“Moenie van die Kruis afsaag nie!”
Die stryd is fel en die las maak seer,
En dikwels sug u: “ek kan tog nie meer,”
Hou nog ‘n bietjie, want die ou kruis,
Lei gewis na die stad en die Vader se Huis.
Op ‘n harde steen aan ‘n woud se rand,
Sit ‘n moee grysaard met staf in die hand,
Hy kan nie meer verder, hy is so mat,
Omdat hy soveel swaar te verdure had.
So sit hy en peins oor sy lewe en las,
En oor dae toe alles nog sonskyn was.
Dan styg daar ‘n weemoed op in sy hart
Om weer te vlug vir die aardse smart,
En wyl daar ‘n storm in sy binneste loei,
Begin die trane oor sy wange vloei.
Maar eerlank begin hy hom weer te berus,
Want hy word van sy goddelike kindskap bewus
Bestyg hy die rand na sy huis teen die hang,
Daar le hy moeg van swerwe te rus,
Met ‘n hart wat smag na die hemelse kus
En daar in ‘n droom het hy eers verstaan
Dat die kruis hom die weg na die ewigheid baan.
Hy sien homself in pelgrimsgewaad,
Terwyl hy swoeg van vroeg tot laat,
Met ‘n grote kruis wat swaar op hom rus,
Stayp hy aan deur die stof van sy las bewus.
Eers is hy moedig, die doel wink van ver,
Skoon glinster die stad soos ‘n goue ster;
Maar fel brand die son en die kruis is so swaar,
En skielik word hy van ‘n rusplek gewaar.
Daar staan ‘n huisie so lief en skoon,
“O, sal dit nie heerlik wees daar te woon?”
Maar toe hy nou verder op reis wou gaan
Sien hy ‘n saag teen die huisie staan.
Toe dink hy, “maar nee, die kruis is te lank,
En hier is ‘n saag om die Heer voor te dank.”
Weer hervat hy die reis met ‘n ligter kruis,
En sy oe gevestig op die Vader se huis,
Weldra sien hy ook die stad voor hom staan,
En hy dink, “ag hoe heerlik om daarin te gaan.”
Maar daar tussen hom en die heerlike stad
Loop ‘n siedende stroom wat geen brug daaroor had.
Maar hoe hy ook soek om ‘n oorgang te kry,
Gewaar hy geen plek om die stroom te oorskry,
Daar val dit hom by van die kruis op sy rug
Dit dien hom waarskynlik net mooi vir ‘n brug.
Hy plaas dit versigtig dwarsoor die stroom,
Maar o wee, wat gebeur? Hy het nimmer kon droom
Dat die kruis eenmaal dien as ‘n brug
Hulploos staar hy die lewe terug,
En hy roep! “Ag, hoe kon ek dit waag,
Om ‘n stuk van die brug af te saag?”
Maar terwyl hy so bitterlik staan en ween,
Kom ‘n ander pelgrim ook daarheen,
Hy kom by die stroom, sy kruis pas net goed
En hy gaan na die stad met ‘n bly gemoed.
Toe dink ons pelgrim, “Ek gaan ook probeer
Om oor hierdie kruis na die stad terug te keer.
Maar toe hy begin, het sy bruggie gekraak,
En met vreeslike angs het hy toe ontwaak.
Dit was maar ‘n droom, maar nou weet hy gewis
Dat die kruis wat so swaar op skouers hier rus
Hom daarbo sal beloon met ‘n liefklike vrug.
As hy dit kan gebruik as ‘n oorgangsbrug.
En nou, liewe pelgrim op die ewige reis,
Hoe swaar is jou las en hoe groot is jou kruis?
Dink aan die grysaard, en leer uit die droom,
Dat die kruis van die lewe word eendag ‘n kroon
En hoe groter die kruis, hoe sterker die brug,
As jy eenmaal oor die doodsjordaan vlug.
All Nations Gospel Publishers – P.O.Box 2191 Pretoria RSA