’n Magtige Pleidooi – Charles Spurgeon

’n Magtige Pleidooi

“U was my hulp; verlaat my nie, en verlaat my nie.” Psalm 27:9.

In Tydens van Benoudheid

In tye van benoudheid is dit dikwels ’n moeilikheid om ’n keuse van helpers te hê, want terwyl ons besig is om ons keuse te maak, mag die gevaar ons al oorgeneem het. Terwyl die jakkals besin oor watter kant om te hardloop, het die honde hom vasgegryp. Terwyl die siek man die dokter kies en die medisyne oorweeg, het sy siekte hom oorwin. Dit is goed om tot een enkele hulp afgesny te wees, as daardie hulp alles is wat ons nodig het. Dit is vir ons voordeel, in so ’n geval, om geen alternatief te hê nie, maar om, soos die ou spreekwoord sê, Hobson se keuse te hê—dit of niks. Die gelowige bevind hom presies in daardie toestand. Hy moet op sy God vertrou of sonder hoop bly. Hy waak nie om na ander te kyk soos hy vroeër gedoen het nie, want hy het hulle onbevoegdheid ontdek. Hy kan nie op homself staatmaak soos hy eens so dwaas was om te doen nie, want hy het, deur bitter ondervinding, die dwaasheid van selfvertroue geleer. Hy is gedwing om na die Here, alleen, te kyk. Geseënd is daardie wind wat die skip na die hawe dryf, geseënd is daardie golf wat die matroos op die rots van veiligheid was, en geseënd is daardie benoudheid wat ’n man dwing om slegs in sy God te rus. So was die toestand van die psalmis toe hy hierdie teks geskryf het. Sy gees het alleen na God gekyk. In sy vorige ervaring het die goedheid van die Here gestraal as die pole ster van sy lewensreis, en daarom het hy, wat die toekoms betref, sy oë stewig op daardie een seker leiding lig gesit en in die God van sy verlossing vertrou.

’n Persoonlike Pleidooi

In die pleidooi tot die Here is dit goed om ’n pleidooi gereed te hê vir gebruik, ’n pleidooi wat onder alle omstandighede en toestande beskikbaar is, ’n pleidooi wat ons eie is, nie van ander mense se monde gehuurd en miskien net half geskik vir onsself nie. ’n Pleidooi wat uit ons innerlike bewustheid opborrel, en ons eie persoonlike pleidooi is, wat gewig in ons eie siel voel, en daarom met selfvertroue voor die troon van genade aangedring word. Dit is goed om ’n eenvoudige pleidooi te hê, een wat ons self kan verstaan. Want wanneer ons in twyfel is, is ons soos mense in ’n mis, en moet ons duidelike riglyne hê of ons sal ons pad mis. As ons ’n kaart in ’n mis het, moet dit baie duidelik wees, anders kan ons dit nie sien nie. En wanneer ons met God in probleme pleit, moet die pleidooi baie duidelik wees, anders mag ons gedagtes so verwar wees dat ons dit nie kan aanvoer nie. ’n Siel in ernstige nood is nie in ’n geskikte toestand om haarself oor diep en donker redenasies te verwar nie; dit benodig ’n kind se pleidooi, net soos Dr. Guthrie, toe hy naby die dood was, “Bairn’s Hymns” benodig het. Geseënd is dit dan, as ons ’n pleidooi het soos dié van die teks, “U was my hulp,” want dit is ’n huislike, persoonlike, geskikte, eenvoudige argument wat nie van ver af deur subtiele wysheid gehaal is nie, maar tuis in ons eie ervaring gegroei het. Hy wat lees, kan dit lees, en arme reisigers mag dit verstaan. Die ongeleerdes kan dit net so goed gebruik as die geleerdes. “U was my hulp; verlaat my nie, en verlaat my nie.”

Die Krag van die Pleidooi

Verder is hierdie pleidooi goed en vol werklike krag, en ek hoop, voordat ons vanoggend klaar is, sal ons in staat wees om te wys dat daar veel hemelse logika in is, en dat dit veral vol is van daardie soort argument wat die Allerhoogste met sekerheid sal oorwin. Dit mag dalk goed wees om hier te bely dat die pleidooi voor ons nie een is wat gewoonlik beskikbaar is met ons medemens nie. Want as hulle ons voorheen gehelp het, kom hulle dikwels tot die gevolgtrekking dat die volgende keer ons by ’n ander deur moet klop. Francis Quarles het die gewone manier van mense goed uitgedruk—

“Die man se pleidooi tot die man is, dat hy nooit weer sal bedel, en dat hy nooit voorheen gebedel het—

Die man se pleidooi tot God is, dat hy ’n vorige versoek verkry het, en daarom vra hy weer.”

Hoe goed is die God wat ons dien, dat, wanneer ons vra, Hy sy ou geskenke as voorbeelde van sy nuwe maak!

Uitsonderings en Voorbeelde

Daar is egter uitsonderings op die algemene gebruik van die mensdom. Ek het onlangs ’n geval in Mr. Moody Stuart se “Recollections of Dr. John Duncan, of Edinburgh” gelees, wat ’n pragtige karakter en beroemde Hebreeus geleerde was, en onlangs hemel toe gegaan het, tot groot verlies van die Vrye Kerk. In daardie boek het ek die volgende passage gevind—“Hy was maklik mislei, maar die misleiding het hom nooit suur gemaak nie, en hy was bereid om dit te aanvaar vir die kans om goed te doen. Hy het gesê, ‘Ek vind hulle weet hoe om om my te draai. Hulle sê, “Jy het my voorheen gehelp,” en ek kan dit nooit weerstaan nie. Dit leer my hoe om te bid.’”

Hoe Diepsinnig is die Pleidooi

Ek dink nou aan dit, baie van ons hou daarvan om ons ou pensioenarisse te help, en hulle kom baie moedig na ons deur, terwyl hulle die vele kere onthou waarop hulle geslaag het. As jy ’n man ’n guns verskeie kere verleen, word hy baie vry om dit weer te soek. Dit lyk dus asof selfs onder mense die pleidooi, “U was my hulp,” ’n pleidooi kan wees, en dit is sekerlik die meest invloedryke argument by God. Geen mens sal van die Poort van Genade verwerp word wat met hierdie op sy lippe kom—

“U het in elke behoefte gehelp,

Dit versterk my om te pleit.

Na so veel genade vantevore,

Sal U my uiteindelik laat sink?”

Voortgang van die Boodskap

Ek sal vanoggend so spreek: Eerstens, sal ek probeer om ervaring dankbaar haar verhaal te laat vertel—“U was my hulp.” Dan sal ek nood dringend ervaring laat pleit—“Verlaat my nie, en verlaat my nie.” En dan sal ek ervaring solid om geloof onderrig—hoe om te bid en hoe om ’n antwoord te verwag—“U was my hulp; verlaat my nie, en verlaat my nie.”

Ervaring Dankbaar Vertel

Eerstens, liewe vriende, laat ons luister na ERVARING DANKBAAR HAAR VERHAAL VERTEL, “U was my hulp.” Ek, die prediker, kan sê, en moet met my hele hart sê, “O God, U was my hulp.” Rus ’n minuut, en laat die getuienis herhaal word deur almal wat dit kan verklaar. Ek weet dat baie van julle, as dit die regte tyd was, sou opstaan en sê, “O God, U was my hulp.” Wat sou ons gedoen het sonder die hulp wat ons in tyd van nood gegee is, wat ons deur die Here self gegee is? Hoe majestueus het ons God sy mag en genade ten gunste van ons ten toon gestel! Baie van julle wie se koppe met die silwer hare van ouderdom versier is, sal sê, met bewing en traan, “U was my hulp.” Ja, en daardie van julle in middel lewensjare, wat met die sorg en beproewings daarvan worstel, kan niks anders doen as om vrolik te erken, “Die Here is my helper, en was lankal so.” En die jonger van ons, wat onlangs die harnas aangetrek het, wil nie agterbly nie, want selfs in hul kort konflik het hulle soveel hulp ontvang dat hulle bly erken, “U was ons hulp.” As hande nou opgetel moes word, dat ons in een oogopslag kan sien wie kan sê dat God hulle gehelp het, wat ’n woud van hande sou opgaan in hierdie Tabernakel vanoggend! Ja, Here, ons u dienaars, wat hier in duisende bymekaar is, bely plechtig dat U ons hulp was. Nou, aangesien ek nie die individuele ervarings van elke persoon hier teenwoordig kan beskryf nie, sal ek net ’n bietjie oor die man wat hierdie woorde geskryf het sê. Aangesien ons hulle in hierdie Psalm vind, en aangesien sy ervaring merkwaardig soortgelyk aan elke ander heilige is, mag ons dalk die meeste van julle in een of ander punt of ander aanraak. David kon baie vroeg sê, “U was my hulp,” want terwyl hy nog ’n jongeling was, het die seun van Isai die Here gesoek en in geestelike lewe geworstel. Ek dink sy vroeë ervaring was baie duidelik en gemerk, en een waarin baie reddende hulp getoon is. Hy het diep oortuigings van sonde gehad, ’n duidelike visie van die groot vervangingsoffer wat geoffer sou word, en uiteindelik het hy ’n baie blye gevoel van regverdigmaking deur geloof verkry. David kon terugkyk na die dae van sy jeuglike bekering, toe hy hard gestry het met twyfel en vrees, en sonde gepleeg het, en sonde binne hom woon, en tog was hy in staat om sy vertroue in die groot offer te plaas, sodat hy in retrospeksie gesê het, “U was my hulp.” Ek nooi elke bekeerde persoon hier uit om terug te kyk na daardie moeilike tyd toe hy die Here met ’n las van sonde op sy rug gesoek het, aangeval deur ’n duisend sondes, en belemmer deur tien duisend versoekings. U was destyds, op die wonderlikste manier, gehelp. U is gehelp om aan die voet van die kruis te val, en gehelp om op te kyk en die perfekte versoening daar te sien, aangebied deur die Verlosser. U was gehelp om u las in u Verlosser se graf te laat, en gehelp om weg te kom met ’n nuwe lied in u mond, die soet geur van wat daar tot hierdie uur is.

Inleiding

“U was my hulp; laat my nie alleen nie, verlaat my nie.” Psalm 27:9.

In tye van nood is dit ietwat moeilik om keuse te maak uit helpers, want terwyl ons ons keuse maak, mag die gevaar ons reeds oorweldig het. Terwyl die vos oorweeg het watter kant toe te hardloop, het die hounds hom vasgegryp. Terwyl die siek man die geneesheer en medikasie oorweeg het, het sy siekte hom weggevat. Dit is goed om op een enkele hulp gebind te wees, as daardie hulp alles is wat ons nodig het. Dit is vir ons beter, in so ‘n geval, om geen alternatief te hê nie, maar om, soos die ou gesegde sê, Hobson se keuse te hê—daardie of niks. Die gelowige is presies in daardie toestand. Hy moet in sy God vertrou of sonder hoop bly. Hy durf nie meer na ander kyk soos hy eens gedoen het nie, want hy het hulle ondoeltreffendheid ontdek. Hy kan nie op homself vertrou nie, soos hy eens stom genoeg was om te doen, want hy het, deur bitter ervaring, die dwaasheid van selfvertroue geleer. Hy is gedwing om alleen na die Here te kyk. Geseënd is die wind wat die skip in die hawe dryf, geseënd is die golf wat die seeman op die rots van veiligheid spoel, en geseënd is die nood wat ‘n mens dwing om slegs in sy God te rus. So was die toestand van die psalmis toe hy die teks geskryf het. Sy gees het net na God gekyk. In sy verlede het die goedheid van die Here gebrand as die pole ster van sy lewensreis, en daarom het hy, wat die toekoms betref, sy oë stewig op daardie een betroubare lig gefokus en in die God van sy redding vertrou.

‘N Smeking Uit Die Diepte

In die aanroeping van die Here is dit goed om ‘n smeking gereed te hê, ‘n smeking wat beskikbaar is onder alle omstandighede en toestande, ‘n smeking wat ons eie is, nie geleen van die monde van ander mense, en miskien maar half geskik vir ons. ‘n Smeking wat uit ons innerlike bewustheid opborrel, en ons eie persoonlike smeking is, gevoel as gewigtig in ons eie siele, en daarom met selfvertroue voor die troon van genade aangevoer. Dit is goed om ‘n eenvoudige smeking te hê, en een wat ons self kan verstaan. Wanneer ons twyfel, is ons soos mense in ‘n mis, en moet duidelike riglyne hê of ons verloor ons pad. As ons ‘n kaart in ‘n mis het, het ons dit nodig om baie duidelik te wees, anders sal ons dit nie kan sien nie. En wanneer ons by God pleit in moeilikheid, moet die smeking baie eenvoudig wees, anders mag ons gedagtes so verward wees dat ons dit nie kan aanvoer nie. ‘n Siel in ernstige nood is in geen geskikte toestand om oor diep en donker redenasies te peins nie, dit benodig ‘n kind se smeking, net soos Dr. Guthrie, toe hy naby die dood was, “Bairn’s Hymns” nodig gehad het. Geseënd is dit, as ons ‘n smeking soos dié van die teks het, “U was my hulp,” want dit is ‘n gesellige, persoonlike, geskikte, eenvoudige argument wat nie van ver af geleen is deur subtiele wysheid nie, maar tuis gegroei is in ons eie ervaring. Hy wat hardloop, mag dit lees, en arm pelgrims mag dit verstaan. Die ongeleerde kan dit net sowel gebruik as die geleerde. “U was my hulp; laat my nie alleen nie, verlaat my nie.”

God se Aanmoediging en Help

Verder is hierdie smeking goed en vol werklike krag, en ek hoop, voordat ons klaar is vanoggend, sal ons in staat wees om te wys dat daar baie hemelse logika in is, en dat dit uiters vol is van daardie soort argument wat die meeste geneig is om by die Allerhoogste te oorwin. Miskien mag dit goed wees, om hier te erken dat die smeking wat ons het nie een is wat gewoonlik met ons medemens beskikbaar sou wees nie. Want as hulle ons voorheen gehelp het, kom hulle oor die algemeen tot die gevolgtrekking dat die volgende keer ons by ‘n ander deur moet klop. Francis Quarles het die gebruiklike manier van mense goed uitgedruk—

“Die mens se smeking aan die mens is, dat hy nooit weer sal vra, en dat hy nooit tevore gevra het— Die mens se smeking aan God is, dat hy ‘n vorige versoek verkry het, en daarom vra hy weer.”

Hoe goed is die God wat ons dien, dat, wanneer ons vra, sy ou geskenke as voorbeelde van sy nuwe maak! Tog is daar uitsonderings op die algemene gebruik van die mensdom, want ek het die ander dag ‘n geval in Mr. Moody Stuart se “Recollections of Dr. John Duncan, of Edinburgh” gelees, wat ‘n pragtige karakter en ‘n beroemde Hebreeuse geleerde was, en onlangs na die hemel is, tot groot verlies van die Vrye Kerk. In daardie boek het ek die volgende passage gevind—“Hy was maklik mislei, maar die misleiding het hom nooit verbitter nie, en hy was bereid om dit te aanvaar vir die kans om goed te doen. Hy het gesê, ‘Ek vind hulle weet hoe om my rond te kry. Hulle sê, “U het my voorheen gehelp,” en ek kan dit nooit weerstaan nie. Dit leer my hoe om te bid.’”

En nou dink ek daaraan, baie van ons hou daarvan om ons ou pensioenarisse te help, en hulle kom baie moedeloos by ons deur en onthou die vele kere waarop hulle geslaag het. As jy ‘n man verskeie keer ‘n guns verleen, word hy baie vry om dit weer te soek. So blyk dit dat selfs onder mense dit mag wees “U was my hulp,” en dit is beslis die meeste heersende argument by God. Geen mens sal van die poort van genade afgekeer word wat met hierdie op sy lippe kom—“U het in elke behoefte gehelp, Dit maak my moed om te pleit. Na soveel genade verlede, Sal U my uiteindelik laat sink?”

Ervaring Wat Haar Verhaal Vertel

Ek sal vanoggend op die volgende manier spreek: Eerstens, sal ek probeer om ervaring dankbaar haar verhaal te laat vertel—“U was my hulp.” Dan nood wat dringend ervaring pleit—“Laat my nie alleen nie, verlaat my nie.” En dan ervaring wat geloof gesond onderrig—wat haar leer hoe om te bid, en hoe om ‘n antwoord te verwag—“U was my hulp; laat my nie alleen nie, verlaat my nie.”

Ervaring Dankbaar Wat Haar Verhaal Vertel

Eerstens, liewe vriende, laat ons luister na ERVARING DANKBAAR WAT HAAR VERHAAL TELL—“U was my hulp.” Ek, die prediker, kan sê, en moet met my hele hart sê, “O God, U was my hulp.” Rus ‘n minuut, en laat die getuienis herhaal word deur almal wat dit kan verklaar. Ek weet dat baie van julle, as dit die gepaste tyd was, sou opstaan en sê, “O God, U was my hulp.” Wat sou ons gedoen het sonder die hulp wat aan ons gegee is in tyd van nood, wat aan ons gegee is deur die Here Self? Hoe grand het ons God sy krag en genade aan ons se kant getoon! Baie van julle wie se hoofde versier is met die silwer hare van ouderdom, sal met bewing, traanvullende beklemtoning sê, “U was my hulp.” Ja, en die van julle in die middeljare, wat baklei met die sorg en toetsings daarvan, kan niks anders doen nie as om vrolik te bely, “Die Here is my Helper, en was dit lankal.” En die jonger onder ons, wat onlangs die harnas aangetrek het, sal nie graag uitgesluit wil wees nie, want selfs in hulle kort stryd het hulle sulke hulp ontvang dat hulle bly erken, “U was ons hulp.” As daar hande opgestyg moes word om te sien wie kan sê dat God hulle gehelp het, wat ‘n woud van hande sou hierdie Tabernakel vanoggend opgestyg het! Ja, Here, ons U dienaars, bymekaar in duisende, bely plechtig dat U ons hulp was.

David se Jeug en Ervaring

Nou, aangesien ek nie die individuele ervarings van elke persoon hier teenwoordig kan beskryf nie, sal ek net ‘n bietjie oor die man wat hierdie woorde geskryf het sê. Aangesien ons hulle in hierdie Psalm vind, en aangesien sy ervaring merkwaardig soortgelyk aan elke ander heilige is, mag ons dalk die meeste van julle in een of ander punt

Inleiding

Wat ‘n verhaal van genade kan sommige van ons vertel! Geen roman wat ooit saamgestel is, kan ooit in belangrikheid vergelyk met my eie ervaring van God se goedheid nie, en ek dink daar is baie hier wat dieselfde kan sê van hul lewens. Ryk met gebeure, oorvol van wonders, propvol van wonderwerke het ons lewens geword, want God het so goed met ons gemaak dat ons dikwels verbaas staan oor wat Hy gedoen het. “U was my hulp.” Ja, ek sal die hele loopbaan van my lewe in daardie een sin saamvat, en soos ons ‘n portret in ‘n paar lyne geskat het, so sal ek my hele loopbaan in miniatuur aan u gee—“U was my hulp.” Luister dan na die lied van ervaring en haas om aan te sluit. Dit is die meeste charmant en opbeurend—“U was my hulp.”

Nood wat Ervaring Pleit

1. Ervaring se Regverdigings

Ons tweede punt is NOOD WAT ERVARING PLEIT—“U was my hulp; laat my nie alleen nie, verlaat my nie.” Eerstens, U was my hulp, daarom is dit in ooreenstemming met U heiligheid om my te help. Here, ek is ‘n arm sondaar, onwaardig om opgemerk te word, en my twyfel en vrees sê soms dat dit nie reg sou wees vir U oneindig heilige majesteit om na so ‘n rebelleerlike wurm soos ek te kyk nie. Maar, Here, U het dit alreeds gedoen, U was my hulp. En as dit nie verkeerd was vir U om my een keer te help nie, sal dit nie verkeerd wees vir U om my twee keer te help nie. As dit nie U onberispelike rok bevlek het om ‘n hand uit te steek na ‘n vallende en veroordeelde siel in vroeë jare nie, sal dit nie U suiwerheid bevlek om my weer met U hand te help nie. Ek seën dus U neerbuigende goedheid, en vra U om my nie te verlaat nie! U was my hulp, en dus; in die tweede plek, is dit binne U vermoë om my te help. Want, Here, my geval vandag is nie erger as toe U my vroeër gehelp het nie, of, as dit is, is U algenoegsaam. Here, help my uit hierdie benoudheid, want U het my in die verlede verlos. Ek was destyds swak en vriendloos, en kon myself nie help nie, maar U eie arm van genade was volkome gelyk aan die nood. Here, ek weet dit is steeds voldoende. As U nooit my siel uit so ‘n ingewikkelde en verwarrende geval verlos het nie, mag ek dalk getwyfel het. Maar aangesien U reeds my hulp was in tye van groot benoudheid, toe geen weg van verligting sigbaar was nie, is U in staat om my weer te help. Daarom gryp ek aan die hand van U krag, en die arm van U sterkte. U was my hulp. Daarom kan U my weer help, O Jehovah! Ek weet U kan!

2. Wysheid en Liefde as Pleitgrond

Weereens, my beroep is op U wysheid. Here, U was my hulp, en as U my nou nie help nie, sal al daardie hulp verniet wees. Dit is nutteloos om my tot hierheen gehelp te het, as U my nie tot die einde help nie. Nou, Here, ek weet U begin nie bou, en laat die werk dan onbeëindig nie, sodat die wat verbygaan mag sê, “Hy het begin bou, maar was nie in staat om te voltooi nie.” U het in my belegging gemaak, goeie Here; U het diep in die uitgawes van genade en liefde met ‘n arm wurm soos ek gegaan, en as U U hand stop, Here, sal U alles wat U beleggings gemaak het, verloor. U moet reg deur met dit gaan, Here, anders sal U al die werke van U liefde, en U krag, en U goedheid wat U reeds so oorvloedig aan my spandeer het, verloor. Is dit nie ‘n goeie pleitgrond nie? “U was my hulp”—Here, as dit wys was om my tot hier te help, moet dit wys wees om daarmee voort te gaan. Sou dit wys gewees het om Israel in die woestyn te bring en hulle met manna vir 40 jaar te voed, en dan hulle van honger te laat sterf? Wat sou die Egiptenaars sê? Sou hulle nie vra, “Waarom het Hy hulle in die woestyn gebring? Waarom het Hy hulle so ver gelei, en daarna hulle laat vergaan?”

3. Onveranderlikheid en Liefde

Wel, ons digter sê—“Die werk wat wysheid onderneem, verlaat ewige genade nooit.” Want, as dit wys is om mee te begin, moet dit wys wees om dit voort te sit. Here Jesus, U het my siel liefgehad soos Jakob Rachel liefgehad het, en hy was verplig om sewe jaar te dien om haar te wen. En as hy ses en ‘n half jaar gedien het, en dan opgehou het, sou hy nooit sy Rachel gehad het nie. En U het, in U onmeetlike liefde, vir my hierdie jare gedien, maar as U nou ophou, sal ek nooit Une eindig wees nie. My arme siel moet vergaan, tensy, tot die laaste uur van die lewe, U my steeds in genade bedien en my met U genade verfris. Vir my eie siel is hierdie pleitgrond, “U was my hulp,” ‘n baie kragtige hou op goddelike wysheid, en is ‘n dringende rede waarom ek steeds genade kan vra. Miskien lê die rugbeen van die argument in die eienskap van onveranderlikheid. “U was my hulp, as U kan verander, kan U my verlaat. Maar as U werklik, Jehovah, “Ek is wat Ek is,” dieselfde vir altyd en altyd, as U eens geseën het, is U verplig deur die krag van U natuur om reg deur te seën, solank as wat U God is, en ek benodig U seën.” Het U nie gesê, “Ek is God, Ek verander nie; daarom, julle seuns van Jakob, word julle nie verbruik nie”? Wat ‘n geseënde note bevat daardie teks. Hy wat jou tot vandag toe bewaar het, as Hy verander het, mag Hy jou verlaat, maar aangesien Hy nie kan verander nie, sal Hy jou regdeur dra. Hoe kwaad is ons om aan ons getroue God te twyfel! Die son het gister opgeloop, en niemand het getwyfel dat dit vanaand sou opkom. En daar is geen mens wat leef wat nie glo dat die son môre sal skyn nie. Vertrou jy die son, en sal jy nie vertrou op die God wat sy lig aansteek nie? Die gety kom op na die kus, en trek dan terug volgens die gereelde beweging van die maan, en almal vertrou die gety, en is voorbereid vir sy koms en vertrek. En kan jy die onbetroubare see vertrou, en sy wispelturige golwe, en nie op die onveranderlike God rus nie? Jy sê die ding wat was, sal wees, en sekerlik was God vir ewig en altyd, en het Sy beloftes aan Sy volk behou, en daarom sal die ding wees. As die hemel bo gemeet kan word of die aarde ondersoek kan word, as die ordonnansies van die son en die maan verander kan word, dan mag God Sy volk verlaat, maar dit kan nie, mag nie wees terwyl Hy steeds dieselfde is.

4. God se Liefde as Pleitgrond

Ek dink daar is nog ‘n argument hier, naamlik, ‘n beroep op God se liefde. “U was my hulp.” Here, sekerlik, as U my genoeg liefgehad het om my voorheen te help, sal U my genoeg liefhê om my steeds te help. Dit is die pleitgrond van ‘n kind na ‘n vader. “Vader, U het my altyd gevoed, sal U my laat sterf van honger? U het my altyd geklee; sal U my kaal laat?” Dit is die argument van ‘n eggenoot na haar man soos sy vir hom sê, “My Man, U het my nog nooit gefaal nie. Wat ek ook al nodig gehad het, het U aan my voorsien. Verlaat my nie en laat my nie alleen nie.” U weet hoe die pleitgrond krag het met ‘n hart wat met werklike liefde aangeraak is. Dit is met ons en ons God, asof Hy ons halfpad deur ‘n woestyn geleide het. Ons het nie een duim van die pad geken nie, en het geen voorsiening daarvoor gehad nie, maar Hy het tot dusver gehelp. As, toe Hy ons reg in die middel van die verwoesting gebring het, Hy sou gesê het, “Nou gaan ek jou verlaat,” as ons in so ‘n toestand was dat op woestynsand, waar daar geen pad en geen skuiling was nie, ons gids sou sê, “Nou moet ek jou aan jouself oorlaat,” sou ons hom aan die mou vasgryp, en sê, “Verlaat my nie. Ek vra u om my nie te verlaat nie, anders, waarom het u my hier gebring? Alle vriendelikheid van die verlede sal net wreedheid wees, ‘n doelbewuste terging van my, as u my verlaat. Waarom het u my hier gebring? Ek het die hele pad gekom. Ek het op u vertrou vir alles. Ek sou nie alleen so ver gekom het nie, en sal u my nou verlaat?” Oh, ek dink geen man sou so wreed wees om so ‘n argument te weerstaan. Hy sou sê, “As ek in my vriendelikheid die leiding van hierdie arme onwetende wese onderneem het, en hom so ver gebring het, kan ek hom nie verlaat totdat ek hom veilig by die huis ingebring het nie.” Sal die Here minder vriendelik wees as die mens?

5. Vertroue in God se Liefde

Stel jou voor dat ‘n kind in die see geval het, en jy is ‘n sterkte swemmer en het van die boot geswem en die kind vasgegryp, en jy dra hom op jou skouers en swem na land. Veronderstel jy moet skielik sê, “My kind, ek het iets vir jou gedoen, maar sal nie meer doen nie. Ek moet jou in die see laat val.” Sou die klein een nie sê, “Meneer, U het my opgehaal toe ek sink, ek sou lankal dood gewees het maar vir u. Moet my nie laat val nie, meneer. Swem weer, meneer. Laat my steeds aan u vasklou.” Ons mag op dieselfde manier met God redeneer. “My God, my God, as U bedoel het om my te laat verlore gaan, waarom het U dit nie jare gelede gedoen, en my na die hel laat gaan sonder hoop nie? Maar nou het U my ‘n hoop op die hemel gegee. U het my iets van die vreugde van heiligheid laat weet. Sommige liefde vir U, en sommige verlange na U het my siel geroer. Sal U my nou verlaat, O my God? Dit kan nie, mag nie wees nie.” Die pleitgrond is kragtig, broeders, ek ken geen beter nie. “U was my hulp; verlaat my nie, verlaat my nie.”

Ervaring wat Geloof Instrueer

6. Ervaring as Geloofsgeleier

Nou, derdes, en kortliks, hier is ERVARING WAT GELOOF INSTRUEER. My eerbiedige broeders en susters, die eerste woord van hierdie onderrig is aan julle. Ervaring sê aan geloof, “Vertrou op God, want Hy was jou hulp vir so lank.” Hoe lank? Vyftig jaar vir sommige van julle. Hoe oud is jy, sewentig of tagtig? God was jou hulp, dan, al daardie tyd. Hoe lank verwag jy om te lewe, om tagtig te wees? Jy is nou sewentig. Alles wat jy deur sewe agtste van die lewe gesien het, is dat Hy ‘n getroue God is. Kan jy Hom nie vertrou vir die ander agtste nie? Jou son sak, sy skadu’s rek, maar van vroeg oggend deur die hete middag het Hy goed vir jou gewees. Kan jy Hom nie vertrou vir die laaste paar ure van die aand nie? Verseker, verseker, verdien God dat sulke langdurige vriendelikheid nie met ondankbare twyfel ontvang moet word nie. As Hy bedoel het om vir jou ‘n leuenaar te wees, sou jy dit al voorheen ontdek het. As Sy beloftes bedoel was om mislukkings te wees, sou dit mislukkings vir jou gewees het voordat jy so ver gekom het. Oh, glo Hom vir die res van die lewe, en gaan singend die hemel in, “U was my hulp.” Mag die Heilige Gees, die Trooster, jou in staat stel om alle ongeloof neer te sit!

7. Getrouheid in Ervaring

Die Here het ons so konstant gehelp dat die feit ons geloof bevestig. As ons terugkyk op ons lewens, en ‘n punt of twee kan vind waar God ons verlaat het, mag ons dan ons geloof laat vaal. Ek kan net spreek soos ek vind, ek kan nie een voorbeeld vind in my hele lewe waarin God ontrou of onvriendelik was nie. As ons nooit aan God twyfel totdat ons rede daarvoor het nie, sal ons nooit enige twyfel hê solank ons lewe. Gister, toe ek na sommige klein voëltjies in ‘n hok kyk, het ek vir myself gedink, “Hierdie arme klein diere is heeltemal afhanklik van diegene wat hulle voer. As saad en water nie aan hulle verskaf word nie, kan hulle hulleself nie help nie, en moet sterf. En tog sit hulle daar en sing met al hulle mag. Hulle toestand van afhanklikheid benoud hulle nooit nie. Hulle het volmaakte vertroue in hulle oppassers.” En ek het gedink, dit is presies my posisie. Ek is God se singende voël. Miskien wonder ek waar ek my brood van gaan kry, of my preek vir volgende Sondag, en ‘n groot aantal sorg en probleme kom na my toe. Maar waarom moet ek ontsteld wees? In plaas daarvan om my oppasser wat my hierdie jare gevoed het, te wantrou, sou ek nie beter wees om te sit en sing so hard as wat ek kan nie? Sou dit nie die beste wees om te doen nie? Die voël doen dit, en waarom moet ‘n mens dit nie doen nie, wat veronderstel word om meer brein as ‘n voël te hê, maar wat soms nie skyn te hê nie? Kom, broeders, kom! Die Here was konstant waar, laat ons nie twyfel nie. En dan het Hy ons so besonderlik gehelp. Sommige hier teenwoordig het in baie merkwaardige beproewings deurgegaan, proewe wat ander mense nie beleef het nie—ten minste, so dink hulle—het op hulle geval, en tog het hulle merkwaardige reddings en hulp ontvang. Wel, dan, wanneer jy in die merkwaardige dilemma van sterwe kom, sal jy die merkwaardige genade hê om te juig wanneer jy sterf. Of, as enige ander merkwaardige beproewing jou tussen hier en die hemel moet opwag, sal jy buitengewone verlossing vind van Hom wat jou hulp was. En ek mag sê, ter afsluiting, God het tot nou toe ons op so ‘n manier gehelp dat Hy Homself verheerlik het. Ons kon nie geglo het dat Hy so genietig Sy goddelike eienskappe kon illustreer soos Hy in ons verlede biografie gedoen het nie. Daar was sulke flitse van lig uit Sy uitstekende heerlikheid dat ons verstom was. So sal dit wees tot die einde. God sal verheerlik word in ons sterflike liggame terwyl ons lewe, en wanneer ons kom om te sterf. Hy was ons hulp, en Hy sal ons hulp wees totdat, soos ‘n rol, hierdie wêreld opgerol word, en tyd self eindig, en ons die ewigheid bereik.

Laaste Gedagtes

Ek het twee of drie meer gedagtes om uit te spreek, en ek het klaar. Vir selfregverdigende persone kan ons teks geen soetheid hê nie. Jy het altyd jou beste gedoen, en was baie godsdienstig. Jy het geglo dat jy die ewige lewe verdien, en jy het in baie goeie terme met jouself gestaan. God was nie jou hulp nie, jy het dit nie nodig gehad nie. Jy het baie goed sonder dit geklaar. Jy het nie ‘n reiniging in die bloed van Jesus nodig nie, want jy was nooit ‘n baie groot sondaar nie. Jy benodig nie hulp van die Heilige Gees nie. Jy was altyd in staat om die formaliteite van godsdiens aan te spreek sonder hulp van supernatuurlike krag. Dit is jou geheime oordeel oor jou toestand. Jy kan nie sê, “U was my hulp nie,” en ek waak dat jy nie bid nie, “Verlaat my nie, verlaat my nie.” Jy sien nie die nood nie. Wel, jou verbeelde redding is so ‘n een dat hoe gouer jy daarvan ontslae raak, hoe beter. Dit is so ‘n een dat as jy ‘n maalsteen om sy nek kan sit, en dit in die see sink, sal jy goed doen. Want as jy dit nie doen nie, sal dit jou in die hel vir ewig sink. Daardie hoop van redding wat nie op Christus en die krag van God gegrond is nie, maar wat in self rus, is niks anders as ‘n vervalsing. Dit is verdoemenis met goud oor, niks beter nie. Weg met dit! Weg met dit! En oh, mag jy gemaak word om so skuldig, so hulpeloos, heeltemal afhanklik van genade en goddelike krag, en dan sal jy op die pad van redding wees, maar nie totdat dan nie. Oh, mag die Gees van God jou dit leer! Ek het hier, ‘n arme bewing siel wat Christus soek, en hy sê, “O meneer, ek kon nie die pleitgrond van die teks vanoggend gebruik nie.” Wel, geliefde vriend, miskien nie in die sterk sin waarin die Christen kan nie, maar jy mag dit steeds in ‘n mate gebruik. Byvoorbeeld, jy benodig vergifnis; jy benodig redding. Jy kan vir jou hemelse Vader sê, “O God, U het my ellendige lewe bewaar. U het die son beveel om op die boos asook die goeie te skyn. U het die reëns en die oes vir my gestuur sowel as vir die beste van U dienaars. Oh, as U dit gedoen het, doen meer, en stuur my die gawes van U genade.” Verder, arme hart, kan jy sê, “U het my die Sabbat gegee. U het my toegelaat om met U dienaars saam te sit. Alhoewel die geringste van hulle almal, laat U my toe om die stem van evangelie uitnodiging te hoor. U spreek tot my, en sê, ‘Glo in die Here Jesus Christus, en jy sal gered word.’ Oh, kroon hierdie gawes deur vir my geloof te gee, deur my lewe te gee, die lewe van U Heilige Gees. Red my, red my met ‘n groot redding.” Ek dink dit is ‘n goeie pleitgrond en veral as jy kan byvoeg, “O God, U het U Seun Jesus as ‘n verzoening vir sonde opgestel, en verklaar dat elkeen wat in Hom glo nie verlore sal gaan nie, maar ewige lewe sal hê. Ek vertrou in Hom, en rus my siel alleen op Hom. Verwerp my nie! Laat my U groot redding weet, of ek verswak, flou, en sterf.” Jy sal nie lank in so ‘n geval wees nie. As jy glo, is alles joune. As jou enigste hoop in Hom wat aan die kruis gebloei het is, is jou oortredings reeds uitgewis. Gaan, en sonde nie meer nie! Vrede wees met jou! Wees van goeie moed! Die Here het reeds na jou gekyk met ‘n oog van liefde. Jy is Syne, en Hy sal jou nooit verlaat of verlaat nie, wêreld sonder einde. God seën julle almal, geliefde vriende, en Hy sal die eer en die glorie hê, vir ewig en altyd. Amen.

Charles Spurgeon