal so natuurlik af soos die slang natuurlik leer sissen, of die wolf om te skeur en te verslind.
II. ONTDEK JOU HART
Ah! broeders en susters, wees versigtig om te dink te min van die val!
Swak gedagtes oor die val is by die wortel van valse teologie; die kwaad wat in ons aangerig is, is nie ‘n klein saak nie, maar ‘n ding om te vrees.
Net die goddelike hand kan ons herstel.
Die huis van die mensheid is tot sy fondamente geskud; elke hout is verrot; die leprosy is in die wankelende muur.
Die mens moet nuut gemaak word deur dieselfde skepende hand wat hom eers gemaak het, of hy kan nooit ‘n geskikte verblyf vir God wees nie.
Laat diegene wat oor hul natuurlike goedheid praal, na die tuin van Eden kyk en oor hul trots skaam wees, en dan hul eie dade ondersoek deur die glas van God se heiligste wet, en geskok wees dat hulle van reinheid kan droom.
Hoe kan hy rein wees wat uit die vrou gebore is? “Wie kan ‘n skoon ding uit ‘n onrein ding bring? Nie een nie.”
Soos ons moeders sondig was, so is ons, en so sal ons kinders wees; solank as dat mense in die wêreld gebring word deur natuurlike voortplanting, sal ons “in sonde gebore en in ongerechtigheid gevorm” wees; en as ons deur God aanvaar moet word, moet ons weer gebore word en nuwe skepsels in Christus Jesus gemaak word.
Alas, dan, alas! vir daardie eerste koning se tuin!
Die blomme is weg; die voëls het opgehou sing!
Die winterwinde huil deur dit, en die somers son verbrand dit!
Die roofdiere is daar.
Misschien is die plek daarvan, wat nou onbekend is, ‘n hol van drake, ‘n verblyf vir die pelikan van die woestyn, en die bittern van verwoesting!
Aangesien dit so is, is dit ‘n geskikte beeld van ons natuurlike toestand, want ons was heeltemal aan verwoesting en vernietiging oorgelaat, tensy een wat magtig om te red, ons saak aangeneem het en ons verlossing onderneem het.
III. DIE TUIN VAN GETHSEMANE
Die tweede koning se tuin waaraan ek jou wil bekendstel, is baie anders as die eerste, maar dit lewer baie geurige speserye en gesonder kruie.
Dit is die TUIN VAN GETHSEMANE – die tuin van die olyfpers, waarin die Here Jesus Christus die olyf was, en God se woede teen sonde die pers was.
Neem jou skoene af, want die plek waarop jy staan, is heilige grond!
Dit is nag.
Daar is twaalf manne wat stap, en soet praat terwyl hulle loop.
Let op een, ‘n mysterieuze, majestueuse persoon, wat duidelik bo die res verhewe is.
Dit is die Seun van die Mens.
Stil! Dit is die Seun van God, en soos Hy praat, kan jy woorde hoor soos hierdie: “Ek is die wingerd, julle is die takke; bly in My, en Ek in julle.”
Ons sal ons agter daardie groep olyfbome verberg, en sal sien wat hier gebeur.
Dit is die plek waar daardie mysterieuze Seun van God dikwels met Sy dissipels gevind is.
Net soos God in die eerste tuin in Eden gewandel het, so het die Seun van God in die tweede tuin gewandel; en soos God in die eerste tuin met die mens gemeen het, so is daar van die tweede tuin geskryf dat Jesus dikwels daar met Sy dissipels gekom het.
Kyk, Hy het agt van hulle weggestuur.
Hy het hulle gesê om daar te wag, en Hy gaan voort met slegs drie – Petrus, Jakobus, en Johannes – die gekose uit die elf – en terwyl Hy met hulle praat en hulle beveel om waaksaam te wees, laat Hy hulle agter en is alleen.
Laat ons so naby as wat ons kan kom; ons sien die Seun van God in gebed, en soos Hy bid, neem Sy ernstigheid toe.
Hy stry met ‘n onsienlike vyand – sukkel soos ‘n man wat ‘n teenstander wil oorkom, en worstel so heftig dat Hy sweet; maar dit is ‘n vreemde sweet!
“Sy sweet was, soos groot druppels bloed wat op die grond val.”
Hy begin die beker van Jehovah se woede drink, wat aan ons sondes verskuldig was, ‘n beker wat ons nie kon leeggemaak het nie, selfs nie deur die ewigheid nie, al was elke druppel daarvan ‘n hel.
Christus drink die woede-beker, en soos Hy sidder onder die vurige invloed van die drank van erger as gal en absint, skree Hy, “As dit moontlik is, laat hierdie beker van My verbygaan.”
Maar Hy herwin Homself, en Sy gebed is, “Nietemin, nie soos Ek wil nie, maar soos U wil.”
Achteruit en vorentoe sien jy Hom gaan soos ‘n man wat ontsettend is.
Drie keer kyk Hy na die dissipels vir troos, maar hulle slaap, en dan keer Hy weer terug na Sy God en werp Homself op Sy gesig, met sterk geroep en trane, wat Sy siel in bloed voor die hoogste hemel uitstort – so groot is die angs van Sy gemartelde hart.
Hierin, aanskou die begin van ons verlossing.
Jesus het toe begin om in ons plek te ly, om ons ongerechtighede te versoen.
Die kwaad van Eden het op Gethsemane neergedaal.
Die mis van sonde het in die tuin van Paradys opgestyg, en soos dit opgestyg het, het dit saamgeval in ‘n swart, geweldige stormwolk, en onmiddellik het dit gebars, met blits en donderslae, op die Groot Herder van die skape, sodat ons, wat verdien het om deur die storm oorweldig te word, mooi weer kon vind in die rus wat oorbly vir die volk van God.
Misschien was geen gesig wat ooit deur mense of engele gesien is, behalwe die kruisiging, meer vreesaanjaend as die angs van Gethsemane.
Dit moet ‘n vreeslike spektakel gewees het om martelare in die vuur te sien, of mense en vroue wat deur leeus en bere in die Romeinse amfiteater verorber is, maar dan was daar vir die Christen se oë ‘n plesier wat met hierdie grusame gesigte gemeng was, want God het Sy getroue ones ondersteun.
Hulle het hul hande geklap te midde van die vuur.
Hulle het gesing toe die wilde diere op hulle gespring het.
So ‘n heilige vreugde het van hul gesigte gestraal, dat hul broeders en susters getroos was eerder as benoud, en heiliges het gewens om daar saam met hulle te wees, sodat hulle kon sterf soos hulle gesterf het en die martelaarskroon kon wen.
Maar, wanneer jy na Christus in die tuin kyk, mis jy die hulp wat die martelare gehad het.
God verlaat Hom.
Hy moet die olyfpers alleen betree, en van die mense moet daar geen met Hom wees nie.
Ja, en tog, al was daardie nag so donker, die donkerste nag wat ooit op hierdie wêreld geval het, was dit die moeder van daardie evangelie lig van voltooide verlossing wat nou die heidene verlig en glorie bring aan Israel.
Laat ons dan die koning se tuin verlaat met gevoelens van diep berou dat ons Jesus so laat ly het, en tog met heilige blydskap om te dink dat Hy ons aldus van die puin van die val verlos het.
IV. DIE TUIN VAN DIE BARNGRAAF EN DIE OPSTANDING
Ek vra ‘n oomblik se gedagte vir die TUIN VAN DIE BARNGRAAF EN DIE OPSTANDING.
In Joseph se tuin, in die nuwe graf, het die Geliefde van ons siele ‘n rukkie geslaap, en daarna het Hy opgestaan tot sy glorie-lewe.
Gehou deur die dood kon Hy nie wees nie, want Hy was nie meer ‘n wettige Gevangene nie, Hy het sy werk voltooi, en sy beloning verdien, en daarom is die gevangenissteen weggerol.
Hy is nie hier nie, want Hy is opgestaan; die seël is gebroke, die wagte is verstrooi, die steen is verwyder, die Gevangene is vry.
Wat ‘n troos is hier, want, soos Jesus opgestaan het, so sal al Sy slapende heiliges ook die graf verlaat.
Sy opstanding is die opstanding van al die heiliges.
Wag net ‘n rukkie, en die graf sal nie meer die skathuis van die dood wees nie.
So seker as die Here uit die graf na glorie en onsterflikheid gekom het, is al Sy heiliges geregverdig en rein.
Niemand kan ons nou aankla dat die Here werklik opgestaan het om nooit weer te sterwe nie.
Sy een offerande het vir ewig al die uitverkorenes volmaak gemaak, en sy glorieryke opstanding is die waarborg van hul aanvaarding.
Geloof verheug hom in die tuin waar Magdalena haar onbekende, tog welbekende, Here gevind het, en waar engele waggehou het oor die bed waar die onsterflike Sufferer sy plek verlaat het.
Hierdie tuin is vir ons ‘n koning se tuin, vol met aangename vrugte en geurige blomme.
V. DIE TUIN VAN DIE MENSLIKE HART
En nou wil ek jou na ‘n vierde koning se tuin neem.
Jy sal nie ver hoef te gaan nie.
Sit jou hand op jou bors en jou vinger sal op die klink van sy deur wees.
Dit is DIE TUIN VAN DIE MENSLIKE HART.
Die hart is ‘n klein tuin, klein blykbaar, maar tog so uitgestrekt dat dit amper oneindig is, want wie kan die grense van die menslike hart vertel, of hoe ver die verbeeldings en die affeksies van die menslike siel kan strek?
Nou, hierdie klein-grote ding, die menslike hart, is bedoel om ‘n tuin vir God te wees.
Het ek gesê dit is ‘n tuin?
Dit behoort so te wees, maar alas! deur die natuur verdien dit skaars die naam, want ek sien dit is oorvol onkruid; distels en dorings, dodelike nagte, en brandnetels, en ek weet nie wat nog, spring oral op.
Ek sien bome, maar hulle drup met gif, soos die dodelike upas, waarvan die druppel die dood is.
Daar is geen vrugte van oorvloed nie, maar in plaas daarvan druiwe van Gomorra en appels van Sodom: hierdie afskuwelike hol van festering boosheid is wat God se tuin behoort te wees, maar kyk! dit is ‘n verwarde woestyn van allerhande onwelkome dinge; doring, ook, en distels bring dit voort.
VI. WAT IS NODIG
Wat moet aan hierdie verwaarloosde tuin gedoen word?
Watter hemelse tuinbou kan daarop gebruik word om dit van sy woestyn toestand te herstel?
God, die groot Landbouwer, moet kom en dit op sy eie manier omdraai.
Die ruwe ploeg van oortuiging moet deur dit gesleep word.
Die spade van ellende moet die oppervlak breek en die kluite in stukke verpletter, en die onkruid doodmaak, en vuur moet die rommel opbrand.
Is dit ooit in die tuin van jou hart gedoen, liewe luisteraar?
Het jy ooit jou siel gesien ploeg en kruisploeg en gesmeek met verdriet tot jy amper in wanhoop gedryf is?
Het jy gesien hoe jou soet sondes doodgemaak is, sodat jy nie meer plesier daarin kon hê nie, maar jou wou skoonmaak van hulle?
Dit moet gedoen word as die tuin herstel moet word en waardig gemaak moet word van die goddelike eienaar.
Dan, wanneer die grond opgebroke is, en die kluite omgedraai is, moet daar saad gesaai word, en die aanplanting van takke van die boom van die lewe, sade van die hemelse kwekerij, sade wat blomme sal word wat vol soet parfuum sal wees, aanvaarbaar vir Christus.
Die sade van geloof, liefde, hoop, geduld, volharding, en ywer moet sorgvuldig in die voorbereide grond deur die hand van die Heilige Gees gesaai en met dieselfde vriendelike sorg versorg word.
Ere die hart ‘n tuin genoem kan word wat geskik is vir die Koning van konings, moet hierdie dinge bot en blom en hul vrugte oplewer.
Wanneer ek aandagtig kyk na die tuin wat so onlangs met onkruid bedek was, maar wat nou gesaai en geplant is, bespeur ek dat die plante nie goed groei tensy die grond gedreineer word nie.
Daar moet altyd veel oortollige boosheid en oortollige vleeslike vertroue uit ons gedreineer word, of ons hart sal ‘n koue moeras wees, ‘n waardelose plantdodende moeras.
Ellende dreineer ons.
Ons hou nie daarvan dat ons geld of vriende van ons wegneem nie, en tog mag die liefde vir hierdie dinge ons vir alle vrugte ruïneer as God dit nie verwyder nie.
Benewens die dreinering moet daar ook konstante hoë, en hark, en graaf wees.
Nadat ‘n tuin gemaak is, word die blombeddens nooit lank alleen gelaat nie; die tuinier moet sy oog daarop hou, anders sal dit wild groei.
As dit aan hul lot oorgelaat word, sal dit vinnig weer onkruid voortbring en terugkeer na die ou verwarring, maar die hoes moet voortdurend aangetrek word, as die tuin skoon moet wees.
So is dit met die tuin van die hart; reiniging en snoei moet elke dag gedoen word, en God moet dit deur onsself doen, en ons moet dit doen deur konstante selfondersoek en berou, en in die krag van die Heilige Gees poog om ons vry te hou van die sondes wat ons so maklik omring.
Ek vind dat die onkruid vinnig genoeg in my siel groei, en hou my vol besigheid om hul groei te stop.
Cowper praat van
“Die dierbare uur wat my na u voet gebring het,
En al my dwaashede by die wortel afgesny het.”
Verseker, goeie Cowper moet ‘n fout gemaak het!
Ek weet myne is nooit by die wortels afgesny nie.
Wanneer hulle afgehak is, spruit die wortel gou weer op.
Hulle sal eendag weer aan die wortel opkom, soos ek glo en hoop, en tot dan moet ek onophoudelik waaksaam wees; maar die wortels is steeds daar; alas! alas! dat dit so moet wees!
O Here Jesus, help ons, of ons sal oorgroei met ons omringende sondes.
Vervaldheid bly steeds in die hart van die verlossene, en die tuin van die Koning van konings is dikwels oorgroei met onkruid.
Maar steeds is dit vir God ‘n tuin, ‘n tuin waarin Jesus kan wandel, en daar is gelukkige tye wanneer Hy vergun om in die arbour van ons siele te sit.
Wat ‘n koninklike tuin word ons arme hart dan!
Dit mag wees dat die liggaam bedek is met arm klere, dit mag wees dat ons hele uiterlike mens baie siek en zwak is; maar steeds is ons mensheid ‘n koning se tuin wanneer Christus binne is, en ons is konings en priesters vir ons God wanneer Jesus gemeenskap met ons hou.
Die engele kom ook in daardie tuin, en wanneer die lug stil is, en die geraas van buite sorg verdoof is, het ons dikwels ‘n bietjie hemel in ons hart geniet, die begin van die hemel waarheen ons hoop om binnekort te gaan.
Liewe luisteraar, weet jy wat ons bedoel met paradys binne, glorie wat in die hart straal, hemel in die siel?
Jesus kan jou dit leer.
VII. DIE KONING SE TUIN IS SEINDE
Die hart is ‘n koning se tuin, geliefde.
Jesus het dit met sy kosbare bloed gekoop, en Hy het nou deur sy genade daarin gekom en dit geëis om syne te wees.
My vriend, as Hy jou nog nie bereik het nie, hoop ek Hy sal.
As jy jou hart nie aan Hom gegee het nie, hoop ek jy sal gelei word om dit te doen deur sy genadige Gees.
Maar, as jou hart syne is, o, hou dit vir jou Geliefde!
Gee nie die sleutels aan iemand anders nie.
Die liefde van man, vrou, en kind, elk van hierdie behoort sy eie plek te hê, maar die kern van die hart is die koning se tuin.
Let op, dit is nie die man se tuin, of die vrou se tuin, of die kind se tuin nie; die dierbaarste afgode wat ons geken het, mag nie daar opgestel word nie; dit is die koning se tuin.
Ek hoop jy sal vanavond sê, voordat jy gaan rus, “O koning, kom in my tuin, en eet my aangename vrug!
Ontwaak, O hemelse wind, en waai op die tuin van my siel, en laat al die plante van my nuwe natuur hul soetheid uitleef, sodat my Geliefde met my geselskap verkwik mag word, en ek met sy soet liefde vervul mag word.”
VIII. DIE GARDEN VAN DIE CHRISTELIKE KERK
Eindelik wil ek hê dat jy die meeste van jou tyd in ‘n vyfde tuin moet spandeer, en dit is die TUIN VAN DIE CHRISTELIKE KERK – ons tuin, en tog die koning se tuin, geplant en floreer in hierdie plek.
Volg my in elke woord van die teks. Wat is dit? ‘n tuin.
Die kerk van God is ‘n tuin.
Baie gedagtes word in daardie een metafoor versamel soos bye in ‘n heining.
Dit word ‘n tuin genoem in die boek van Salomo se Lied, so weet ek dat ons nie verkeerd is om die illustrasie te gebruik.
Maar wat beteken ‘n tuin?
In die eerste plek impliseer dit skeiding.
‘n Tuin is nie die openlike woestyn, die heide, of die gemeenskap nie; dit is nie ‘n woestyn nie; dit is rondom omheind; dit is omheind.
Ah! Christen, wanneer jy by die kerk aansluit, herinner jy jouself dat jy ook deur professie vir die Koning Jesus omheind word.
Ek verlang om die muur van skeiding tussen die kerk en die wêreld breër en sterker te maak.
Glo my, niks gee my meer verdriet as wanneer ek hoor van kerk lede wat sê, “Wel, daar is geen kwaad hierin nie; daar is geen kwaad daarin nie,” en so na die wêreld nader as wat moontlik.
Dit maak nie saak wat jy daarvan dink nie, maar ek is seker dat genade op ‘n laagtepunt is in jou siel wanneer jy selfs die vraag oor hoe ver jy mag gaan in wêreldse konformiteit aan die orde stel.
Ons moet die voorkoms van boosheid ten volle vermy, en veral net op hierdie feestyd van die jaar, hierdie Kersfees, wanneer soveel van julle julle partytjies hou, jou kinders se sport, en al daardie soort dinge.
Ek wil hê jy moet dubbel jaloers wees; herinner jy, kerk lede, dat jy altyd Christene moet wees, indien jy ooit Christene is; ons gee nie vergunning aan sonde, soos die Roomskatholieke in Luther se tyd nie.
Jy moet altyd jou regimentale aantrek as Christelike soldate, en nooit, op enige tyd, sê, “Wel, ek sal dit net nou doen; dit is net een keer per jaar; ek sal doen soos die wêreld doen; ek kan nie uit die mode wees nie.”
Jy moet of uit die mode wees, of uit die ware kerk, herinner dit, want die plek vir Christus se kerk is heeltemal buite die mode.
Jy word geroep om sonder die kamp te gaan, sy smaad te dra.
As jy in die kamp wil wees, kan jy nie Christus se dissipel wees nie, want die liefde van die wêreld is vyandskap teen Christus.
Jy moet ‘n geskeide wees of verlore wees.
As jy die gemeenskap wil wees, kan jy nie die tuin wees nie; en as jy bereid en gretig is om die tuin te wees, hoekom dan, probeer om die gemeenskap te wees.
Hou die hegde op; hou die hekke goed toegesluit; koning se tuine mag nie vir dief en rowers oopgelos word nie.
Wees nie volgens die wêreld nie, maar word getransformeer deur die vernuwing van jou gedagtes.
Die koning se tuin is ‘n geskeide plek – hou dit so.
IX. ‘N TUIN VAN ORDE EN SKOONHEID
Die koning se tuin is ‘n plek van orde.
Jy vind nie, wanneer jy in jou tuin gaan nie, dat die blomme orals lukraak geplaas is nie, maar die wyse tuinier rangskik hulle volgens hul kleure en tinten, sodat die tuin in die middel van die somer soos ‘n reënboog sal lyk wat in stukke gebroke is en op die aarde laat sak, ‘n genot om na te kyk.
Al die paaie is gereeld, die beddings is in verhouding, en die plante goed gerangskik, net soos hulle moet wees.
So moet die Christen kerk wees – pastor, diakens, ouderlinge, lede, almal op hul regte plekke.
Ons is nie ‘n hoop bakstene nie, maar ‘n huis.
Die kerk is nie ‘n blote hoop nie, maar dit is om ‘n paleis te wees wat vir God gebou is, ‘n tempel waarin Hy Homself openbaar.
Laat ons almal probeer om orde in die huis van Christus te handhaaf, en bo alles, haat discord en verwarring.
Laat ons mense wees wat weet hoe om rang te hou, ‘n ordelike orde en gereeldheid in alles te handhaaf.
Ons soek nie die orde wat bestaan uit almal wat in hul plekke slaap nie, soos lyke in die katakombes, maar ons begeer die orde wat vind dat almal in hul plekke werk vir die algemene saak van die Here Jesus.
Mag ons nooit ‘n wanordelike, onverenigde, onreëlmatige kerk word nie.
Mag daar orde in die tuin wees, behou deur die krag van liefde en genade.
X. SKOONHEID EN GROEI
‘n Tuin is ‘n plek van skoonheid.
So moet die Christen kerk wees.
Jy versamel die mooiste blomme uit alle lande, en plaas hulle in jou tuin, en as jy geen skoonhede in die strate sien nie, verwag jy om hulle in die florerende beddings te sien.
So, as daar geen heiligheid, geen liefde, geen ywer, geen gebed is nie, buite in die wêreld, moet ons hierdie dinge in die kerk sien.
Ons is nie om die wêreld as ons gids te neem nie, maar ons moet dit oortref.
Ons moet meer doen as ander.
Die Here Jesus Christus het aan sy dissipels gesê dat hulle geregtigheid meer moet oortref as dié van die skrifgeleerdes en die Fariseërs, anders kan hulle nie die koninkryk binnekom nie; en die egte Christen moet poog om meer voortreflik in sy lewe te wees as die beste moralist, want Christus se tuin behoort die mooiste blomme in die wêreld te hê.
Selfs die beste is arm in vergelyking met Christus se verdienste, laat ons Hom nie met verwelkte en sterwende plante afsit nie.
Die mees seldsame, rykste, keurigste lelies en roos moet in die plek bloei wat Jesus syne noem.
XI. NODIG HULP EN DIE STROMENDE WATER VAN GENADE
Die koning se tuin is ook ‘n plek van groei.
Ek veronderstel nie die tuinier sal dink dat die grond geskik is om ‘n tuin te wees waarin sy plante nie groei nie.
Dit sou ‘n doodse verlies vir hom wees as die takke takke bly, en as die knoppe nooit blomme geword het nie.
So in die kerk van God.
Ons word nie in gemeenskap ingebring om altyd dieselfde te wees, altyd klein kinders en babas in genade nie.
Ons moet in genade groei, en in die kennis van ons Here en Verlosser Jesus Christus.
Die gebedsvergadering moet ‘n skool van praktiese onderrig vir ons geliefde jong lede wees, ‘n plek vir die jong nestlings om hul ongevoelige vlerke te probeer.
As hulle probeer bid, mag hulle dalk in die begin amper breek, maar as hulle nie aan ‘n dwaas timiede sal toegeef nie, sal hulle dit gou oorwin, en hulself nuttig vind, nie slegs in openbare gebed nie, maar in ‘n duisend werke van nutbaarheid daarbenewens.
Groei moet vinnig wees waar Jesus die Landbouwer is, en die Heilige Gees die dou van bo is.
XII. RETIREMENT EN NIGEN EN STRENGHEID
Nogmaals, ‘n tuin is ‘n plek van afsondering.
Wanneer ‘n man in sy tuin is, verwag hy nie om al sy kliënte tussen die beddings te sien stap om besigheid met hom te doen nie.
“Nie,” sê hy, “ek stap in die tuin, en ek verwag om alleen te wees.”
So wil die Here Jesus Christus hê dat ons die kerk moet behou as ‘n plek waarin Hy Homself aan ons kan openbaar, soos Hy nie aan die wêreld doen nie.
O! Ek wens dat Christene meer afsonderlik was, dat hulle hul harte meer vir Christus gesluit hou!
Ek vrees ons bekommer en trouble onsself dikwels, soos Martha, met baie dienste, sodat ons nie die plek vir Christus het wat Maria gehad het nie, en nie aan sy voete sit soos ons behoort nie.
Die Here skenk ons genade om ons harte as geslote tuine vir Christus te hou.
XIII. DIE KONING SE TUIN EN SY VRUGTE
Die kerk is ‘n tuin, maar dit is die koning se tuin.
Die kerk is nie myne, of joune nie, maar die koning se tuin.
Dit is die koning se tuin, omdat hy dit vir Homself gekies het.
“Ons is ‘n tuin omheind,
Gekoop, en gemaak, ‘n besondere grond;
‘n Klein plek omheind deur genade
Uit die wye woestyn van die wêreld.”
Ons is die koning se, omdat hy ons gekoop het.
Naboth het gesê hy sal sy wingerd nie opgee nie, omdat hy dit geërf het.
So erf Christus ons deur ‘n onbetwisbare titel.
Ons is sy erfenis, en hy het ons so duur met sy eie bloed gekoop dat hy ons nooit sal opgee nie, geseënd sy naam!
Ons is syne, omdat hy ons oorwin het.
Hy het ons in ‘n eerlike gevecht gewen, en nou erken ons die geldigheid van sy titel-deeds, en bely, elkeen van ons, as die lede van sy kerk, dat ons syne is, en dat Hy ons s’n is.
Wat ‘n nobelheid gee dit aan Christus se kerk!
Ek het soms gehoor hoe mense minagtend oor kerksamekomste praat; daar mag maar ‘n paar mense teenwoordig wees, sommige daarvan mag jong lede wees, sommige mag baie oud wees, maar ek was baie bedroef toe ek mense hoor so ‘n kerkvergadering verag, want Christus sou dit nie verag nie.
Laat so iemand versigtig wees.
Wanneer die kerk bymekaar kom, hetsy as ‘n geheel of verteenwoordigend, daar is ‘n ernstige waardigheid wat oor daardie vergadering gewerp word wat nie in ‘n parlement van konings en prinses te vind is nie.
Ja, ek sal dit sê – as Louis Napoleon ‘n senaat van al die maghebbers in hierdie wêreld in Parys kon byeenbring, en daar ‘n kongres hou, sou al hulle saam nie die krag van ‘n vingersnap vergelykbaar wees met ‘n halfdozijn goddelike ou vroue wat saamkom in die naam van Christus as ‘n kerk, in gehoorsaamheid aan die Here se bevel; want God sou nie daar met die maghebbers wees nie – wat gee Hy om vir hulle? – maar Hy sou saam met die armste en veragste van sy volk wees wat saamkom as ‘n kerk in Jesus Christus se naam.
“Lo, ek is altyd by julle, selfs tot die einde van die wêreld,” is meer glorieryk as hermelien, of pers, of kroon.
Stig ‘n kerk in die naam van Christus, en kom saam as sodanig, en daar is geen vergadering op die aarde wat mee vergeleke kan word nie, en selfs die vergadering van die eerstegebore in die hemel is maar ‘n tak van die groot geheel waarvan die vergaderings van die kerk op aarde ‘n essensiële deel vorm.
Die kerk is die koning se tuin.
XIV. WAT IS NODIG VIR DIE KONING SE TUIN?
Ek gaan nou vra, as die kerk ‘n tuin is, wat het dit nodig?
Een ding wat dit beslis benodig, is arbeid.
Jy kan nie ‘n tuin in behoorlike orde hou sonder werk nie.
Ons wil meer arbeiders in hierdie kerk hê, veral van een soort.
Ons wil sommige hê wat planters sal wees.
Ek het verlede week ‘n brief van ‘n jong vrou ontvang; ek weet nie wie sy is nie; ek weet nie waar sy sit nie; dit mag in die boonste galery wees, dit is heel waarskynlik in die tweede – dalk meer waarskynlik; en in die area, heel waarskynlik weer.
Sy sê dat sy al twee jaar hier is; dat sy baie angstig oor haar siel was, en sy het dikwels gewens dat iemand met haar sou praat, maar niemand het dit gedoen nie.
Nou, as ek geweet het waar sy sit, sou ek sê aan die vriende wat daar sit, dat ek hulle skaam is!
Aangesien ek nie weet waar sy sit nie, sal diegene van julle wat Christus liefhet, maar wat nie die gewoonte gehad het om na ander om te sien nie, so vriendelik wees om skaam te wees oor julleself, want daar is iemand of ander wat vir hierdie saak blameer moet word.
As jy Jesus liefhet, kan ek nie verstaan hoe jy ‘n persoon kan laat kom na hierdie Tabernakel vir twee jaar en nie met haar praat nie.
Iemand was nalatig, baie nalatig; wie dit ook al mag wees, laat hom daarna kyk.
Ek sê nie dat jy oor die beste dinge die eerste keer moet praat nie, al kan jy dit ten minste probeer; maar hoe kan jy twee jaar lank stil gewees het?
Hoe is dit?
Jy was twee keer op die Sondag hier, en daardie jong vrou was twee keer hier; wel, daar is twee honderd keer – twee honderd geleenthede wat jy verloor het; twee honderd keer dat jy daardie arme siel sonder gesprek laat weggaan het!
Ek wil baie arbeiders hê, werklike harde werker sielwinners.
Ek wil planters hê wat die jong takke kan neem en hulle kan plaas waar hulle sal groei.
Ek wil helpers hê wat die jong lammetjies sal optel net soos hulle gebore is, en hulle ‘n rukkie in hulle bors dra; geestelike verpleegsters wat troos aan die gebroke harte sal gee, en die olie van troos in die wonde van arme bewingende sondaars sal giet.
In elke kerk behoort daar sommige te wees om oor diegene wat geplant is, te waak.
Wanneer ons lede ontvang, moet ons na hulle omgee, en soos een persoon nie alles kan doen nie, soos selfs die ouerlinge en diakens hardly voldoende is vir so ‘n groot werk, moet dit die doel en plig van al die ervare Christene in die kerk wees om die jonger ones liefdevol te versorg.
Ek glo baie van julle doen dit, en ek is baie dankbaar vir ywerige vriende wat nie in die amp in die kerk is nie, maar wat ‘n groot deel doen in die besoek van die siekes en oor die jonger lede waak.
Slegs ek wil hê dat julle almal dit moet doen.
O! As almal behoorlik angstig was om hierdie tuin in orde te hou, hoe mooi gesnoei sou al die rande wees, en hoe min onkruid sou ons in die beddings vind!
Mag ek vra, lede van die kerk, doen julle julle plig in die koning se tuin?
Julle is self sy eie uitverkorenes, en hy het vir julle gewerk, sodat julle nie nodig het om te werk om julleself te red nie; maar steeds, julle mag nie lui wees nie, want julle Here het vir julle gesê, “Gaan, werk vandag in my wingerd.”
Doen julle dit?
Ek dank julle as julle dit doen.
As julle nie dit doen nie, blameer julleself.
Daar moet ‘n klein groep in elke kerk wees om die dwalende te versamel.
Ons wingerde sal uit die orde groei as hulle kan, maar ons moet verstandig met hulle omgaan, en hulle in hul plekke vasmaak.
Ons moet op die uitkyk wees waar ons agteruitgang begin sien.
Hoeveel kan gedoen word deur ou Christene om agteruitgang onder die jonger ones te stop!
Ek glo dat die helfte van die gevalle wat sleg gegaan het, gestop kon gewees het deur ‘n bietjie oordeelkundige vooruitdink, as gelowiges hulle betyds opgeneem het.
Ek sê weer, wat kan ons, wat die amptenare van hierdie kerk is, doen met so baie?
Waarom, ons tel meer as drie duisend vyfhonderd in kerkgemeenskap.
Maar as julle mekaar opneem, en oral soek waar julle ‘n bietjie agteruitgang, ‘n bietjie koue sien, om die broer terug te bring, sal die koning se tuin goed versorg wees.
Die koning se tuin wil arbeiders hê; mag julle almal werk, en sy behoeftes op hierdie punt sal vervul word.
XV. BERNUR EN SUIDER WATER EN SONSKYN
Soms moet ons, broeders, die rommel opbrand en die blare opvee.
In die beste kerk sal daar altyd ‘n paar valblare wees.
Iemand kry met ‘n ander broer uit.
Ons is nie een van ons perfek nie.
Ons kom baie meer as redelik goed met mekaar oor as ‘n kerk.
Ek het nog nooit ‘n kerk gesien wat regtig so goed in Christelike liefde saamgesnoer was soos ons is nie; maar daar is altyd ‘n paar blare rondom, en nie ‘n bietjie stof wat in die hoek gesit en gebrand moet word nie.
Mag ek ‘n broer vra, wanneer hy enige kwaad sien, om dit op te vee en niks daaroor te sê nie.
Wanneer jy vind dat sodanige broer ‘n bietjie verkeerd loop, praat stil met hom daaroor; moenie dit oor die kerk versprei nie, en jaloezie en vermoedens maak nie.
Pick die blaartjie op en vernietig dit.
Wanneer ‘n broer lid jou gegrief het, sodat jy moedeloos voel, vergewe hom; want ek durf sê jy sal voor baie dae vergewing wil hê.
Ons het nie een van ons, miskien, die soetste van temperamente nie, maar, as ons die soetste het, is die manier om dit te bewys deur diegene wat nie het nie te vergewe.
As elkeen sou poog om vrede te maak, sou daar nooit enige groot ophoping van onenigheid in die koning se tuin wees om Hom te steur nie; maar wanneer Hy in sy tuin kom, sal Hy dit al mooi en in goeie orde vind, en al die blomme sal blyke van vreugde bloei, en Hy sal sy blydskap vind by die seuns van die mense.
XVI. DIE TUIN VAN DIE PARADYS BOVEN
Nou, ek het gesê dat die kerk arbeiders wil hê, maar, liewe vriende, dit wil iets anders hê.
Dit wil nuwe plante hê.
Ek wens ek kon vanaand ‘n paar vind.
Ons koning vind plante vir sy tuin buite die muur.
Hy neem die wilde olyftakke, en graf hulle in die goeie olyf, en dan verander die sap die natuur.
Dit is ‘n nuwe ding!
Dit is nie so in ons tuine by die huis nie, maar wonderwerke word in die tuin van die koning verrig.
Hy verplant onkruid van die mesthoop, en laat hulle groei soos lelies in die middel van sy pragtige tuin.
Sal jy so ‘n plant wees?
Mag die Meester se liefde jou dwing om so ‘n een te wees, en as jy dit wil hê, sal jy dit hê.
Vertrou in die Here Jesus Christus, en jy is syne.
Rus alleen op Hom, en jy is ‘n plant van sy regterhand se aanplanting, en sal nooit uitgeroei word nie.
God verleen dat jy in die lug kan blom.
XVII. DIE WATER VAN DIE HEILIGE GEES
Maar, liewe vriende, al die arbeiders en al die nuwe plante sal nie wees wat die kerk benodig nie as sy nie iets anders het nie, want elke tuin wil reën hê, en elke tuin het sonlig nodig.
Hierdie kerk, as dit al soveel arbeiders gehad het, kan nooit floreer sonder die dou van die Heilige Gees, en die sonlig van die goddelike guns.
Ons het hierdie seëninge in ‘n baie groot mate gehad.
Ons moet bid dat ons meer mag hê.
Ek wil graag van sommige van julle weet, hoe lank dit al is sedert julle na ‘n gebedsvergadering gegaan het.
Sal ek stop en jou laat tel?
Wel, jy het nie onlangs gegaan nie, omdat dit Kersfees tyd is.
Baie goed, ek het nie verwag om jou te sien nie; en as ek verwag het, sou ek teleurgesteld gewees het.
Maar dit was nie Kersfees tyd verlede Oktober nie, en tog was jy nie daar nie.
Sommige van julle kom baie selde al.
As jy wettiglik tuisgehou word, sou ek jou nooit vra om te kom nie, of jou berispe vir jou huislike pligte, want jy het geen reg om legitieme sake wat gedoen moet word te verlaat om hier te kom nie.
Maar ek is seker dat sommige van julle lui is, en dalk kan kom as julle wou.
Ek bid die Here om jou ‘n ruiter te stuur in die vorm van ellende in jou gewete totdat jy kom, want dit verzwak ons almal baie in ons gebede wanneer ons getalle daal; en wanneer mense kom om weeksaand dienste te verag, wees seker daarvan, vaarwel aan die lewenskrag van goddelikheid, want weeksaand dienste is baie, baie die stempel van die man.
Enige huigelaar sal op ‘n Sondag kom, maar ‘n man moet wel ‘n bietjie belangstelling in godsdienstige dienste neem om saam met die mense van God in gebed te meng.
Is ek om te glo dat sommige van julle nie omgee of siel gered word of nie?
Is ek om te glo dat sommige van julle, ons kerk lede, nie omgee of ons bediening geseën word of nie?
Is ek om te glo dat julle voortgaan om lede van ‘n kerk te wees waarin julle geen belangstelling het nie?
Is ek om te glo dat dit niks vir julle beteken nie of Christus gekroon of verag word?
Ek sal dit nie glo nie, en tog is jou afwesigheid van die gebedsvergaderings my geneig om te vrees dat dit so moet wees.
Ek vra jou om julleself in hierdie saak te korrigeer, en soos die koning se tuin reën en sonlig benodig, en ons nie kan verwag om dit sonder gebed te hê nie, laat ons nie vergeet om onsself saam te stel soos die manier van sommige is nie.
O! vir meer gebed, meer om te bid, en vir diegene wat bid, om met meer vurigheid en meer volharding in suppilkasie te bid!
Ek het ‘n guns wat ek wil vra.
As jy nie na die gebedsvergaderings kan kom nie – en baie van julle, ek weet, kan nie, en ek praat nie tot julle, jou berisping – bid asseblief in die gesin, bid asseblief in die kamer vir ons.
Laat ons nie arm in gebed word nie.
Dit is ‘n slegte ding om arm in geld te word, omdat ons dit vir ‘n duisend oorsake nodig het, en nie daarsonder kan aangaan nie.
Maar ons kan beter sonder geld klaarkom as wat ons sonder gebed kan klaarkom.
Ons moet jou gebede hê.
Ek het amper gesê, as jy nie ons daaglikse gebede gee nie, gee op jou lidmaatskap, want dit is nie goed vir julle nie, en kan ons nie help nie.
Die minste wat ‘n kerk lid kan doen, is om by God te pleit dat die seën mag neerdaal.
Dit is die koning se tuin, en sal jy nie daarvoor bid nie?
Dit is die koning se eie tuin waarin Hy hou om te wandel, en wat Hy met sy bloed gekoop het; sal jou gebede nie opgaan dat sy kerk mag floreer, en dat sy koninkryk mag kom nie?
XVIII. DIE TUIN VAN DIE PARADYS BOVEN
En nou, laastens, oor hierdie punt.
Hierdie koning se tuin, wat produseer dit?
As daar tyd was, wou ek wag terwyl julle die vraag beantwoord het oor hoeveel julle produseer.
Soms in ons tuin het ons ‘n boom wat so vol vrugte is dat ons props daaronder moet plaas om die takke te weerhou van beweeg; daar is een of twee in hierdie kerk van daat, wat baie vrugte vir God dra, en so swak in die liggaam is dat hul vrugbaarheid van ywer en opregtheid skyn asof dit hulle sal breek.
Ek bid God dat hy hulle met sy genadige belofte kan ondersteun.
Ek vrees dat dit nie die prentjie van die meeste van ons is nie.
Jy sê soms vir die tuinier, “Sal daar enige vrug op daardie boom hierdie seisoen wees? Dit is tyd dat dit moet wys.”
Hy kyk, en kyk, en kyk weer, en uiteindelik sê die goeie man, “Ek dink ek kan een klein een op die top sien, meneer, maar ek weet nie of dit veel sal wees nie.”
Dit, vrees ek, is die foto van baie professore.
Daar is vrug, of anders sou hulle nie gered wees nie, maar dit is “’n klein een.”
Hierin word my Vader verheerlik, dat julle baie vrugte dra; so sal julle my dissipels wees.”
Mag jou gebed wees, nie net vir vrug nie, maar vir baie vrug, en mag God dit stuur.
Onthou, as daar enige vrug is, dit behoort almal aan die koning.
As ‘n siel gered word, sal Hy die glorie daarvan hê.
As daar enige vordering gemaak word in die groot saak van waarheid en geregtigheid, sal die kroon op sy kop geplaas word.
Die bewakers van die wingerd sal hulle honderde hê, maar die koning self sal sy tienduisend maal tienduisend hê, want Hy verdien dit alles.
XIX. DIE GARDEN VAN DIE PARADYS BOVEN
En nou, liewe vriende, voordat ek jou wegstuur, is daar nog ‘n tuin wat ek moet noem, maar die tyd is so verby dat ek jou nie sal hou om veel daaroor te sê nie; dit is die TUIN VAN DIE PARADYS BOVEN.
Ek sal God se woord jou daaroor laat praat, en dan is ek klaar.
“En Hy het my ‘n suiwer rivier van die water van die lewe gewys, helder soos kristal, wat uit die troon van God en die Lam voortkom.
In die middel van die straat daarvan, en aan weerskante van die rivier, was die boom van die lewe, wat twaalf verskillende vrugte dra, en sy vrug elke maand oplewer: en die blare van die boom was vir die genesing van die nasies.
En daar sal nie meer vloek wees nie: maar die troon van God en die Lam sal daarin wees; en sy dienaars sal Hom dien: en hulle sal sy aangesig aanskou; en sy naam sal op hulle voorkoppe wees.
En daar sal geen nag daar wees nie; en hulle het nie ‘n kers nodig nie, of lig van die son; want die Here God gee hulle lig: en hulle sal vir ewig en altyd regeer.”
In daardie tuin van die paradys bo, mag ons almal aan die laaste gevind word.
Amen.
Inleiding
“Dit behoort so te wees, maar helaas, by natuur verdien dit skaars die naam, want ek waarneem dat dit oorgroeid is met onkruid: distels en braambosse, dodelike nachtschade, en brandnetels, en ek weet nie wat anders nie, spruit oral op.
Ek sien bome, maar hulle drup van gif, soos die dodelike upas, waarvan die druppels dood is.
Daar is geen sappige vrugte nie, maar in plaas daarvan die druiwe van Gomorra en die appels van Sodom: hierdie afskuwelike holte van verrotte booshede is wat God se tuin moes gewees het, maar dit is ‘n verwarde woestyn van allerhande giftige dinge; doringdraad en distels bring dit ook voort.
Wat Moet Gedaan Word?
Wat moet aan hierdie verwaarloosde tuin gedoen word?
Watter hemelse tuinbou kan daarop toegepas word om dit van sy woestynstaat te herstel?
God, die groot Boer, moet kom en dit op sy eie manier omdraai.
Die ruwe ploeg van oortuiging moet deur dit gesleep word.
Die spade van moeilikheid moet die oppervlak breek en die kluite vergruizel, die onkruid doodmaak, en die vuur moet die rommel verbrand.
Is dit al ooit in die tuin van jou hart gedoen, liewe luisteraar?
Het jy al jou siel geploeg en kruisgeploeg en met verdriet omgeploeg totdat jy amper tot wanhoop gedryf is?
Het jy gesien hoe jou soet sondes doodgemaak word, sodat jy nie langer plesier daarin kon neem nie, maar eerder gewens het om skoon daarvan ontslae te raak?
Dit moet gedoen word as die tuin herstel moet word en waardig gemaak moet word vir die goddelike eienaar.
Saai en Plant
Dan, wanneer die grond opgebroke is, en die kluite omgedraai is, moet daar saadjies gesaai word, en die aanplant van takke van die boom van die lewe, sade uit die kweekhuise van die hemel, sade wat tot blomme moet ontwikkel wat vol soet geur sal wees, aanvaarbaar vir Christus.
Die sade van geloof, liefde, hoop, geduld, volharding, en ywer moet sorgvuldig in voorbereide grond gegooi word deur die hand van die Heilige Gees, en met dieselfde vriendelike sorg versorg word.
Voordat die hart ‘n tuin genoem kan word wat geskik is vir die Koning van konings, moet hierdie sade knoppe, blom, en hul vrugte dra.
Die Tuin van die Hart
Wanneer ek aandagtig kyk na daardie tuin wat so onlangs oorvol onkruid was, maar wat nou gesaai en geplant is, bespeur ek dat die plante nie goed groei tensy die grond gedreineer is nie.
Daar moet altyd baie oortolligheid van boosheid en oortollige vleeslike vertroue uit ons gedreineer word, of ons hart sal ‘n koue moeras wees—’n nuttelose plant-dodende moeras.
Ellende drain ons.
Ons hou nie daarvan om ons geld of vriende van ons af geneem te sien nie, en tog kan die liefde vir hierdie dinge ons ruïneer vir alle vrugdraende wanneer God hulle nie verwyder nie.
Behalwe die dreinering moet daar ook konstante hak, hark, en grawe wees.
Nadat ‘n tuin gemaak is, word die beddings nooit lank alleen gelaat nie; die tuinier moet sy oog daarop hou of dit gaan aan die woel.
As hulle aan hulself oorgelaat word, sal hulle gou weer onkruid voortbring en terugkeer na die ou verwarring, so die hark moet konstant in beweging wees, as die tuin skoon moet wees.
So met die tuin van die hart: reiniging en snoei moet elke dag gedoen word, en God moet dit deur onsself doen, en ons moet dit doen deur konstante selfondersoek en berou, en streef in die krag van die Heilige Gees om onsself vry te hou van die sondes wat ons so maklik oorweldig.
Ons Vechtige Hart
Ek vind dat die onkruid vinnig genoeg in my siel groei, en hou my besig om hul groei te keer.
Cowper praat oor—
“Die dierbare uur wat my na U voet gebring het, En al my dwase dinge by die wortel afgesny het.”
Sekerlik, goeie Cowper moet ‘n fout gemaak het!
Ek weet myne is nooit by die wortels afgesny nie.
Wanneer hulle afgesny is, spruit die wortel gou weer.
Hulle sal eendag by die wortel afgesny word, soos ek glo en hoop, maar tot dan moet ek ononderbroke waaksaam wees; maar die wortels is steeds daar; alas!
Alas! Alas, dat dit so moet wees!
O Here Jesus, help ons, of ons sal oorwoekerd word met ons omringende sondes.
Bedorwenheid bly steeds bestaan, selfs in die hart van die hergerne, en die tuin van die Koning van konings is dikwels oorgroeid met onkruid.
Maar vir God is dit steeds ‘n tuin—’n tuin waarin Jesus kan wandel, en daar is gelukkige tye wanneer Hy agter dog in die arbor van ons siel sit!
Die Koning se Tuin
Wat ‘n koninklike tuin word ons arme hart dan!
Dit mag wees dat die liggaam bedek is met arm klere, dit mag wees dat ons hele uiterlike mens baie siek en moeg is; maar steeds is ons menslikheid ‘n koning se tuin wanneer Christus binne is, en ons is konings en priesters aan ons God wanneer Jesus gemeenskap met ons hou.
Die engele kom ook in daardie tuin, en wanneer die lug stil is, en die geluid van buite sorge gedemp is, het ons dikwels ‘n bietjie hemel binne ons hart geniet, die begin van die hemel waarna ons hoop om gou te gaan.
Liewe luisteraar, weet jy wat ons bedoel met paradys binne-in, glorie wat in die hart straal, hemel in die siel?
Jesus kan jou dit leer.
‘n Tuin Vir God
Die hart is ‘n koning se tuin, geliefde.
Jesus het dit met sy kosbare bloed gekoop, en Hy het nou deur sy genade daarin gekom en geëis dat dit syne is.
My vriend, as Hy nog nie na jou toe gekom het nie, hoop ek dat Hy dit sal doen.
As jy jou hart nie aan Hom gegee het nie, hoop ek dat jy daartoe gelei mag word deur sy genadige Gees.
Maar, as jou hart syne is, oh, hou dit vir jou Geliefde!
Gee nie die sleutels aan iemand anders nie.
Die liefde van man, vrou, en kind, elkeen van hierdie moet sy eie plek hê, maar die hart se kern is die koning se tuin.
Let op, dit is nie die man se tuin nie, noch die vrou se tuin, noch die kind se tuin nie; die dierbaarste idole wat ons geken het, moet nie daar opgestel word nie; dit is die koning se tuin.
Ek hoop jy sal vanaand sê, voordat jy gaan rus, “O Koning, kom in my tuin, en eet my aangename vrug!
Ontwaak, O hemelse wind, en waai op die tuin van my siel, en laat al die plante van my nuwe natuur hul soetheid gee, sodat my Geliefde betower kan wees met my geselskap, en sodat ek gevul kan wees met sy soet liefde.”
V. DIE TUIN VAN DIE CHRISTELIKE KERK
Ek wil hê jy moet die meeste van jou tyd in ‘n vyfde tuin spandeer, en dit is DIE TUIN VAN DIE CHRISTELIKE KERK—ons tuin, en tog die koning se tuin, geplant en blom in hierdie plek.
Volg my in elke woord van die teks.
Wat is dit? ‘n Tuin.
Die kerk van God is ‘n tuin.
Baie gedagtes word in daardie een metafoor saamgebring soos bye in ‘n byekorf.
Dit word ‘n tuin genoem in die boek van Salomo se Lied, so ek weet dat ons nie verkeerd is om die illustrasie te gebruik nie.
Maar wat beteken ‘n tuin?
Afsondering
In die eerste plek impliseer dit afsondering.
‘n Tuin is nie die oop waste, die bosse, of die gemeenskap nie; dit is nie ‘n woestyn nie; dit is rondom die muur; dit is omhein.
Ah, Christen, wanneer jy by die kerk aansluit, onthou jy, jy word ook beroepsmatig omhein vir die Koning Jesus.
Ek begeer om die muur van afsondering tussen die kerk en die wêreld breër en sterker te sien maak.
Glo my, niks gee my meer verdriet as wanneer ek hoor van kerk lede wat sê, “Wel, daar is geen kwaad hierin nie; daar is geen kwaad hierin nie,” en so naby aan die wêreld as moontlik kom.
Dit maak nie saak wat jy daarvan dink nie, maar ek is seker dat goddelike genade op ‘n lae eb in jou siel is wanneer jy selfs die vraag opper oor hoe ver jy mag gaan in wêreldse aanpassing.
Ons moet die selfs die voorkoms van boosheid vermy, en veral net op hierdie feestelike seisoen van die jaar, hierdie Kersfees, wanneer soveel van julle julle partytjies hou, julle kinders se sport, en al daardie soort dinge.
Ek wil hê jy moet dubbel jaloers wees, onthou asseblief, kerk lede, dat jy altyd Christene moet wees, as Christene al; ons verleen nie dispensasies aan sonde nie, soos die Roomskatholieke in Luther se tyd gedoen het.
Julle moet altyd julle uniforms as Christelike soldate dra, en nooit op enige tyd sê, “Wel, ek sal dit nou doen; dit is net een keer per jaar; ek sal soos die wêreld doen; ek kan nie uit die mode wees nie.”
Julle moet of uit die mode wees, of uit die ware kerk; onthou dit, want die plek vir Christus se kerk is heeltemal uit die mode.
Julle is geroep om buite die kamp uit te gaan, en sy veragting te dra.
As jy in die kamp wil wees, kan jy nie Christus se dissipel wees nie, want die liefde vir die wêreld is vyandskap teen Christus.
Julle moet ‘n geskeide een wees of verlore gaan.
As jy die algemene wil wees, kan jy nie die tuin wees nie; en as jy bereid en gretig is om die tuin te wees, hoekom, dan, probeer nie om die algemene te wees nie.
Hou die heining op; hou die poorte goed gesluit—koning se tuine mag nie oop gelaat word vir diewe en rowers nie.
Wees nie aan die wêreld aangepas nie, maar wees vernuwe deur die vernuwing van jou gedagtes.
Die koning se tuin is ‘n geskeide plek—hou dit so.
Die Tuin van Orde
Die koning se tuin is ‘n plek van orde.
Jy vind nie, wanneer jy in jou tuin gaan, dat die blomme op enige manier geplaas is nie, maar die wyse tuinier rangskik hulle volgens hul tint en kleur, sodat in die somer die tuin soos ‘n reënboog sal lyk wat in stukke gebroke is en op die aarde neergelê is, aangenaam om na te kyk.
Al die paaie is gelyk, die beddings is in proporsie, en die plante goed gerangskik, net soos hulle behoort te wees.
So behoort die Christelike kerk te wees—pastor, diakens, ouers, lede, almal in hul regte plekke.
Ons is nie ‘n klomp bakstene nie, maar ‘n huis.
Die kerk is nie ‘n blote hoop nie, maar dit moet ‘n paleis wees wat vir God gebou is, ‘n tempel waarin Hy Homself openbaar.
Laat ons almal probeer om orde in die huis van Christus te handhaaf, en bowenal die dispuut en verwarring haat.
Laat ons mans wees wat weet hoe om rang te hou, ‘n ordelike en gereelde volgorde in alles handhaaf.
Ons soek nie die orde wat bestaan uit almal wat in hul plekke slaap, soos lyke in die katakombes nie, maar ons begeer die orde wat almal in hul plekke laat werk vir die gemeenskaplike saak van die Here Jesus.
Mag ons nooit ‘n wanordelike, geskeurde, onreëlmatige kerk word; mag daar orde in die tuin wees, bewaar deur die krag van liefde en goddelike genade.
Die Tuin van Schoonheid
‘n Tuin is ‘n plek van skoonheid, en so behoort die Christelike kerk te wees.
Jy versamel die mooiste blomme uit alle lande, en plaas hulle in jou tuin, en as jy nie skoonheid in die strate sien nie, verwag jy om dit in die blombeddings te sien.
So, as daar geen heiligheid, geen liefde, geen ywer, geen gebed in die wêreld buite is nie, moet ons hierdie dinge in die kerk sien.
Ons mag nie die wêreld as ons gids neem nie, maar ons moet dit oortref.
Ons moet meer doen as ander.
Die Here Jesus Christus het sy dissipels gesê dat hul geregtigheid moet oortref wat selfs die skrifgeleerdes en Fariseërs gehad het, anders kan hulle nie die koninkryk ingaan nie; en die werklike Christen moet poog om meer voortreflik in sy lewe te wees as die beste moralist, omdat Christus se tuin die beste blomme in die wêreld moet hê.
Selfs die beste is arm in vergelyking met wat Christus verdien, laat ons Hom nie afsit met verdorde en sterwende plante nie.
Die skaarsste, rykste, kieskeurige lelies en rose moet bloei in die plek wat Jesus syne noem!
Die Tuin van Groei
Die koning se tuin is ook ‘n plek van groei.
Ek vermoed nie dat die florist sou dink dat die grond geskik is om ‘n tuin te wees waarin sy plante nie sal groei nie.
Dit sou ‘n doodsverlies vir hom wees as die takke takke bly, en as die knoppies nooit blomme word nie, en so in die kerk van God.
Ons word nie in gemeenskap in gevoeg om altyd dieselfde te wees nie, altyd klein kinders en babas in genade.
Ons moet groei in genade, en in die kennis van ons Here en Verlosser Jesus Christus.
Die gebedsbyeenkoms moet ‘n skool van praktiese onderrig wees vir ons geliefde jong lede, ‘n plek vir die jong nestlings om hul taaie vlerke te probeer.
Wanneer hulle probeer om te bid, kan hulle aanvanklik amper breek, miskien, maar as hulle nie aan ‘n dom moedeloosheid toegeef nie, sal hulle dit gou oorwin, en hulself nuttig vind, nie net in openbare gebed nie, maar in ‘n duisend werke van nut.
Groei moet vinnig wees waar Jesus die tuinier is, en die Heilige Gees die dou van bo.
Die Tuin van Afskeiding
Weer, ‘n tuin is ‘n plek van afskeiding.
Wanneer ‘n man in sy tuin is, verwag hy nie om al sy klante tussen die beddings te sien loop om sake met hom te doen nie.
Afsluiting
Laat ons hierby stop en jou aanmoedig om jou hart as ‘n koning se tuin te beskou, wat altyd skoon en goed versorg moet wees, sodat Jesus kan wandel in die tuin van jou siel, en jy kan die vrugte van sy teenwoordigheid geniet.
Inleiding
“Nie,” sê hy, “ek wandel in my tuin, en ek verwag om alleen te wees.”
So wil die Here Jesus Christus hê dat ons die kerk moet reserveer as ‘n plek waarin Hy Hom aan ons kan openbaar, soos Hy dit nie aan die wêreld doen nie.
Oh, ek wens dat Christene meer afsonderlik was, dat hulle hulle harte meer vir Christus gesluit hou!
Ek is bang ons moes dikwels ons besorgdheid en moeite dra, soos Martha, met veel bediening, sodat ons nie die ruimte vir Christus het wat Maria gehad het nie, en nie aan sy voete sit soos ons behoort te nie.
Die Here grant ons genade om ons harte as geslote tuine vir Christus te hou om in te wandel.
‘n Tuin van die Koning
Dit is dan ‘n arm beskrywing van wat die kerk is; en nou, baie kortliks, wie se kerk is dit?
Die kerk is ‘n tuin, maar dit is die Koning se tuin.
Die kerk is nie myne nie, of joune nie, maar die Koning se.
Dit is die Koning se tuin omdat Hy dit vir Homself gekies het—
“Ons is ‘n tuin, omheind,
Gekoos, en gemaak van besondere grond;
‘n Klein plekkie omheind deur genade
Uit die wêreld se wye woestyn.”
Ons is die Koning se omdat Hy ons gekoop het.
Naboth het gesê hy sal nie sy wingerde opgee nie omdat hy dit geërf het.
So erf Christus ons met ‘n onbetwisbare titel.
Ons is sy erfenis, en Hy het ons so duur met sy eie bloed gekoop dat Hy ons nooit sal opgee, geseënd sy naam!
Ons is syne, omdat Hy ons oorwin het.
Hy het ons in ‘n eerlike stryd gewen, en nou erken ons die geldigheid van sy titel-deed, en bely, elkeen van ons, as die lede van sy kerk, dat ons syne is, en dat Hy ons s’n is.
Wat ‘n adelheid gee dit aan Christus se kerk!
Ek het soms mense hoor praat met minagting oor kerkbyeenkomste; daar mag maar ‘n paar mense teenwoordig wees, sommige van hulle mag jong lede wees, sommige mag baie oud wees, tog was ek baie hartseer toe ek mense hoor so ‘n kerkbyeenkoms verag, want Christus sou dit nie verag nie.
Laat sulke mense oppas.
Wanneer die kerk byeenkom, of as ‘n geheel of verteenwoordigend, is daar ‘n ernstige waardigheid wat oor daardie vergadering gewerp word wat nie in ‘n parlement van konings en prinses te vind is nie.
Ja, ek sal dit sê— as Louis Napoleon ‘n senaat van al die heersers van hierdie wêreld in Parys kon saamroep en ‘n kongres daar hou, sou die hele klomp saam nie die knip van ‘n vinger werd wees in vergelyking met ‘n halfdosyn goddelike ou vroue wat saamkom in die naam van Christus as ‘n kerk, in gehoorzaamheid aan die Here se gebod; want God sou nie daar met die maghebbers wees nie—wat gee Hy om vir hulle?—maar Hy sou by die mees arme en veragte van sy mense wees wat saamkom as ‘n kerk in Jesus Christus se naam.
“Lo, ek is altyd by julle, selfs tot die einde van die wêreld,” is meer glorieus as hermelijn, of pers, of kroon.
Stel ‘n kerk saam in die naam van Christus, en kom saam as sulks, en daar is geen vergadering op die gesig van die aarde wat daarmee vergelyk kan word nie, en selfs die vergadering van die eerstebore in die hemel is net ‘n tak van die groot geheel waarvan die vergaderings van die kerk op aarde ‘n noodsaaklike deel vorm.
Die kerk is die Koning se tuin.
Die Nodig van die Kerk
Ek gaan nou vra, as die kerk ‘n tuin is, wat het dit nodig?
Een ding wat dit beslis vereis, is arbeid.
Julle kan nie ‘n tuin in behoorlike orde hou sonder werk nie.
Ons het meer arbeiders in hierdie kerk nodig, veral van een soort.
Ons het party nodig wat planteerders sal wees.
Ek het laas week ‘n brief van ‘n jong vrou ontvang; ek weet nie wie sy is nie; ek weet nie waar sy sit nie; dit mag in die boonste galery wees, dit is heel waarskynlik ook in die tweede— dalk meer waarskynlik; en in die arena, heel waarskynlik weer.
Sy sê dat sy al twee jaar hier is; dat sy baie bekommerd was oor haar siel, en sy het dikwels gewens iemand sou met haar praat, maar niemand het dit gedoen nie.
Nou, as ek geweet het waar sy sit, sou ek vir die vriende wat daar sit, gesê het dat ek van hulle skaam is!
Aangesien ek nie weet waar sy sit nie, sal dié van julle wat Christus liefhet, maar wat nie die gewoonte gehad het om na ander om te sien nie, so vriendelik wees om julle self te skaam, want daar is iemand of ander wat hiervoor geblameer moet word.
As julle Jesus enige tyd liefhet, kan ek nie verstaan hoe julle ‘n persoon hierheen kan laat kom vir twee jaar en nie met hulle kan praat nie.
Iemand was nalatig, baie nalatig; wie dit ook al mag wees, laat hom dit in die oog hou.
Ek sê nie julle kan oor die beste dinge praat die eerste keer wat julle hulle sien nie, alhoewel julle dit ten minste mag probeer; maar hoe kan julle twee jaar lank stil gebly het?
Hoe kan dit wees?
Julle was twee keer elke Sondag hier, en daardie jong vrou was ook twee keer hier; wel, daar is 200 keer—200 geleenthede wat julle verloor het; 200 keer wat julle daardie arme siel laat weggaan het, gebuk onder die las, sonder om met haar te praat!
Ek het baie dringend arbeiders nodig, werklike hardwerkende sielwinners.
Ek het planteerders nodig wat die jong takke kan neem en hulle kan plaas waar hulle sal groei.
Ek het helpers nodig wat die jong lammetjies sal saambring, net soos hulle gebore word, en hulle ‘n bietjie in hul borskas sal dra; geestelike verpleegsters wat troos aan die gebroke harte sal gee, en die olie van vertroosting in die wonde van arme sidderende sondaars sal gooi.
Toesig oor die Jonger Lede
In elke kerk behoort daar party te wees om oor diegene wat geplant is, toesig te hou.
Wanneer ons lede ontvang, behoort ons na hulle om te sien, en aangesien een persoon dit nie deeglik kan doen nie, aangesien selfs die ouers en diakens selde genoeg is vir so ‘n groot werk, behoort dit die doel en plig van alle ervare Christene in die kerk te wees om die jonger ones met sorg te versorg.
Ek glo dat baie van julle dit doen, en ek is baie dankbaar vir ywerige vriende wat nie in die amp in die kerk is nie, maar wat baie doen om die siekes te besoek en oor die jonger lede toesig te hou.
Slegs wil ek hê dat julle almal dit moet doen!
Oh, as almal regtig bekommerd was om hierdie tuin in orde te hou, hoe mooi gesnoei sou al die grense wees, en hoe min onkruid sou ons vind wat in die beddings opkom!
Mag ek julle vra, lede van die kerk, doen julle julle plig teenoor die Koning se tuin?
Julle is self syne, syne uitverkore, en Hy het vir julle gewerk sodat julle nie hoef te werk om julle self te red nie; maar steeds, julle mag nie lui wees nie, want julle Here het vir julle gesê, “Gaan, werk vandag in my wingerde.”
Doen julle dit?
Ek dank julle as julle dit doen.
As julle dit nie doen nie, blameer julle self.
Die Versameling van die Stragglers
Daar moet ‘n klein groep in elke kerk wees om die afgedwaaldes te versamel.
Ons wingerde sal uit die weg groei as hulle kan, maar ons moet verstandig met hulle omgaan, en hulle op hul plekke vasmaak.
Ons moet waaksaam wees wanneer ons ‘n terugval begin sien.
Hoeveel kan gedoen word deur ou Christene om terugval onder die jonges te probeer stop!
Ek glo dat die helfte van die gevalle wat sleg gegaan het, gestop kon word deur ‘n bietjie voorsorg, as gelowiges hulle betyds geneem het.
Ek sê weer, wat kan ons, wat die amptenare van hierdie kerk is, met soveel doen?
Waarom, ons tel meer as 3,500 in kerkgenootskap.
Maar as julle na mekaar omkyk, en soek waar julle ‘n bietjie afname of ‘n bietjie koue sien, om die broer of suster terug te bring, sal die Koning se tuin goed versorg word.
Die Koning se tuin het arbeiders nodig; mag julle almal werk, en sy behoeftes in hierdie opsig sal ontmoet word.
Die Skoonmaak van die Rommel
Soms het ons, broers en susters, nodig om die rommel op te brand en die blare op te vee.
In die beste kerk sal daar altyd ‘n paar vallende blare wees.
Iemand raak uit verhouding met ‘n ander broer.
Ons is nie perfek nie.
Ons kom baie beter oor die weg met mekaar, as ‘n kerk.
Ek het nooit ‘n kerk gesien wat regtig so goed saamgesnoer was in Christelike liefde as ons nie; maar daar is altyd ‘n paar blare, en nie min stof om in die hoek te sit en gebrand te word nie.
Mag ek ‘n broer vra, wanneer hy enige kwaad sien, om dit op te vee en niks daaroor te sê nie?
Wanneer jy ontdek dat so-en-so ‘n broer ‘n bietjie verkeerd gaan, praat stil met hom daaroor; moenie dit oor die hele kerk versprei nie en jaloesie en wantroue skep.
Neem die blaartjie op en vernietig dit!
Wanneer ‘n broer lid jou seergemaak het, sodat jy ontsteld voel, vergewe hom; want ek durf sê dat jy vergifnis sal nodig hê voordat baie dae verby is!
Misschien het ons nie die soetste van temperament nie, maar, as ons die soetste het, is die manier om dit te bewys deur diegene wat dit nie het nie, te vergewe.
As elkeen sou probeer om vrede te maak, kan daar nooit ‘n groot ophoping van onenigheid in die Koning se tuin wees wat Hom sal pla nie; maar wanneer Hy daar kom wandel, sal Hy dit mooi en in goeie orde vind, en al die blomme sal pragtig blom, en Hy sal sy genot by die seuns van mense vind.
Die Noodsaak van Nuwe Plante
Nou, ek het gesê dat die kerk arbeiders nodig het, maar, liewe vriende, dit het iets anders nodig.
Dit het nuwe plante nodig.
Ek wens ek mag vanaand enkele vind.
Ons Koning vind plante vir sy tuin buite die muur.
Hy neem die wilde olyftakke, en ent hulle in die goeie olyf, en dan verander die sap die natuur.
‘n Nuwe ding!
So is dit nie in ons tuine by die huis nie, maar wonderwerke word in die tuin van die Koning verrig!
Hy verplant onkruid van die misstapel, en laat hulle groei soos lelies in die middel van sy pragtige tuin.
Sal jy so ‘n plant wees?
Mag die Meester se liefde jou dwing om so ‘n een te wil wees, en, as jy dit begeer, sal jy dit hê.
Vertrou in die Here Jesus Christus, en jy is syne.
Rus alleen op Hom, en jy is ‘n plant van sy regterhand se aanplanting, en sal nooit uitgeroot word nie.
God verleen dat jy in die lug kan blom!
Die Benodigheid van Gebed
Maar, liewe vriende, al die arbeiders en al die nuwe plante sal nie wees wat die kerk vereis nie as sy nie iets anders het nie, want elke tuin het reën nodig, en elke tuin het sonlig nodig.
Hierdie kerk, as dit ooit soveel arbeiders gehad het, kan nooit floreer sonder die dou van die Heilige Gees en die sonlig van die goddelike gunst.
Ons het hierdie seëninge in ‘n baie groot mate gehad.
Ons moet bid dat ons meer mag hê.
Ek wil graag weet van sommige van julle, hoe lank dit al is sedert julle by ‘n gebedsbyeenkoms was.
Sal ek stop en julle laat tel?
Wel, julle was nie onlangs daar nie, want dit is Kers tyd.
Baie goed, ek het nie verwag om julle te sien nie; en as ek verwag het, sou ek teleurgesteld gewees het.
Maar dit was nie Kers tyd laas Oktober nie, en tog was julle nie daar nie.
Sommige van julle kom baie selde oorhoofds.
As julle wettiglik tuis gehou word, sal ek julle nooit vra om te kom nie, of julle berispe vir die sorg vir julle huislike pligte, want julle het geen reg om legitieme besigheid wat gedoen moet word, te verlaat om hierheen te kom nie.
Maar ek is seker dat sommige van julle lui is, en mag kom as julle wil.
Ek bid die Here om julle ‘n roepe in die vorm van probleme in julle gewete te stuur totdat julle kom, want dit verswak ons almal baie in ons gebede wanneer ons getalle afneem; en wanneer mense begin om weeknag dienste te verag, is dit seker, vaarwel aan die lewenskragtige krag van godsvrug, want weeknag dienste is baie, baie die merk van die man.
Enige huigelaar sal op ‘n Sondag kom, maar ‘n man moet ‘n bietjie belangstelling in godsdienstige dienste neem om saam met die mense van God in gebed te meng.
Moet ek glo dat sommige van julle nie omgee of siele gered word of nie?
Moet ek glo dat sommige van julle, ons kerk lede, geen sorg het of ons bediening geseën word of nie?
Moet ek glo dat julle voortgaan om lede van ‘n kerk te wees waarin julle geen belangstelling het nie?
Moet ek glo dat dit vir julle niks is of Christus gekroon of verag word nie?
Ek sal dit nie glo nie, en tog neig julle afwesigheid van die gebedsbyeenkomste om my te laat vrees dat dit so moet wees.
Ek smeek julle om julle self in hierdie saak te verbeter, en soos die Koning se tuin reën en sonlig benodig, en ons kan dit nie verwag om dit te hê sonder gebed nie, laat ons nie vergeet om onsself saam te voeg soos die gewoonte van sommige is nie.
‘n Roep om Gebed
Oh, vir meer gebed, meer om te bid, en vir diegene wat bid, om met meer ywer en meer volharding in supplicatie te bid!
Een gunsteling wat ek wil vra.
As julle nie by die gebedsbyeenkomste kan kom nie— en baie van julle, weet ek, kan nie, en ek spreek julle nie aan nie, om julle te berispe—bid dan in die gesin, bid in die kamer vir ons.
Moet ons nie arm in gebed word nie.
Dit is ‘n slegte ding om arm in geld te word, want ons het dit vir ‘n duisend oorsake nodig, en kan nie sonder dit voortgaan nie.
Maar ons kan beter sonder geld klaarkom as wat ons sonder gebed kan klaarkom.
Ons moet julle gebede hê.
Ek het amper gesê, as julle ons nie julle daaglikse gebede gee nie, gee julle lidmaatskap op, want dit is nie goed vir julle nie, en kan ons nie nuttig wees nie.
Die allerminste ding wat ‘n kerk lid kan doen, is om met God te pleit dat die seën mag neerdaal.
Dit is die Koning se tuin, en wil julle nie vir dit bid nie?
Dit is die Koning se eie tuin waarin Hy graag wandel, en wat Hy met sy bloed gekoop het; sal julle gebede nie opgaan dat sy kerk kan floreer, en dat sy koninkryk kan kom nie?
Die Tuin van die Paradys Boven
En nou, laastens, oor hierdie punt.
Hierdie Koning se tuin, wat lewer dit?
As daar tyd was, het ek bedoel om te wag terwyl julle die vraag beantwoord het oor hoeveel julle produseer.
Soms in ons tuin het ons ‘n boom wat so vol vrugte is dat ons ondersteunings moet plaas om die takke te verhoed om te breek; daar is een of twee in hierdie kerk van daardie soort, wat baie vrugte vir God dra, en so swak in die liggaam is dat hulle se vrugbaarheid van ywer en ernst oos so te lyk asof dit hulle sou breek.
Ek bid God dat Hy hulle met sy genadige belofte mag ondersteun.
Ek is bang dat dit nie die prentjie van die meeste van ons is nie.
Julle sê soms vir die tuinier, “Sal daar enige vrugte op daardie boom wees hierdie seisoen? Dit is tyd dat dit moet wys.”
Hy kyk, en kyk, en kyk weer, en uiteindelik sê die goeie man, “Ek dink ek kan een klein een daarbo sien, meneer, maar ek weet nie of dit veel sal opbring nie.”
Dit, is ek bang, is die prentjie van baie professore.
Daar is vrugte, anders sou hulle nie geredde wees nie, maar dit is “’n klein een.”
“Hierin word my Vader verheerlik, dat julle baie vrugte dra; so sal julle my dissipels wees.”
Mag julle gebed wees, nie net vir vrugte nie, maar vir baie vrugte, en mag God dit stuur!
Onthou, as daar enige vrug is, behoort dit alles aan die Koning.
As ‘n siel gered word, sal Hy die glorie daarvoor hê.
As daar enige vordering gemaak word in die groot saak van waarheid en geregtigheid, sal die kroon op sy hoof geplaas word.
Die bewakers van die wingerd sal hulle honderde hê, maar die Koning self sal sy tienduisend keer tienduisend hê, want Hy verdien dit alles.
Die Tuin van die Paradys Boven
En nou, liewe vriende, voordat ek julle wegstuur, is daar nog een tuin wat ek moet noem, maar die tyd is so verby dat ek julle nie langer sal aanhou om daaroor te sê; dit is die TUIN VAN DIE PARADYS BOVEN.
Ek sal God se woord julle daaroor laat spreek, en dan is ek klaar.
“En hy het my ‘n suiwer rivier van water van die lewe gewys, helder soos kristal, wat uit die troon van God en van die Lam voortkom.
In die middel van die straat daarvan, en aan beide kante van die rivier, was daar die boom van die lewe, wat twaalf soorte vrugte dra, en haar vrugte elke maand oplewer: en die blare van die boom was vir die genesing van die nasies.
En daar sal geen vloek meer wees nie: maar die troon van God en van die Lam sal daarin wees; en sy diensknegte sal Hom dien: en hulle sal sy aangesig sien; en sy naam sal op hulle voorhoofde wees.
En daar sal geen nag daar wees nie; en hulle het geen kers nodig, nie die lig van die son; want die Here God gee hulle lig: en hulle sal vir ewig en altyd regeer.”
In daardie tuin van die paradys boven mag ons almal aan die laaste gevind word. Amen.
Skrifgedeelte Voor Die Preek
—GENESIS 2; MATTHÉUS 26:36-46.
Charles Spurgeon